του Γιάννη Παναγόπουλου //

Και πάνω που κάηκα στο πηχτό μαύρο της εποχής έσκασε στ’ αυτιά μου το νέο κομμάτι «Αγκαλιά» του Monsieur Minimal. Το πιο εθιστικά αθώο ποπ μελόδραμα του μήνα. Το ακούς και ξεχνάς για λίγο πως η τσέπη σου είναι άδεια. Πως οι λογαριασμοί γράφουν νούμερα που δεν υπάρχει ελπίδα να πληρώσεις πριν την ημερομηνία λήξης. Πως η δικτατορία των μουτρωμένων δεν κάνει κουμάντο στο τρόλεϊ. Είναι η «Αγκαλιά» το φρέσκο indie χιτ φτιαγμένο από «χέρια» Έλληνα παραγωγού που κάθε καλοκαίρι γίνεται μεινστριμιά; Λέω ναι. Τι άλλα; Ο Monsieur Minimal, που μερικές φορές ξεχνιέμαι και πάω να τον πω Mon Die Minimal, στέκεται απέναντί μου. Θέλω να μάθω περισσότερα για την ποπ συνταγή που έχει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος που ηχογραφεί εξαίσια σιροπιαστή ποπ τα τελευταία, σχεδόν 10, χρόνια.

-Έχεις νέο τραγούδι. Το λένε «Αγκαλιά». Κόλλησα μαζί του. Έχεις και νέο άλμπουμ;

-Ναι. Το λένε «Erotica», θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη.

-Γιατί το λένε έτσι;

-Με παραπέμπει σε μια vintage αισθητική. Η όλη ιδέα έκατσε το διάστημα που ήμουν στο Βερολίνο. Σκεφτόμουν την εποχή που ταινίες σαν την «Αναζήτηση» κυκλοφορούσαν. Πώς να το πω, πρόσωπα σαν της  Έλενας Ναθαναήλ είχαν κολλήσει στη σκέψη μου.

-Μιλάμε για μια μουσική αναπαράσταση μιας εποχής;

-Καμία σχέση. Ο ήχος μου είναι επηρεασμένος από την εποχή του τότε μεταφερόμενος στο σήμερα. Θέλησα να επαναφέρω την αναλογικότητα στον ήχο και τον ρομαντισμό της εποχής. Λέγοντάς το vintage εννοώ την αισθητική στην εικόνα και στον ήχο.

-Τέλη δεκαετίας του 1960. Δεκαετία του 1970. Γιατί αυτές οι εποχές ελκύουν εμάς σήμερα; Δεν τις ζήσαμε. Μαθαίνουμε για την αφεντιά τους μέσα από αφηγήσεις άλλων. Ή μέσα από ταλαιπωρημένες από τον χρόνο σελίδες περιοδικών.

-Επιστρέφω με τον δικό μου τρόπο σε μια εποχή που βγήκε υπέροχη μουσική. Που ο κόσμος ταυτίστηκε μαζί της. Όλο αυτό το πράγμα εκπέμπει ρομαντισμό που με ελκύει. Στο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσω υπάρχει και μια συμμετοχή έκπληξη. Μιλάμε για άνθρωπο που το όνομά του έγινε συνώνυμο με το μοντέρνο τραγούδι εκείνης της εποχής. Τον άκουσα πρόσφατα λάιβ σε μπαρ της Αθήνας. Έχει μοναδική φωνή. Είναι υπέροχος χαρακτήρας. Δέχτηκε αμέσως να συνεργαστούμε.

-Έχουν περάσει κοντά δύο χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου σου άλμπουμ «High Times». Τι έκανες όλο αυτό το διάστημα;

-Πέρυσι αισθάνθηκα καμένος από όλα όσα συνέβαιναν εδώ στην Ελλάδα. Η Αθήνα μού φαινόταν βαλτωμένη. Δεν μπορούσα να δεχτώ αυτή την καλλιτεχνική και κοινωνική άπνοια. Με την σύντροφο μου σκεφτήκαμε πως ένα ταξίδι έξω θα ήταν ό,τι έπρεπε να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας. Τη διάθεσή μας. Ήθελα να προκαλέσω τον εαυτό μου σε κάτι νέο. Κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ. Μια μέρα φορτώσαμε ένα αμάξι. Βάλαμε μπρος και  ξεκινήσαμε με προορισμό το Βερολίνο. Το όλο πράγμα είχε πολύ ενδιαφέρον. Περάσαμε από τα Σκόπια στη Σερβία. Και στο Βελιγράδι κάναμε μια γερή στάση. Η πόλη είναι εκπληκτική. Ο κόσμος γεμάτος διάθεση για ζωή παρά τα προβλήματα τις καθημερινότητας ή τα λίγα χρήματα.  Θα έλεγα πως μου έμοιαζε σαν το Βερολίνο των αρχών του 2000.  Συνεχίσαμε το road – trip μας βόρεια. Έξω από ένα χωριό στην Τσεχία το αμάξι έπαθε βλάβη. Δεν μασήσαμε. Μετά από μέρες περιπλάνησης φτάσαμε στην πόλη που θέλαμε.

-Και στο Βερολίνο τι;

-Ήθελα να απολαύσω την πόλη. Να ψάξω τις πιθανότητες μιας μουσικής πορείας εκεί. Συναντήθηκα με ανθρώπους της μουσικής. Κατάλαβα πως αν ήθελα να ξεκινήσω κάτι στην πόλη θα ήταν σαν να μην είχα κάνει πράγματα εδώ. Θα έπρεπε να πάρω το όλο πράγμα από την αρχή. Δεν θέλω να το κάνω αυτό. Από την άλλη δεν με ενδιαφέρει η συγκεκριμένη πορεία σε συγκεκριμένους χώρους με συγκεκριμένο κοινό. Η πόλη είναι συναρπαστική, ζωντανή. Όταν φύγαμε επιστρέψαμε πίσω μέσω Αυστρίας.

-Σου άρεσε το ταξίδι με αυτοκίνητο;

-Ναι. Σχεδιάζουμε ένα καινούργιο. Αυτή τη φορά θα πάμε κεντρική και νότια Ευρώπη.

-Και το καλοκαίρι του 2017 τι;

-Θα περάσει ταξιδεύοντας την Ελλάδα. Έχω συναυλίες, συναυλίες και συναυλίες.