Των Θωμά Πατέλη και Γιάννη Παναγόπουλου //
Φωτογραφίες: Spiros Stergiou
Ο σχεδιαστής Μάνος Ανδρέου σκέφτεται τους ποδηλάτες της πόλης. Θέλει να τους κάνει πιο όμορφους. Είναι πεισματάρης. Είναι ανεξάρτητος. Θα τα καταφέρει; Η φίρμα του “Three Legs and A Model” παράγει σάκους και γκάτζετ που εφαρμόζουν σε ποδήλατα ή φορούν οι οδηγοί τους. Καθόλου παράξενο που η δουλειά του εκτιμήθηκε περισσότερο εκτός Ελλάδας παρά εντός της. Το στόρυ του έχει ως εξής:
-Το “Three Legs and A Model” ξεκίνησε όταν αποφάσισα, τρία χρόνια πριν, να κινούμαι με ποδήλατο. Διάλεξα ένα Pashley, μια ρέπλικα κλασικού ποδηλάτου. Αυτό που του έλειπε για το τέλειο ρετρό λουκ ήταν ένα ζευγάρι panniers (σ.σ. σάκοι που κρέμονται στην εμπρός η πίσω σχάρα του ποδήλατου). Αυτό ήταν και το πρώτο σχέδιο που έφτιαξα. Κάποιοι φίλοι που το είδαν πρότειναν να κάνω μια ολοκληρωμένη σειρά. Κάπως έτσι έφτασα στη δημιουργία του brand μου.
-Η πρώτη πώληση που έκανα ως σχεδιαστής αξεσουάρ ποδήλατων ήταν ένα δείγμα που είχα φτιάξει. Το είδε ένας φίλος, του άρεσε και μετά είπε: «Το Θέλω». Δεν ήταν τόσο η πώληση όσο η αποδοχή που μου έμεινε από εκείνη τη στιγμή.
-Δούλεψα για χρόνια στον χώρο του ρούχου και του αξεσουάρ. Επομένως, η διαδικασία σχεδιασμού και κατασκευής της σειράς μου δεν συνάντησε δυσκολίες σε ό,τι αφορά την ανακάλυψη των υλικών και των ανθρώπων που θα τα κατασκεύαζαν. Σχεδιάζοντας κάτι για ποδηλάτες σήμαινε πως έπρεπε να εστιάσω στις ανάγκες τους. Να βρω λύσεις κομμένες και ραμμένες πάνω τους. Αυτό βέβαια είναι κάτι που πάντα πρέπει να εξελίσσω. Ευτυχώς έχω αρκετούς φίλους ποδηλάτες που με βοηθάνε. Το θέμα με τους τεχνίτες που συνεργάζομαι, τουλάχιστον αρχικά, ήταν πως έπρεπε να δουλέψουν σε σχέδια που ποτέ τους δεν είχαν «διαβάσει». Είμαι υπομονετικός άνθρωπος. Τους εξήγησα τι ήθελα απ’ αυτούς. Αρχικά νόμιζαν πως τους ζητούσα τον ουρανό με τα άστρα. Πλέον γνωρίζουμε τι θέλει ο ένας από τους άλλους.
-Στην όλη διαδικασία εγώ σχεδιάζω, κάνω τα στάμπα (δηλαδή τα πατρόν των τσαντών) και εμπλέκομαι και στην παραγωγή. Αυτό είναι απαραίτητο για να πετύχω πιο ανταγωνιστικές τιμές σε σχέση με εταιρίες που έχουν μαζική παραγωγή.
-Το να ξεκινήσω αυτό το εγχείρημα, μέσα στην κρίση, και αφού πρώτα έχασα τη δουλειά μου ήταν λίγο τρομακτικό αρχικά. Ήταν όμως και η μόνη διέξοδος που είδα εκείνη τη στιγμή.
-Παρά την κρίση, υπάρχει αποδοχή της δουλειάς μου στην Ελλάδα. Αυτό, όμως, που τόνωσε την αυτοπεποίθησή μου να συνεχίσω ήταν τα αποτελέσματα της συμμετοχής μου σε δύο εκθέσεις, στο εξωτερικό, την περασμένη χρονιά. Την «Veile» στη Δανία και την «Velo Berlin» στο Βερολίνο. Εχουν μεγάλη εκτίμηση στο χειροποίητο προϊόν, στο ethical concept της κατασκευης και προς μεγάλη μου έκπληξη, στο ότι είμαι Έλληνας που παράγω, τοπικά, ένα προϊόν.
-Από την πρώτη στιγμή που ξεκινησα να σχεδιαζω π’αντα έχω έντονη την ανάγκη να βελτιώσω τα προϊόντα μου όπως τα υφάσματα, τις τεχνικές κατασκευής και τον σχεδιασμό που επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα. Είναι αναγκαίο να εξελίσσεσαι συνέχεια. Να ακούω τους ποδηλάτες και να προσαρμόζω τα σχέδια μου, όσο το δυνατό περισσότερο, στις απαιτήσεις τους. Στο άμεσο μέλλον θέλω να επισκεφτώ κάποιες εκθέσεις που έχουν υφάσματα που εδώ δεν μπορώ να βρω.
-Για να στηρίξω το project “Three Legs and a Model” ακόμη και τώρα κάνω διάφορες άλλες δουλειές. Θα ήταν ωραίο να υπήρχε στήριξη από αλλού αλλά για τίποτε δεν θέλω να μπλέξω με δάνεια. Ελπίζω σε κάποιο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ αλλά και αυτά, τελευταία, έχουν μπει στον πάγο.
-Το ποδήλατο, στην πόλη, δεν είναι κάτι εντελώς καινούριο για μένα. Έκανα ΒΜΧ από μικρός. Και οι πλατείες ήταν μέρος για να κάνουμε, με την παρέα μου, τα κόλπα μας. Οι ας το πούμε «πίστες» που υπήρχαν δεν ήταν δίπλα στο σπίτι που μεγάλωσα.
– Από τη στιγμή που μου έκλεψαν τη Vespa κινούμαι μόνο με ποδήλατο. Δυστυχώς, μόλις τότε συνειδητοποίησα πόσο λίγοι είναι οι ποδηλάτες στην Αθήνα. Τελευταία αυξανόμαστε αλλά δεν υπάρχει βαθιά αυτοκινητιστική κουλτούρα στην Ελλάδα που να σέβεται τον ποδηλάτη ή τον πεζό. Δεν λέω και κάτι καινούριο έτσι δεν είναι;
-Για μένα αυτό που κάνει ιδιαίτερο το ποδήλατο, ως μέσο μεταφοράς, είναι η απόλυτη ελευθερία κίνησης που προσφέρει και η σιωπή του. Είναι υπέροχο όταν γυρνώ αργά σπίτι, σε άδειο δρόμο, που ακούω μόνο τον αέρα. Καλά, ξέρω ότι ζω στην Αθήνα αλλά αυτό μου συμβαίνει ενίοτε.
-Μιλώντας για ποδηλατική κουλτούρα στην Ελλάδα, ιδιαίτερα τελευταία που το ποδήλατο είναι περισσότερο δημοφιλές, βρίσκω ενδιαφέρον ακόμα και στην προσέγγιση που κάνει ο «κάγκουρας» γύρω από τη χρήση του. Έχω δει, έχω συναντήσει διάφορους με το τέλειο ποδήλατο να το έχουν αραγμένο στην καφετέρια χαλβαδιάζοντάς το. Το να μην παίρνουν το αμάξι ή τη χιλιάρα μηχανή τους για να πάνε να πιούνε απλώς έναν καφέ είναι ένα μικρό κάτι πολιτισμού. Καλύτερα ετσι.
