κείμενο: Worldvespa.net
Η Αλεξάνδρα και ο Στέργιος θέλουν να γυρίσουν τον κόσμο με την Βέσπα τους. Θα τα καταφέρουν. Ως σήμερα έχουν διασχίσει την Αφρική και την Λατινική Αμερική. Δεν έχει σημασία αν η απόσταση που θα κάνετε είναι μεγάλη ή μικρή. Σημασία έχει να ευχαριστηθείς όσα θα ζήσεις, όσα θα δεις, όσους θα γνωρίσεις. Η Αλεξάνδρα και ο Στέργιος γράφουν φωτογραφίζουν, βιντεοσκοπούν τις εμπειρίες τους στο https://www.worldvespa.net. Ψάξτο. Η όρεξη σου για ταξίδια θα τονωθεί κατακόρυφα.
Ούτε που θυμάμαι το όνομα του χωριού που σταματήσαμε για να ξεκουραστούμε, ούτε κι έχει σημασία. Ρωτήσαμε στο μπακάλικο και μας έδειξαν ένα μικρό σπίτι. «Να, εκεί θα βρείτε φαγητό» μας είπαν. Δε θέλαμε τίποτα σπουδαίο, έναν ίσκιο και μερικά empanadas – πιτάκια τηγανιτά, που συνήθως είναι γεμισμένα με κιμά κι ψιλοκομμένο αυγό βραστό. «Μαντιόκα να βάλω;» ρώτησε η κοπέλα με τα έντονα χαρακτηριστικά και τα μυώδη χέρια. Γνέψαμε θετικά.
Τη μαντιόκα, που στο λεξικό είναι η «μανιότη η εδώδιμος», στη Βραζιλία τη βρήκα σαν «γιούκα» και σε όλη την Αφρική νομίζω τη λένε «κασάβα». Μια ρίζα είναι, σαν πατάτα. Γεμάτη χώμα απ’ έξω, με μια φλούδα σκληρή και σάρκα ακόμη σκληρότερη – όταν είναι ωμή. Μόλις τη βράσεις, μαλακώνει, γλυκαίνει και παίρνει την υφή του κάστανου. Στην Παραγουάη δεν υπάρχει πιάτο που να μη συνοδεύεται κι από μερικά μεγάλα κομμάτια βρασμένης μαντιόκας.
«Νόστιμο!» είπα με ενθουσιασμό στην κοπέλα, που περίμενε μαζί με τον αδερφό της ν’ ακούσει μια καλή κουβέντα για το φαγητό της. Περήφανη, μας προσκάλεσε στο περιβόλι της. Περπατήσαμε στο σκούρο, υγρό χώμα ανάμεσα στα ψηλά φυτά και με γυμνά χέρια, έσκυψε και ξέχωσε λίγη φρέσκια μαντιόκα. Γύρισε και μου την πρόσφερε «Να την μαγειρέψεις όταν φτάσετε» μου είπε.
•Αργά εκείνο το βράδυ την ακούμπησα αχνιστή στο πιάτο. Ήταν η νοστιμότερη μαντιόκα.
•
δείτε περισσότερα για το ταξίδι της Αλεξάνδρας και του Στέργιου εδώ
