του Γιάννη Παναγόπουλου //

Ντιέγκο Μαραντόνα. Η απόσταση που χωρίζει τον θεό από την παγκόσμια ντροπή είναι βασανιστικά μικρή. Στον χτεσινό αγώνα η Αργεντινή του έπαιξε κόντρα στη Νιγηρία. Η συμπεριφορά του ήταν δείγμα “ελαχιστότητας” απέναντι στην και καλά αδιαπραγμάτευτη τιμή του ποδοσφαίρου.

Ένας θεός σε παρακμή. Όταν το χέρι του θεού έστελνε τους Άγγλους στην Αγγλία – Μουντιάλ Μεξικού 1986 – το κοινό έμεινε στις θορυβώδεις ντρίμπλες του που άφησε εκτός τη μισή Εθνική Αγγλίας. Ένα μουντιάλ μετά, σ’ εκείνο της Ιταλίας, ο θεός – μια Εθνική Ομάδα μόνος  – πήρε αγκαζέ τους υπόλοιπους δέκα συμπαίκτες του και τους έφερε στον τελικό κόντρα στη Γερμανία. Η Αργεντινή δεν πήρε ένα ακόμα παγκόσμιο ποδοσφαιρικό τίτλο όμως τα δάκρυα του Ντιεγκίτο έγιναν θέμα. Ο Ντιεγκίτο είναι η Αργεντινή. Την ίδια στιγμή που το είδωλο της Βραζιλίας Πελέ μιλούσε σαν άλλο μοντέλο διαγωνισμού ομορφιάς για “παγκόσμια ειρήνη” έχοντας στο φόντο χορηγούς αφρών ξυρίσματος και κολοσσούς τραπεζικών υπηρεσιών, ο Ντιέγκο έλιωνε στο κλάμα για έναν λαό. Ο τελευταίος τον λάτρεψε. Ήταν έτοιμος να παραβλέψει τις κλεψιές του στον αγωνιστικό χώρο και φυσικά το θορυβώδες πέρασμά του από την ποδοσφαιρική ομάδα της Νάπολι. Εκεί που έζησε ζωή βγαλμένη από κινηματογραφικό σενάριο. Αλκοόλ, ναρκωτικά, ποδόσφαιρο, γυναίκες και νταλαβέρια με τη Μαφία ήταν το πιάτο της καθημερινότητάς του. Το 1986 η ιταλική αστυνομία ανακάλυψε 71 φωτογραφίες του με κορυφαία μέλη της Καμόρα.

Από το Μουντιάλ της Αμερικής, το 1994, ο Ντιέγκο έφυγε ντοπέ. Η καριέρα του διακόπηκε με τον ίδιο θόρυβο που άφηναν οι θαυμαστές του σε κάθε του ντρίμπλα. Σήμερα ο Ντιέγκο είναι μια ατραξιόν χαβαλέ για τους καψούρηδες της εξέδρας. Το κύρος του σύρεται κάθε φορά που μιλά δημόσια. Η εικόνα του είναι παρακμιακή.

Η Αργεντινή τού 2018 προκρίθηκε τελικά στους 16 του θεσμού. Ο “Θεός” εμφανίστηκε στις εξέδρες του γηπέδου δίνοντας την αίσθηση πως κάθε ανάσα του θα μπορούσε να είναι η τελευταία. Περιστοιχισμένος από άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας, χόρευε και κοιτούσε τους θεατές μ’ εκείνο το απλανές βλέμμα ανθρώπου που δεν γνωρίζει τον τόπο και τον χρόνο που ανήκει.

Στο πρώτο γκολ της ομάδας του ο Μαραντόνα σηκώθηκε, έκανε τον σταυρό του και κοίταξε κατάματα τον ουρανό. Ο θεός κοιτάζει κατάματα τον θεό. Λες και ο αγώνας είναι ντιλ ανάμεσά τους. Στο δεύτερο γκολ της ομάδας του ο θεός επέστρεψε στην εγκόσμια καταγωγή του. Ας γυρίσουμε τον χρόνο ανάποδα. Η ευχή που έκανε η μητέρα του Ντάλμα την Κυριακή 30 Οκτωβρίου του 1960, όταν τον έφερε στον κόσμο, «να είναι υγιής και να γίνει καλός άνθρωπος» δεν πραγματοποιήθηκε. Ο Μαραντόνα πανηγυρίζει μια νίκη χλευάζοντας τους αντιπάλους της ομάδας του. Τα μεσαία δάχτυλα του θεού είναι σηκωμένα. Ο Ντιέγκο αυτοξεφτλίζεται. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό;

Στο τέλος της συνάντησης η ασφάλεια του Ντιέγκο τον αποσύρει από το γήπεδο. Οι εικόνες που φτάνουν αποκαλύπτουν ένα άνθρωπο με “χαμένο” πρόσωπο. Λίγο αργότερα θα δεχτεί τις πρώτες βοήθειες από ιατρικό προσωπικό που βρισκόταν στο γήπεδο της Αγίας Πετρούπολης.

O Μέσι τον έχει ήδη υπερβεί σε γκολ. Τι παραπάνω μπορεί να διεκδικήσει ο Ντιέγκο πια; Η κληρονομιά ενός πρώην παγκόσμιου ποδοσφαιριστή μοιάζει να είναι μόνο η ασθένειά του.