Από την Ντέμη Αυλωνίτη //
Πολυάριθμοι εκδρομείς περνούν από τη λίμνη του Μαραθώνα είτε για να απολαύσουν το υπέροχο τοπίο της βγάζοντας φωτογραφίες και πίνοντας έναν καφέ, είτε γιατί αποτελεί μία ευχάριστη διαδρομή η οποία τους οδηγεί σε Γραμματικό, Κάτω Σούλι, Σχινιά, Αγία Μαρίνα κι άλλα μέρη. Το πρόβλημα είναι ότι μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που τυχαίνει κάποιος να κάνει αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχει περίπτωση να μην ζήσει κάποια στιγμή κι έναν ακραίο καυγά για το ποιος έχει προτεραιότητα ή το ποιος πέρασε με κόκκινο από το διπλής κατεύθυνσης φράγμα δημιουργώντας πρόβλημα στην κυκλοφορία.
Οι περισσότεροι γνωρίζουν την ιστορία, την έκταση και το βάθος της λίμνης (δημιουργήθηκε το 1931 με σκοπό τη συγκέντρωση νερού για την ύδρευση της Αθήνας – έως το 1959, η έκτασή της είναι 2.450 στρέμματα, ενώ το μέγιστο βάθος της φτάνει τα 54 μέτρα), αλλά;apo κάποιοι ξέρουν καλά και την απόσταση που χρειάζεται να διανύσει κανείς, στο φράγμα, από τη μία άκρη στην άλλη. Διότι σήμερα είναι πιθανό κάποιος να κατέβει από το αμάξι του και να την υπολογίσει. Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό;
Μία ημέρα, ένα αμάξι από το ρεύμα που είχε κόκκινο ξεκίνησε τρέχοντας για να προλάβει να φτάσει στην άλλη άκρη προτού αρχίσουν να τσουλάνε τα αυτοκίνητα με τον πράσινο σηματοδότη. Κάπου στα μισά του φράγματος όμως τα πρώτα αυτοκίνητα από τα δύο αντίθετα ρεύματα συναντήθηκαν. Και οι δυο οδηγοί είχαν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Είχαν και οι δυο «δίκιο». Διότι και καλά έφυγαν και οι δυο με πράσινο και ως υποχωρητικοί και δίχως ίχνος εγωπάθειας τύποι, ουδείς δεχόταν να κάνει πίσω. Οι γύρω οδηγοί δυσανασχετούσαν και παρακάλαγαν να κάνει πίσω ένας από τους δυο, να τελειώνουν εν ολίγοις, για να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Μα μάταια. Έπειτα από ανταλλαγές «γαλλικών» κατέληξαν σε μία και μόνο λύση. Να μετρήσουν (με βηματισμούς) την απόσταση για να δουν ποιος ήταν πιο κοντά στον δρόμο του γυρισμού. Το πλήθος που είχε μαζευτεί δεν πίστευε σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, το οποίο εκτυλισσόταν μπροστά του. Εννοείται ότι κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε ποιος ήταν ο κερδισμένος και ποιος ο χαμένος. Και δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν συμβεί τέτοιου είδους «μάχες» στο φράγμα του Μαραθώνα (οι σύγχρονοι Έλληνες σε τέτοιου είδους «αγώνες» είμαστε πρώτοι).
Και μετά από όλα αυτά είναι να αναρωτιέται κανείς: Τι θα έκαναν αυτοί οι άνθρωποι αν τους είχαν να περιμένουν σε κανένα αποκρουστικό μέρος; Άλλοι θα πλήρωναν όσο όσο να είχαν την τύχη τους και να κέρδιζαν λίγα λεπτά παραπάνω για να απολαύσουν το χρώμα του νερού, τα πουλιά και το πράσινο που ντύνει το τοπίο. Και φαντάσου να μην βρίσκονταν και σε περίοδο διακοπών και να είχαν καθυστερήσει σε επαγγελματικό ραντεβού. Τότε τι θα κάνανε; Αλήθεια, τι αξίζει την τόση βιασύνη; Τι είναι πιο ωραίο από το να ξαποσταίνεις για λίγο πλάι σε ένα παρθένο τοπίο που κάθε χρόνο διασώζεται με νύχια και με δόντια από τις πυρκαγιές; Κάποτε ο κόσμος ο οποίος ηθελημένα σταματούσε στο συγκεκριμένο σημείο, δεν χώραγε. Έπαιζε, αντάλλασσε φιλιά, έτρωγε παγωτά, αγνάντευε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Σήμερα; Κλεισμένοι σε ένα αμάξι, με παρωπίδες, να τρέχουμε να προλάβουμε… τη ρουτίνα μας.
