Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

Με πορεία από το τέλος προς την αρχή. Η παράσταση στο «Θέατρο Πόρτα» έχει μόλις τελειώσει. Οι θέσεις αδειάζουν. Ένα ακόμα εικοσιτετράωρο σε λίγο θα τελειώσει. Πριν αρχίσουν οι νευρικές σκέψεις γύρω από τη νέα μέρα που θα έρθει σε λίγο, απολαμβάνουμε το «βούτυρο» της σκέψης. Το «Μαύρο Χιόνι», οι ρόλοι που έπλασε ο Michail Afanasjevic Bulgakov στο θεατρικό του μυθιστόρημα είναι μια μοναδική περατζάδα γύρω από τη Ματαιοδοξία. Την ακατάσχετη ματαιοδοξία. Και τους  ανθρώπους. Εκείνους τους ανθρώπους που η περιφορά φήμης είναι επαγγελματικός προσανατολισμός και η παραγωγή τέχνης κρέμεται  στην απλώστρα του ελέγχου της γραφειοκρατίας. «Μαύρο Χιόνι». Ακόμα και στη Ρωσία της σταλινικής εποχής, η dream–team που ορίζει την υπεραξία «καλλιτεχνικός κύκλος» ή το «Ο χώρος του Θεάτρου» ίσως και το «Οι παρέες γράφουν ιστορία» δεν έπαψε να εκπέμπει την ύπαρξή της, την δυναμική της.

https://www.youtube.com/watch?v=6Y5J3oWC6sc&list=PLdgDXiwKljtsftek4SSLEsuSPBTw3-nMQ

-Είναι βράδυ. Είναι το «Μαύρο Χιόνι» ο λόγος να βγω έξω στην πόλη. Θέατρο. Θα πάω θέατρο. Είναι καιρός που έχω να πάω θέατρο. Κάνει κρύο και πάω θέατρο. Και θέλω, όλοι αυτό δεν θέλουμε κάθε φορά που πάμε θέατρο, να δω παράσταση που να ξυπνήσει τις αισθήσεις μου. Να μου πει πως υπάρχει η Αθήνα που, ανεξάρτητα με το τι σαλεύει στο πορτοφόλι της, ζει για να διακινεί ιδέες, να διακινεί μαύρο χιούμορ, να διακινεί ταλέντο, να διακινεί άποψη, να διακινεί ορμές που ξεπερνούν το «μπλουζ» που κουβαλά ο καθένας μέσα του. Είναι άραγε λίγο αν μια θεατρική παράσταση καταφέρει να σβήσει, έστω και για λίγο, τα παραπάνω;

-Το «Μαύρο Χιόνι», η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κώστας  Φιλίππογλου και διασκεύασε από κοινού με την  Δήμητρα Κονδυλάκη μάς μεταφέρουν σε μια εποχή που οι προσδοκίες ενός καθημερινού ανθρώπου, δημοσιογράφου, υποψήφιου συγγραφέα και υποψήφιου αυτόχειρα (που τελικά κάνει το όνειρό του πράξη), του Μαξούντοφ, μπλέκουν σε μια Ρωσία που αν και στον υπόλοιπο κόσμο ποζάρει ως αφόρητα «συγκεκριμένη», αδυνατεί να ελέγξει τις φιλοδοξίες της θεατρικής της νομενκλατούρας που κινεί τα νήματα στο «Θέατρο Τέχνης της Μόσχας», εποχή παντοκρατορίας του Στάλιν.

2-12

-Το σκηνικό που έχει στηθεί στο Θέατρο Πόρτα είναι λιτό. Αφήνει ελευθερία κινήσεων στους ηθοποιούς. Οι τελευταίοι μοιάζουν να έχουν απόλυτα συμφιλιωθεί με την αξία της κίνησης, τον τύπο του σωματικού θεάτρου που καλούνται να ακολουθήσουν στη διάρκεια της παράστασης.

Χάρη στη διεισδυτική γραφή του Μπουλγκάκωφ ανακαλύπτουμε τα περίφημα χαρακτηριστικά του Θεάτρου Τέχνης εκείνης της περιόδου, από τη διαμάχη των Στανισλάβσκι και Νεμίροβιτς-Ντατσένκο και τον άρρητο εμφύλιο στο εσωτερικό του ως τον παραλογισμό της τυπολατρίας και της γραφειοκρατίας που επικρατούσε στο θέατρο κατ’ εικόνα του σταλινικού καθεστώτος. Κι από την εμμονή με τον πειραματισμό– που ο Μπουλγκάκοφ παρωδεί ξεκαρδιστικά– ως την υποχονδριακή ιδιοσυγκρασία του ίδιου του μυθικού δασκάλου και σκηνοθέτη Στανισλάβσκι που επηρέαζε καταλυτικά και τη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού προϊόντος, όπως εν προκειμένω και του έργου που κρίνεται εδώ και το οποίο είναι καταδικασμένο ποτέ να μην ανέβει…

Αυτή η περιπέτεια δίνει στον Μπουλγκάκοφ την αφορμή να σκιαγραφήσει μια ολόκληρη πινακοθήκη χαρακτήρων, ηθοποιούς, γραμματείς και φαρισαίους περί του θεάτρου αλλά και των γραμμάτων γενικότερα, γκροτέσκα τονισμένους, σ’ ένα όλο και πιο ασφυκτικό γαϊτανάκι γύρω από τη μοναχική κι απεγνωσμένη φιγούρα του συγγραφέα που αναζητά βιοποριστική διέξοδο μέσα απ’ το έργο του προσπαθώντας ταυτόχρονα να παραμείνει πιστός στο συγγραφικό του όραμα και ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του.

-Εδώ έγκειται, βέβαια, και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του μυθιστορήματος, που υπερβαίνει εν τέλει κάθε ηθογραφική διάσταση και αγγίζει την τραγωδία του δημιουργού στην προσπάθειά του να συνδιαλλαγεί με το σύστημα, υπερασπίζοντας την αλήθεια του, προσπάθεια τις περισσότερες φορές καταδικασμένη. Ο αυτοβιογραφούμενος συγγραφέας, ωστόσο, δεν αφήνει κανέναν μελοδραματισμό να παρεισφρήσει. Η αφήγησή του απογειώνεται με τέχνη μέσα από το φίλτρο του χιούμορ και της εξπρεσιονιστικής απόστασης.

download

Εξάλλου, “οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα ή καταστάσεις είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα”.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

  • Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
    Διασκευή: Δήμητρα Κονδυλάκη, Κώστας Φιλίππογλου
    Σκηνικά: Όλγα Μπρούμα
    Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα
    Συνεργάτης σκηνογράφος: Μιχαήλα Πλιαπλιά
    Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
    Μουσική: Lost Bodies
    Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Σερεμέτη
    Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Σίλια Κόη
    Φωτογραφίες-Promo video: Όλγα Μπρούμα (art direction) – Βαγγέλης Πουλής (κάμερα)
  • Κατασκευή σκηνικού: Παναγιώτης Μπλάνας
  • Με τους: Εύα Αγγελοπούλου, Γιάννη Γιαννούλη, Τάσο Δημητρόπουλο, Δημήτρη Δρόσο, Εύα Οικονόμου Βαμβακά, Γιάννη Στεφόπουλο και Κώστα Φιλίππογλου.

 

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Δευτέρα και Τρίτη: 21:15
Τετάρτη (λαϊκή απογευματινή): 20:00
Κυριακή: 18:30

 

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

  • Κανονικό εισιτήριο: 15 ευρώ
  • Φοιτητικό, ΑΜΕΑ, άνω των 65, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων): 10 ευρώ
  • Λαϊκή απογευματινή: 10 ευρώ
  • Ανέργων 8 ευρώ