Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Φωτογραφίες: Spyros Kanatas //

«Υπάρχει μέγιστη ανάγκη για δημιουργία» λέει ο λίντερ των Mechanimal. Το νέο άλμπουμ της μπάντας του Γιάννη Παπαϊωάννου είναι μια απόπειρα να αποδεσμευτεί από τον θυμό του.

– Τι είναι το άλμπουμ που κυκλοφορήσατε πρόσφατα με τίτλο «ΔΠΔ» που δεν ήταν το προηγούμενό σας, Secret Science;

– Αποφεύγω να συγκρίνω τις μουσικές μου δημιουργίες γιατί κάθε μια από αυτές είναι για μένα και ξεχωριστή και μοναδική. Από την άλλη, βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρον να δω τι συμβαίνει όταν δύο ξεχωριστά κομμάτια ενός κοινού συστήματος εκτίθενται στα γούστα και τις αδυναμίες, τα πάθη και τις διαθέσεις του κοινού.

– Μιλώντας κάποτε για τους Mechanimal είχες αναφερθεί στον αστικό θυμό που είχε ο ήχος τους. Στις μικρές και μεγάλες προδοσίες που έφαγαν στη μάπα οι Έλληνες από τις αρχές των 80’s στο σήμερα. Το νέο σου άλμπουμ είναι η εξέλιξη αυτής της νοητής γραμμής;

– Οργή, μελαγχολία, χαρά, ενθουσιασμός, αγωνία, συγκίνηση, αγάπη, ηδονή: είναι μερικά από τα συναισθήματα που υπάρχουν και στους τρεις δίσκους των Μechanimal. Για εμάς σημασία έχει, ανεξάρτητα από τα συναισθήματα, να συνεχίσει να πηγάζει μέσα μας η μέγιστη ανάγκη για δημιουργία. Φυσικά, υπάρχει και η ανάγκη επιβίωσης αυτού του μηχανικού τέρατος και το οποίο πιθανόν κάποια στιγμή πρέπει να αποτραβηχτεί σε άλλα, πιο φυσικά τοπία. Μάλλον για να μπορέσει να βρει τη δική του γαλήνη και ισορροπία. Συνήθως μετά το θυμό προκύπτει η ανάγκη να αποδεσμευτείς από αυτόν. Το ίδιο είναι αναγκαίο για όλα τα συναισθήματα: δεν μπορεί να υπάρξει εξέλιξη χωρίς συναισθηματική ισορροπία.

2 mech

– Πλέον έχετε τραγουδίστρια. Τι έδωσε η Etten στους Mechanimal;

– Η Ελένη (aka Etten) είναι σαν την μελωδία του βιολιού που ακούει το τέρας του Φρανκενστάιν στην ταινία Φρανκενστάιν Τζούνιορ. Είναι η σειρήνα που με τη φωνή της μαγεύει το μηχανικό τέρας και το παρασύρει κοντά της, χωρίς όμως να μπορεί να το παγιδέψει, και έτσι αναγκάζεται συχνά να μιλήσει (ή να τραγουδήσει) και στη δική του άγρια γλώσσα.

 

– Πότε θα παρουσιάσετε το άλμπουμ live;

– Όταν οι συνθήκες μάς το επιτρέψουν. Για την ώρα είμαστε ακόμα χαμένοι στο δάσος.

Τι σημαίνει για σένα η επαναφορά του βινυλίου ως σχεδόν mainstream είδους αναπαραγωγής ήχου;

– Δεν νομίζω ότι θα επιστρέψει εκείνη η εποχή που μαζικά ο κόσμος πλήρωνε για να αποκτήσει δίσκους ηχογραφημένης μουσικής. Σήμερα, όλοι ξέρουμε ότι ένα άλλο μέσο σού προσφέρει την ίδια διασκέδαση χωρίς να χρειάζεται να πληρώσεις. Ωστόσο, το βινύλιο είναι ένα καλό χαρτί στο παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας. Μπορεί και το τελευταίο που της έχει απομείνει. Αλλά θεωρώ ότι είναι ένα δύσκολο παιχνίδι, εφόσον η ελευθερία της ψηφιακής ηχογραφημένης μουσικής που προτείνει το Internet στέκεται ακόμη ως απόρθητο κάστρο. Δεν είναι εύκολο για τη νέα γενιά, η οποία έχει εκπαιδευτεί με το YouTube ως βασικό μέσο αναπαραγωγής ψηφιακής διασκέδασης, να αγκαλιάσει με ευκολία το βινύλιο. Εκτός από λίγους ρομαντικούς. Έτσι, παρά τα νέα για ένα καινούριο Technics πικάπ ή για κάθε καινούργιο εργοστάσιο κοπής που φυτρώνει στην Ευρώπη, η επαναφορά του βινυλίου θεωρώ ότι αφορά περισσότερο συλλέκτες (οι οποίοι κάνουν το δικό τους παιχνίδι πιο ευφάνταστο στα σοκάκια του Discogs) και λιγότερο τους σύγχρονους μουσικόφιλους.

– Πότε θα πεις πως το ΔΠΔ ήταν ένα πετυχημένο άλμπουμ;

– Μπορώ να το πω αυτή τη στιγμή: νιώθω πολύ ικανοποιημένος για το άλμπουμ αυτό και επίσης νιώθω πολύ χαρούμενος που μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με την Ελένη, τον Τάσο και τον Κώστα για αυτό. Ειλικρινά, το θεωρώ μια πολύ πετυχημένη στιγμή στη ζωή μου.

1 mechanimal