Του Γιάννη Παναγόπουλου
Χειμώνα έχουμε. Και λογικό είναι, κάνει κρύο. Αλλά για μισό λεπτό, αυτός ο χειμώνας, που παίζει αυτή την γαμωχρονιά σολάρει χωρίς σταματημό. Με τον Μάστορη κατεβάζουμε τα ρακόμελα λες και βρήκαμε παγούρι νερό στην μέση άνυδρης ερήμου. Είμαστε στου Ψυρρή. Καθόμαστε σε ένα μαγαζί που έχει βγάλει τραπέζια στο πεζοδρόμιο. Το κρύο είναι γερό. Και αυτή η, αναμμένη, σόμπα, που μοιάζει σαν μανιτάρι, δεν υπάρχει περίπτωση να μας ζεστάνει. Ας είναι καλά το αλκοόλ.
-Στην Υγειά σου Κώστα.
-Ναι. Και που λες δεν ήμουν παρών σε όλη την ηχογράφηση της «Υπέρβασης». Στα τελευταία δύο κομμάτια τελική μίξη έγινε χωρίς την δική μου συμμετοχή. Τον Δεκέμβρη του 1983 εγκατέλειψα τα εγκόσμια, για να υπηρετήσω την πατρίδα. Θυμάμαι πως την προηγούμενη μέρα, πριν παρουσιαστώ στον στρατό, στην Κόρινθο, βγήκαμε με τον Γιώργο (σ.σ. Γλυνέλη) από τους «Ανυπόφορους», για να μας βγάλει φωτογραφίες που θα βάζαμε στο, πίσω, μέρος άλμπουμ και στο ένθετο που το συνόδευε. Πήραμε απλά το τρένο από τα Πατήσια, κάναμε μια στάση στον Σταθμό Ειρήνη βγάλαμε μερικές εικόνες και μετά ανεβήκαμε ως την Κηφισιά. Οι φωτογραφίες που υπάρχουν στο εσώφυλλο έγιναν στον χώρο που σήμερα λειτουργεί το ξενοδοχείο «Πεντελικόν». Τότε ήταν ένα άδειο, γεμάτο νερό, γιαπί.
– Γιατί το ένα, και μοναδικό, άλμπουμ που κυκλοφορήσατε δεν είχε συνέχεια;
-Ξέρεις όταν πήρα την πρώτη μου άδεια από τον στρατό, στις 23 Μαρτίου 1984, το ίδιο βραδύ γίνονταν και εκείνη η ταραχώδης συναυλία στην Γκράβα, αναζήτησα τον κόσμο που κάναμε παρέα. Οι Μανιάτηδες ήταν για μια ακόμα φορά τσακωμένοι. Αυτό δεν ήταν τόσο καινούργιο για μένα. Στο συγκρότημα λειτουργούσα ως ισορροπιστής ανάμεσά τους. Μάλωναν διαρκώς. Όμως στην διάρκεια εκείνης της άδειας κατάλαβα πως το συγκρότημα είχε δυσοίωνο μέλλον. Οι Μανιάτηδες δεν μου συγχώρεσαν ποτέ πως άφησα τη μπάντα και πήγα στρατό. Από τη πλευρά τους ίσως είχαν δίκιο. Η πραγματικά κακή έκπληξη όμως, όταν συναντηθήκαμε, ήταν ότι αισθάνθηκα σαν να έβλεπα δύο ανθρώπους που δεν είχα γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου. Ο Αντώνης φάνταζε λες και είχε πατήσει το κουμπί της αυτοκαταστροφής. Τότε ένοιωσα λες και πρωταγωνιστούσαμε σε, ζωντανό, κεφάλαιο από βιβλίο του Μπουκόφσκι. Ελπίζω όπου και αν είναι να είναι κάπως καλά… Όπως και αν έχει το σήμερα θέλω να πω πως οι Metro Decay μετά τις αρχικές όχι κολακευτικές κριτικές έτυχαν ιδιαίτερα καλής αντιμετώπισης από τους μουσικοκριτικούς της εποχής. Γενικά εμείς είμαστε αυτοί που αδικήσαμε τον εαυτό μας περισσότερο απ’ όλους και ειδικά σε ότι αφορά τη περίοδο που ακολούθησε την «Υπέρβαση», όταν δηλαδή είχα πλέον αποχωρήσει. Το συγκρότημα πράγματι άλλαξε ριζικά ύφος και χαρακτήρα όμως παράλληλα εξελίχθηκε και θεωρώ πως είναι κρίμα να μην αναγνωρίζεται η αυτή η δουλειά. Και το λέω πρώτος εγώ που δεν θα είχα συμφωνήσει με τις αλλαγές αυτές.
-Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Στρατός τα κάνει μαντάρα σε Ελληνικό συγκρότημα.
– Στο επόμενο διάστημα πέρασαν άλλος για περισσότερο καιρό κι άλλος λιγότερο διάφοροι μουσικοί από τους Metro Decay, για πολύ λίγο ο Coti K. και ο Γληνέλης στο μπάσο και στη συνέχεια ο Παλαμιώτης, καλοί μουσικοί όλοι τους και όλοι με πολύ διαφορετικό στυλ. Και είχαν στίχους στα Αγγλικά. Δεν ήξερα αν αυτό που κυρίως ο, υπέρμετρα εγωιστής, Αντώνης έφτιαχνε θα είχε μέλλον. Δεν είχε. Στην τροχιά του New Wave τον βάζαμε ο αδελφός του και εγώ. Ο Αντώνης ήταν πάντα πιο ροκ στο γούστο του. Τέλος πάντων. Με τον Γιάννη τον Μανιάτη, τον ντράμερ μας, δεν έχουμε πια καλές σχέσεις. Αλλά αυτό είναι δικό μας θέμα. Ο Γιάννης έγραφε τους στίχους των τραγουδιών μας. Ήταν ο συμμαθητής μου με την τεράστια ξανθιά φράντζα και το μοναδικό στυλ που είχε μεγάλη επιτυχία στις κοπέλες. Ξέρεις τελειώσαμε Γυμνάσιο Αρρένων. Ας πούμε πως οι Metro Decay ξεκίνησαν όταν τον είδα στο θρανίο να ζωγραφίζει μια ντραμς. Τότε είπαμε, για πρώτη φορά, να φτιάξουμε συγκρότημα. Του είπα πως ήθελα να αγοράσω κίμπορντς. Έλεγε πως θα αγοράσει ντράμς. Ξεκίνησε αγοράζοντας ένα πετάλι για την μπότα. Το υπόλοιπο σετ θα το αγόραζε σε δεύτερο χρόνο. Mε τον μόνο από τους Metro Decay που ακόμα έχω σχέση είναι ο Στέλιος ο Μαστροκαλος, κιθαρίστας της μπάντας της μετά της «Υπέρβασης» εποχής, εξαιρετικός μουσικός και αδελφικός μου φίλος. Ο Μαστρόκαλος ήταν αυτός που κράτησε κατά τη γνώμη μου το συγκρότημα ζωντανό μουσικά για το επόμενο διάστημα έχοντας αναλάβει επίσης και τον ρόλο του ειρηνοποιού που κάποτε είχα εγώ.
-Είπες πως δεν ακούς πια την «Υπέρβαση». Φαντάζομαι γνωρίζεις πως την ακούν άλλοι, έτσι δεν είναι;
-Έτσι είναι. Σήμερα ζω στα Κύθηρα, κάποια στιγμή όμως γύρω στο 2006 ή 2007, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, κάτι παιδιά από την Αθήνα δοκίμασαν με έβγαλαν έξω βράδυ στην, μεγάλη, πόλη ξανά. Πήγαμε στην Rebound και ήταν σαν να είχα μπει σε χρονομηχανή. Το μέρος το θυμόμουν από την εποχή που λέγονταν «Problem». Δεν μπορούσα να πιστέψω όσα έβλεπα, όσα άκουγα. Το «έβλεπα», ίσως, είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το «άκουγα». Το μαγαζί σου έδινε την αίσθηση πως είχε τις ίδιες μοκέτες, είχε ακόμη τις ίδιες γόπες στα τασάκια από την δεκαετία του 80. Και έλεγα πως αν παραπατούσα θα πιανόμουν από το ίδιο άβαφτο κιγκλίδωμα από την ίδια, παραπάνω, εποχή. Εκείνο το βράδυ περάσαμε από το Nosotros. Άλλο σοκ. Δεν ξέρω, λες και ήταν μιλημένοι οι D.J. ακούσαμε Metro Decay. Το ίδιο έγινε και αργότερα μπαίνοντας στο Booze! Σατανική σύμπτωση. Εκεί είδα δύο κοπέλες να χορεύουν με το τραγούδι μας «Σκιές». Ήταν ένα μοναδικό συναίσθημα να τα βλέπω όλα αυτά.
-Γιατί;
-Γιατί την εποχή που παίζαμε, ηχογραφήσαμε το άλμπουμ, ο χορός ήταν σαν απαγορευμένο είδος. Το κοινό στέκονταν όρθιο ή καθιστό. Απλά άκουγε απλά σιωπηλό. Δεν μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό πως θα μπορούσε να χορέψει. Η αλήθεια είναι πως δεν το θέλαμε κιόλας, η φιλοδοξία μας ήταν να μας ακούσει με προσοχή.
-Δεν γνώριζα πως έχεις γεννηθεί στην Αμερική.
-Ξέρεις ο πατέρας μου όταν γεννήθηκα ήταν 65 ετών. Αρκετά μεγάλος το λες έ; Γεννήθηκε το 1898. Και το 1923 μπάρκαρε για την Αμερική. Βγήκε στην Κούβα, από εκεί πέρασε στο Μεξικό μετά το Ρίο Γκράντε και, στο φινάλε εκείνου του ταξιδιού, εγκαταστάθηκε στο Asbury Park. Μια μικρή παραθαλάσσια πόλη στο New Jersey. Άνοιξε τον δικό του χώρο. Εστιατόριο. Διπλά του ακριβώς λειτουργούσε ένα σινεμά 2000 θέσεων που φιλοξενούσε και συναυλίες. Από εκεί πέρασαν οι Doors, οι Led Zeppelin, οι Black Sabbath. Όταν τέλειωναν τα live τους περνούσαν από του πατέρα μου για να φάνε. Εκεί κυκλοφορούσε και ένας, σύμφωνα με τον πατέρα μου, αληταράς. Ο Bruce Springsteen.
-Σοβαρά μιλάς;
Το 1970 επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Η μητέρα μου επέμεινε να γυρίσουμε πίσω. Δεν είχε άδικο. Κάποια στιγμή το κλίμα στην πόλη στράβωσε και πολλοί άνθρωποι έκαψαν τις επιχειρήσεις και τα σπίτια τους τους για να εισπράξουν χρήματα από τις ασφαλιστικές εταιρείες και να την κάνουν γι’ αλλού.
-Και όταν έφτασες στην Ελλάδα τι;
-Πολιτισμικό σοκ. Προσγειώθηκα σε μια σχολική αίθουσα πλημυρισμένη από 60 κοντοκουρεμένα παιδιά ξεχωρίζοντας όπως η μύγα μες το γάλα. Όπως και αν είχε ενσωματώθηκα με το περιβάλλον. Ακόμα και αν εκείνο προκαλούσε διαρκώς μια εσωστρέφεια που με διακατέχει ακόμα και σήμερα.
-Πες μου κάτι, μετά τους Metro Decay δεν ασχολήθηκες άλλο με την μουσική;
-Εννοείται πως δεν σταμάτησα, ούτε πρόκειται να το κάνω. Θέλω να σου πω μια ιστορία που διαδραματίστηκε σ’ ένα αεροπλάνο. Έχει την δική της σημασία. Κάποια στιγμή, τον Οκτώβρη του 87 νομίζω, πήγα στο Λονδίνο με ένα φίλο. Μετά από κραιπάλη διαρκείας πήραμε την πτήση της επιστροφής στην Αθήνα. Μπήκαμε στο αεροσκάφος αλλά δεν υπήρχε θέση στην «οικονομική». Με προώθησαν στην Business Class. Κάθισα και κάποια στιγμή είδα τον διπλανό μου, έναν καλοβαλμένο πενηντάρη, να διαβάζει αν δεν κάνω λάθος την, εφημερίδα, New Musical Express. Πιάσαμε κουβέντα για μουσική. Ενδιαφέρον είχε. Του έδωσα μια κασέτα με κομμάτια που είχαμε γράψει στο στούντιο του Μανωλίτση και τραγουδούσε ο Κώστας Κούζας. Του πρότεινω «άκουσε το και πες μου την γνώμη σου». Ανταλλάξαμε διευθύνσεις. Μέρες αργότερα με πήρε τηλέφωνο ο, νομίζω Δημήτρης Γιαρμενίτης από την C.B.S. λέγοντας μου πως εκείνο το κομμάτι άρεσε πολύ. Το μόνο πρόβλημα ήταν τα φωνητικά. Μου είπαν πως θα μπορούσα να δουλέψω ως παραγωγός στην εταιρεία. Εγώ απάντησα πως ήταν αδύνατον να βγάλουμε φωνητικά που είχε κάνει φίλος μου. Λίγο αργότερα μίλησα με τον Χρήστο Χατζή από την Warner. Τότε έμαθα πως ο άνθρωπος που είχα μιλήσει στο αεροπλάνο ήταν ο Αντιπρόεδρος της CBS Ευρώπης. Τony Becker… Berger, κάπως έτσι.
-Γιατί έχασες εκείνη την ευκαιρία;
-Ίσως γιατί νόμιζα πως ήμουν τόσο καλός, τόσο τυχερός που κάτι παρόμοιο θα έρχονταν σίγουρα κάποια άλλη στιγμή.
-Σήμερα ζεις στα Κύθηρα. Τι άλλο κάνεις;
-Έχω ένα μπαρ εκεί. Τον «Κούκο». Σπίτι παίζω μουσική. Έχω φτιάξει το στούντιο μου. Παίζω, παράλληλα, τούμπα στην Φιλαρμονική του νησιού. Είναι το σχήμα με το λιγότερο ανταγωνιστικό κλίμα που έχω πάρει ποτέ μέρος στην ζωή μου, μία από τις καλύτερες μουσικές μου εμπειρίες. «Διπλανοί» στην μπάντα είναι ο φούρναρης, ο φαρμακοποιός, ο γείτονας. Δεν ενοχλώ και δεν με ενοχλεί κανένας. Όλοι συνεργάζονται χωρίς ματαιοδοξία προσφέροντας στη τοπική κοινωνία.
-Τι άλλο;
-Οι Metro Decay δεν έπεσαν από τον Άρη. Ήμασταν παιδιά από γειτονιά της Αθήνας. Το πως εμφανιστήκαμε και τι κάναμε είναι σε απόλυτη συνάρτηση με τη κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας εκείνης της εποχής και με τις δυνατότητες που εκείνη μας έδινε. Ξέρω, ξέρω κυνηγήσαμε ανεμόμυλους αλλά ακριβώς αυτό είναι που χάρηκα περισσότερο. Κανένας γαμιόλης δεν θα μου το πάρει αυτό ποτέ.
Ο Κώστας Μάστορής έγραψε το “θέμα” της ταινίας “Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο”
