πηγή: viewtag.gr
του Άγη Αθανασιάδη //
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, από την απεγνωσμένη δήλωση της Σούζαν Σαράντον, ότι οι γυναικείοι ρόλοι στο Χόλιγουντ έχουν εκλείψει (ειδικά για τις γυναίκες άνω των 50 ετών). Υποθέτω ότι σε κάνα δυο χρόνια θα διαβάσουμε μια αντίστοιχη δήλωση από κάποιον διάσημο άνδρα ηθοποιό, καθώς απ’ ότι φαίνεται, οι ενδιαφέροντες ρόλοι πάνε πλέον σε γυναίκες.
Μπαίνοντας στην Οσκαρική εβδομάδα, βλέπω τις λίστες με τις υποψηφιότητες για Α και Β ρόλους και σκέπτομαι πόσο πιο ενδιαφέρουσες είναι οι γυναικείες κατηγορίες, πόσο πιο αξιομνημόνευτες παρουσίες έχουν, σε αντίθεση με τις ανδρικές κατηγορίες που μερικές επιλογές φαίνονται ακατανόητες. Λίγο το κίνημα του «metoo», λίγο η ανάγκη για να διαφοροποιηθεί η κινηματογραφική παραγωγή, οι γυναίκες στις ταινίες φαίνονται να κυριαρχούν, ακόμα και σε ταινίες blockbuster που απευθύνονται σε ένα πιο νεανικό κοινό, ακόμα και σε ταινίες που θεωρούνται καλλιτεχνικές και δεν θα φτάσουν στο ευρύ κοινό.
Οι καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν που διανύουμε, βασίζονται εν πολλοίς σε εμβληματικούς γυναικείους ρόλους
Για τις τρεις εκπληκτικές ερμηνείες των Κόλμαν, Γουάιζ, Στόουν, που ραδιουργούν ανελέητα στα παιχνίδια εξουσίας του εξαιρετικού «The Favourite» του Λάνθιμου (που υπονομεύει τις ιστορικές ταινίες εποχής και πάει το είδος ένα βήμα παραπέρα); Για τις θαυμάσιες Απαρίσιο (που ήταν κι ερασιτέχνης ηθοποιός!) και Ντε Τάβιρα στο έξοχο (και αφάνταστα γοητευτικό) «Roma» του μεγάλου Κουαρόν (που εκμεταλλεύεται το φορμάτ του «Νεορεαλιστικού σινεμά» για να μιλήσει τόσο όμορφα, για τις δικές του μνήμες); Να μιλήσουμε για την Γκλεν Κλόουζ που «κουβαλάει» πάνω της ολόκληρο το άνισο «The Wife», την (επιτέλους δικαιωμένη) Μελίσα Μακάρθι στο «Can you ever forgive me», την (πάντα υπέροχη) Amy Adams (που η ερμηνεία της στην τηλεοπτική σειρά «Sharp Objects» είναι για κινηματογραφικό Όσκαρ), στο αδιάφορο για το Ευρωπαϊκό κοινό «The Vice», έως τις μοναδικές ερμηνείες κάποιων σπουδαίων επιδόσεων της σεζόν που μείνανε αδίκως έξω από τις λίστες, όπως αυτήν της μοναδικής Βαϊόλα Ντέιβις στις πολύ καλές «Χήρες» του Μακουίν, της πάντα θαυμάσιας Τόνι Κολέτ (που μάζεψε ένα σωρό βραβεία) στην ταινία τρόμου «The Hereditary» (και πόσες ακόμα που δεν θυμάμαι ή αγνοώ), οι ερμηνευτικές αποστάσεις είναι ελάχιστες και κρίνονται στις λεπτομέρειες. Ακόμα δε και στην κατηγορία των υποψηφιοτήτων για ντοκιμαντέρ, ένα από τα φαβορί, το «RBG» έχει ως θέμα την ζωή μιας μοναδικής και πολύ σημαντικής γυναίκας, της ανώτατης δικαστίνας Ruth Bader Ginsburg. Η απονομή του αγαλματιδίου όπως ήδη γνωρίζουμε είναι πολύ σχετική και θα καθοριστεί από την συνολική πορεία στις βραβεύσεις των ταινιών που πρωταγωνιστούν όπως και από την πολιτική που θέλει να εφαρμόσει φέτος η Ακαδημία.
Τα Όσκαρ όμως δεν είναι το θέμα αυτού του κειμένου, είναι οι γυναικείες ερμηνείες που προκαλούν θαυμασμό – και τι άλλο συναίσθημα μπορείς (ως θεατής) να νιώσεις μπροστά σε επιτεύγματα όπως αυτά, της ερωτεύσιμης Joanna Kulig (που υποστηρίζεται ιδανικά από τον συμπρωταγωνιστή της Thomasz Kot) στην καλύτερη ίσως ταινία της σεζόν, τον αριστουργηματικό «Ψυχρό πόλεμο», της τρομερής Tao Zhao στο έξοχο «Οι στάχτες μιας αγάπης», της εξαίρετης Sandra Huller (γνωστής μας από το «Τόνι Έρτμαν») στο στιβαρό «Στους Διαδρόμους», της φοβερής (εν μέσω ενός καστ που «τα σπάει») Sakura Ando στο ωραιότατο «Κλέφτες καταστημάτων», ή των εκπλήξεων (γιατί τις αγνοούσα ως ηθοποιούς) στιβαρών ερμηνειών, των Eva Melander στο «Border» και της πρωτοεμφανιζόμενης Iris Bry στο πολύ ωραίο «Les Gardiennes», και Jong-Seo Jun στο άνισο και άκρως Μουρακαμικό «Burning» αλλά και πόσων άλλων ακόμα σε ταινίες που δεν έχω δει ή τις ξεχνάω.
Είναι αναμφίβολα η “χρυσή εποχή” των γυναικείων ρόλων, με ηθοποιούς καταπληκτικές, υλικό πρώτης ποιότητας σε χέρια έξοχων σκηνοθετών, που είτε με δυνατές εσωτερικές ερμηνείες (όπως οι περισσότερες από όσες ανέφερα παραπάνω), είτε με σωματικές και εξωστρεφείς κυριολεκτικά συγκλονίζουν τον θεατή, σε αντίθεση με τους απλά επαρκείς και χωρίς κάτι ξεχωριστό ανδρικούς ρόλους που είδαμε φέτος με τις πολλές μεταμφιέσεις («Bohemian Rhapsody», «The Vice») που μάλλον θα κυριαρχήσουν στα βραβεία, αν και παραμένει ακλόνητο φαβορί ο σπουδαίος Mahershala Ali στο ευφυέστατο buddy movie «The Greenbook» για το Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου.
Το θέμα όμως του κειμένου ήταν η επικράτηση των γυναικών και η τάση στα κινηματογραφικά και (μάλλον λιγότερο για την ώρα) στα τηλεοπτικά στούντιο. Αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, όταν κάτσει λίγο η σκόνη του «metoo», (με τους πολλούς «νεκρούς” που ήδη μετράμε – Κ.Σπέισι, Γ. Άλλεν και άλλοι), θα επιφέρει μια ισορροπία και μια δικαιότερη κατανομή ρόλων και σεναρίων. Ως τότε ας απολαύσουμε αυτά τα υπέροχα γυναικεία βλέμματα και τις γεμάτες σπαραγμό αλλά και δύναμη ερμηνείες, σε μεγάλους ρόλους.
