Από τη Μαρίλυ Αργυροκαστρίτη //
Τις τελευταίες μέρες έπεσε πολλή θρησκεία. Το πιο προφανές κρούσμα ήταν η γονυκλισία του Παυλόπουλου κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της Πεντηκοστής. Ταπεινός ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, έπεσε στα γόνατα ξεχνώντας αξιώματα και θέσεις ορμώμενος από θρησκευτική μανία.
Πιο πριν όμως ένας εκλεγμένος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ευρωβουλευτής Χρυσόγονος, δήλωνε ότι το να κουβαλά μια γυναίκα μιαν ακριβή τσάντα ήταν αντικοινωνικό επειδή έχουμε κρίση. Είναι προφανές ότι προτιμά τα κεφάλαια κρυμμένα στις τρυφερές αγκαλιές των οφ σορ, ή σε σκοτεινές θυρίδες όπου το καπιταλιστικό όνειρο της συσσώρευσης θα είναι γεγονός. Ο Μαξ Βέμπερ στο “Καπιταλισμός και Προτεσταντική ηθική” αναφέρει πως η ρασιοναλιστική ηθική του προτεσταντισμού σε σχέση με την εργασία και τον πλούτο έχτισαν τον καπιταλισμό και πως αυτά τα δύο είναι δείγματα ότι ο θεός αγαπά τον πλούσιο αφού του επέτρεψε να πλουτίσει κι αυτός σε ανταπόδοση πρέπει να είναι δουλευταράδικο μυρμηγκάκι πάντα μετρημένο.
Σε αυτή τη λογική ο Χρυσόγονος και ο κάθε Χρυσόγονος που θα κρίνουν, όχι μόνο τις ακριβές τσάντες, αλλά όλη την ηδονική σπατάλη από θέση εξουσίας, είναι στον δρόμο του θεού και της συσσώρευσης. Δεν αποδέχεται ότι το να ξοδεύεις χρήματα για κάτι που ρεαλιστικά δεν το αξίζει είναι μια δήλωση ουσιαστικά για την απαξία του χρήματος και την εκτίμηση άυλων αρετών όπως το ντιζάιν. Από την άλλη, θυμάμαι να μου λένε για τον Λαφαζάνη που είχε ειδωθεί να αγοράζει σακάκι των 10 ευρώ από μαγαζί της Ομόνοιας. Σαφέστατα η εργασιακή του ηθική βρίσκει σωστό να προμοτάρει παραγωγές από τα βάθη της Κίνας με μεροκάματα πείνας. Αλλά με αυτό δεν θα κρυώνει και θα δείχνει αρκετά κοντά στον λαό. Τι να κάνουμε; Η αισθητική μας είναι η ψυχή μας!
Έχει δίκιο πάντως ο Χρυσόγονος ότι είναι αντικοινωνική η ακριβή τσάντα, έτσι όπως αντιλαμβάνεται την κοινωνία ο κάθε εξουσιαστής. Η κοινωνία των ομοιόμορφων και φοβισμένων προβάτων που δεν επιθυμούν να προκαλέσουν την ιερή μήνη και το αμάρτημα του φθόνου με τις προβοκατόρικες χαρές τους, είναι εξαίσια διαχειρίσιμη. Κι αλίμονο αν περάσουν από το λειτουργικό στο συμβολικό και θέσουν υπό αμφισβήτηση πατροπαράδοτες έννοιες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους γονείς που λένε στα παιδιά τους φάτο όλο γιατί υπάρχουν παιδάκια που πεινάνε. Δεν καταλαβαίνω πώς συνδέονται τα δύο παρά μόνο ως ευγνωμοσύνη για τον καλό θεούλη που δεν σε έστειλε να γεννηθείς στην Αιθιοπία και σε έχει στους εκλεκτούς του. Γιατί, φάει δεν φάει το χορτάτο παιδάκι, το πεινασμένο παιδάκι δεν θα τραφεί. Παρά μόνο αν του δώσουμε να φάει. Οπότε καλέ μου δήθεν αριστερέ, παίζει ο πλούσιος που πετάει τα λεφτά του σε ξαπλώστρα στη Μύκονο να αγαπάει λιγότερο τα λεφτά από εσένα που τα θεωρείς αρετόμετρο. Για να είσαι συνεπής με τον λόγο σου, μοίρασε τα δικά σου στους φτωχούς!
