του Γιάννη Παναγόπουλου //
Είχαμε ραντεβού στις 12.00π.μ. Μπήκε στο εστιατόριο που είχαμε ραντεβού στις 12.45μ.μ χαμογελαστός. Αυτό το ύφος το κράτησε ζωντανό όταν κάθισε απέναντί μου. Το κράτησε ζωντανό και την επόμενη στιγμή. Όταν έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα “Καρέλια” και τα άφησε στο τραπέζι. Και μετά; Μετά – και ξαφνικά – το πρόσωπο του Νίκου Μουρατίδη σοβάρεψε. Το χαμόγελο αντικαταστάθηκε από ένα πρόσωπο που κάθε τι πάνω του θύμιζε “απαίτηση”. Είπε: “Πάμε. Ακούω ερωτήσεις. Δουλειά δεν ήρθαμε να κάνουμε εδώ; Λέγε!” Στο ορκίζομαι, μόνο λίγα δευτερόλεπτα πριν, μπήκε στον χώρο του ραντεβού μας χαμογελώντας και ζητώντας συγνώμη που καθυστέρησε. Και δέκα λεπτά νωρίτερα, πριν μπει στο μαγαζί που είχαμε ραντεβού, όταν τον κάλεσα στο τηλέφωνο λέγοντας: “Ξέρεις, έχουμε συνέντευξη, έχεις αργήσει μίση ώρα” απάντησε σκέτα “Μόνο μισή;” Θέλεις δεν θέλεις ο Νίκος Μουρατίδης έχει ντύσει μέρος της ζωής σου, μου και μας. Μικρό μεγάλο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως έχεις ακούσει τη μουσική και τις ατάκες του πριν “αιώνες” στον Klik FM. Μπορεί να έχεις χορέψει με κομμάτι που διάλεξε όταν έπαιζε μουσική στο θρυλικό κλαμπ “Άτομο”. Τον έχεις ακούσει να τα “χώνει” σε υποψήφιους τραγουδιστές και συνκριτές τάλεντ σόου που συμμετέχει. Τον έχεις διαβάσει – ακούσει να μιλά για το σεξ χωρίς ενοχές. Ίσως τον έχεις ακούσει να τα χώνει στον Σύριζα και την απογοήτευσή του για το κόμμα που ψήφισε, ανοιχτά στήριξε. Αυτή η συνέντευξη δεν είναι διαφορετική από τις άλλες που έχει δώσει ο Νίκος Μουρατίδης. Μόνο που εδώ αν πει: “Είμαι παγωμένος, δεν αισθάνομαι πια”, αντί για το κατάξανθο “Γιατί κύριε Μουρατίδη; Τι σας συμβαίνει;” η ερώτηση που θα έρθει είναι “Έχεις κατάθλιψη;” Πάμε; Πάμε! Λέγε!
-Θέλω να επιστρέψουμε στην εποχή που έβγαινες έξω σε κλαμπ σαν το “Αεροδρόμιο” και το “Εργοστάσιο”. Ήταν χώροι που έφεραν στην Αθήνα αυτό που πολλοί αναζητούσαν. Οι νύχτες να είναι καλύτερες από τις μέρες. Σ’ εκείνα τα κλαμπ έχω βρεθεί. Θέλεις να μου μιλήσεις για το πώς έζησες εσύ το όλο πράγμα;
-Μιλάς για τη δεκαετία του ’80. Πρώτα άνοιξε το Εργοστάσιο μετά το Αεροδρόμιο. Εκείνη η εποχή είχε όλη την τρέλα της δεκαετίας του ’80. Τελείωναν πράγματα ξεκίναγαν καινούρια. Άλλαζαν οι μουσικές. Άλλαζαν οι χώροι. Αλλάζαμε και εμείς. Το “Εργοστάσιο” ήταν το πρώτο αμιγώς κλαμπ της Αθήνας. Ήταν ο χώρος που ήρθε και άλλαξε τα πάντα. Εκεί μέσα έγινε της τρελής. Το μοναδικό μέρος που πήγε η Μελίνα Μερκούρη που δεν της άρεσαν τα κλαμπ. Με τον Τάσο (σ.σ. Μελετόπουλο) που άνοιξε εκείνα τα μαγαζιά ήμασταν κι είμαστε καλοί φίλοι. Και μάλιστα ήταν ο πρώτος που το 1992 με έψησε να παίξω μουσική στο κλαμπ “Άτομο” στην Ερμού. Σε έναν χώρο που σήμερα δεν υπάρχει, γκρεμίστηκε. Θυμάμαι τού είχα πει: “Mα δεν ξέρω να παίζω μουσική σε κλαμπ, παίζω μουσική μόνο στο ραδιόφωνο”. Μου απάντησε: “Aυτά που παίζεις στο ραδιόφωνο θέλω να παίζεις και στο μαγαζί”. Έπαιξα δύο σεζόν. Σκίσαμε. Υπήρχε μια τρέλα τότε. Ακόμα και τα ναρκωτικά ήταν καλύτερα.
-Τα δοκίμασες όλα;
-Όλα μα όλα. Ήταν μια τρέλα που έζησα στο μάξιμουμ. Τώρα τα πάντα έχουν αλλάξει. Ακόμα και τα ναρκωτικά είναι μάπες. Σπανίζει να βρεις ελληνική φούντα. Και η κόκα είναι χάλια. Φτιαγμένη σε εργαστήρια. Το ecstasy είναι πλέον παρελθόν.
-Οι φούντες με αγχώνουν, με κάνουν να ιδρώνω. Δεν μου αρέσουν καθόλου. Η κόκα όμως μου άρεσε….
– Κόκα. Με κέρασαν πρόσφατα λίγη. Πέρσι πρέπει να ήταν. Δεν είχε καμία σχέση με εκείνη που κυκλοφορούσε τη δεκαετία του 1980. Εκείνο ήταν ένα πράγμα μαγικό. Ένιωθες να ανοίγει ο εγκέφαλός σου. Έλεγες όμορφα πράγματα. Ένιωθες σαν να λάμπεις ρε παιδί μου. Εκείνο που δοκίμασα πέρσι ήταν ένα πράγμα που σε έσφιγγε. Ένα αίσχος made in Skopia.
-Σήμερα μια τυπική σου μέρα πώς είναι;
-Ξυπνώ στις 7 το πρωί. Ασχολούμαι με τα φυτά μου. Έχω δύο μπαλκόνια και μια ταράτσα γεμάτα λουλούδια. Πάω, τα ελέγχω, τα ποτίζω, βάζω το χέρι μου στον δυόσμο, βάζω το χέρι μου στη λεβάντα. Αυτές θέλω να είναι οι πρώτες μυρωδιές που θα έχει η μέρα μου. Μετά βάζω τηλεόραση. Βλέπω ειδήσεις μόνο στο Euronews και παίρνω το πρωινό μου. Μετά πάω στο γραφείο μου. Εκεί ακούω μουσική και γράφω για το blog μου. Γράφω διαρκώς. Μπορεί να είναι το blog, μπορεί να είναι άλλα για άλλες δουλειές, για θεατρικά έργα ή βιβλία. Το μεσημέρι κοιμάμαι μια ώρα. Το απόγευμα συνεχίζω τις δουλειές μου. Και το βράδυ ή θα πάω σε κάποιο θέατρο, γιατί βλέπω μανιακά θέατρο ή θα πάω σε κάποιο σινεμά ή σε εστιατόριο ή θα έρθουν φίλοι σπίτι για να μαγειρέψουμε ή να δούμε σειρές. Πια κάθε επεισόδιο από τα σίριαλ που γίνονται στην Αγγλία και την Αμερική είναι σαν μικρές κινηματογραφικές ταινίες.
-Όλο αυτό που λες βγάζει μια ειρήνη, μια συμφιλίωση με τον εαυτό σου.
-Έτσι ακριβώς είναι. Το λέω στους άλλους και γελούν. Δεν με πιστεύουν. Νομίζουν πως είμαι όλη τη μέρα στα κάγκελα και δαγκώνω κόσμο. Μέχρι το 2006 αλήτευα πάρα πολύ. Πολύ σου λέω. Γύρναγα σπίτι 8 το πρωί, τέσσερις με πέντε φόρες την εβδομάδα. Δεν ήμουν ήσυχος. Έβγαινα και του βάραγα στ’ αυτιά….
-Δηλαδή υπήρξε μια ωραία μέρα που είπες “Ώπα, μέχρι εδώ όλα αυτά, θέλω ν’ αλλάξω ζωή τώρα;”
-9 Δεκεμβρίου του 2006.
-Τι είχε γίνει την προηγούμενη βραδιά, τι έγινε την επόμενη μέρα;
-Την προηγούμενη γύρναγα σπίτι μετά από μια κραιπάλη σε όλα τα επίπεδα. Την ώρα που μπήκα στο ασανσέρ, 8 ή 9 ώρα το πρωί, κοιτάχτηκα στον καθρέπτη και αντίκρισα έναν άλλο άνθρωπο. Απόρησα με μένα. Τρόμαξα με αυτό που είδα. Tην επόμενη μέρα, της Αγίας Άννης, που γιόρταζε μια κολλητή μου έκοψα μαχαίρι αλκοόλ, τσιγάρο, ξενύχτι και ναρκωτικά. Έτσι όπως το λέω. Χωρίς βοήθεια γιατρού, χωρίς τίποτα. Όλο το 2007 το πέρασα σπίτι με ελάχιστη δουλειά. Τότε είχα την πολυτέλεια να μη δουλεύω. Και δεν πολυβγήκα έξω για να μη φάει ο κόσμος στη μάπα τα νεύρα και την τσίτα μου. Τα κατάφερα χωρίς χάπια, χωρίς γιατρούς, χωρίς τίποτα. Και το τσιγάρο, ο μαλάκας, το ξανάρχισα τέσσερα χρόνια μετά. Τέσσερα χρόνια άκαπνος και το ξανάρχισα. Το μοναδικό που ξανάρχισα. Επαναλαμβάνω 9 Δεκεμβρίου 2006.
– ΟK. Εντάξει, η ημερομηνία έχει τη σημασία της, μεγαλύτερη αξία έχει πώς προσέγγισες εσύ το όλο πράγμα.
-Εκείνη την περίοδο της χοντρής συνεχόμενης κραιπάλης με είχε πιάσει μια λύσσα λες και ζούσα τις τελευταίες μέρες της ζωής μου. Έφτανα το πράγμα στα άκρα…
-Καμία έκπληξη.
-Έκανα τέρατα. Σεξ στις τουαλέτες…
-Τα έχεις πει αυτά. Και σιγά το σοκ. Ποιος δεν σκέφτηκε να κάνει σεξ στις τουαλέτες;
-Σε όλο αυτό το ντελίριο πρέπει να προσθέσεις, σε ημερήσια βάση, τα τέσσερα πακέτα τσιγάρα που κάπνιζα και το ένα μπουκάλι αλκοόλ που έπινα. Πήγα το πράγμα στα άκρα και το γύρισα τούμπα μονομιάς. Εκείνο το πρωί στο ασανσέρ είδα έναν δράκουλα μπροστά μου και είπα δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Είναι αντιαισθητικό.
-Το γράψιμο τι ρόλο έπαιξε στη ζωή σου εκείνη την περίοδο;
-Έντονο. Έναν χρόνο, το 2007, το πέρασα γράφοντας. Έγραψα τρία βιβλία σε έναν χρόνο. Τρία.
-Σε όλο αυτό το πράγμα της μεταμόρφωσής σου περιγράφεις έναν άνθρωπο μόνο. Δεν υπήρξε σύντροφος, δεν υπήρξαν φίλοι δίπλα σου;
-Σύντροφος δεν υπήρξε. Φίλοι πολλοί.
-Θεωρείς πως εκφράζεσαι μιλώντας ελεύθερα;
-Nαι.
-Θεωρείς πως αυτό σου έχει κοστίσει;
Επίσης ναι. Έχω μάθει να είμαι ξεκάθαρος. Δεν θέλω να έχω 2 γνώμες. Δεν θέλω να έχω 2 πρόσωπα. Δεν παίζω σε σκοτεινούς διαδρόμους. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Άρχισα να μιλώ στην τηλεόραση όπως μιλώ στο σαλόνι του σπιτιού μου με φίλους. Χρησιμοποιούσα και χρησιμοποιώ τις ίδιες λέξεις. Αυτό εντυπωσίασε τους ανθρώπους της πολύ. Εμένα, πάλι, καθόλου. Από την πρώτη στιγμή που το έκανα την επόμενη ημέρα άρχισαν να χτυπούν τα τηλέφωνα ασταμάτητα. Ζητούσαν συνεντεύξεις εδώ κι εκεί. Πλάκα είχε όλο αυτό. Με έβαλε σε μια διαδικασία να σκεφτώ ότι η τηλεόραση στρογγυλεύει τα πράγματα, τα ωραιοποιεί. Εγώ δεν μπήκα σ’ αυτή τη λογική. Έχω μάθει να είμαι ευθύς. Να είμαι ανοιχτό βιβλίο. Αυτό ενισχύει την ελευθερία μου. Δεν αισθάνομαι υποχρεωμένος σε κανέναν. Δεν έχω λαδωθεί ποτέ. Δεν χρωστώ τίποτα. Είμαι ελεύθερος.
-Αυτό που λες ως δική σου αλήθεια άλλος θα το έλεγε έξυπνη, επικοινωνιακά, κίνηση.
-Δεν με νοιάζει. Η τηλεόραση είναι φτωχή. Τα κανάλια κάνουν πράγματα εκ των ενόντων και έχουν βολευτεί σε ένα στιλ εκπομπών του στιλ: ξανθιά παρουσιάστρια, πάνελ, κουτσομπολιό με κακά ελληνικά με κακές γνώσεις, με καθόλου γνώσεις, με άθλια αισθητική. Η ελληνική τηλεόραση είναι ίσως η μοναδική στον κόσμο που δεν έχει εικόνα. Έχουμε μόνο μπλα μπλα. Έλεος. Δεν μιλώ μόνο για τα κουτσομπολίστικα. Χέστηκα γι’ αυτά. Δηλαδή τα ενημερωτικά προγράμματα τα θεωρουμε ενημέρωση; Ένας παρουσιαστής βγαίνει στο γυαλί με δέκα πολιτικούς που βρίζονται. Τι είναι αυτό;
-Άσκοπος θόρυβος;
-Έχω κόψει με το “μαχαίρι” την τηλεόραση. Δεν βλέπω τίποτα. Μόνο το πρωί Euronews. Όταν την ανάβω το βράδυ το κάνω μόνο για να δω dvd. Μόνο αυτό. Τέλος.
– Σχολίασες τα ελλειμματικά ελληνικά της ελληνικής τηλεόρασης. Φέτος συμμετέχεις σε τάλεντ σόου που ο παρουσιαστής της “πυροβολεί” διαρκώς την ελληνική γλώσσα…
-Έτερον – εκάτερον. Συμμετέχω γιατί είναι δουλειά. Γιατί πρέπει να πληρωθώ για να ζήσω. Δεν βγαίνω στην τηλεόραση για να γίνω celebrity. Βγαίνω γιατί είναι η δουλειά μου. Και βγήκα μεγάλος και γνωρίζω το κόλπο απ’ έξω και ανακατωτά. Γιατί μέχρι τη στιγμή που βγήκα στο γυαλί δούλευα πίσω από τις κάμερες. Είμαι πολύ προσγειωμένος. Έχω το μυαλό στο κεφάλι μου. Η τηλεόραση για μένα είναι δουλειά. Τίποτε άλλο.
-Πιστεύεις στην πρώτη εντύπωση;
-Ναι. Πιστεύω.
-Έχεις αποφασίσει αν αυτό που ονομάζεις σήμερα «πρώτη εντύπωση» είναι αποτέλεσμα εμπειρίας ή κάτι βαθύτερο.
-Κάτι βαθύτερο. Δεν σου κρύβω πως είμαι φυσιογνωμιστής. Έχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο στη ζωή μου. Επίσης για ένα μεγάλο διάστημα έκανα δύο και τρεις δουλειές. Ποτέ δεν ήμουν σε μία και μόνο. Δούλευα σε δισκογραφική, παράλληλα ήμουν στο ραδιόφωνο, παράλληλα έγραφα σε περιοδικά και εφημερίδες. Έχω δει συμπεριφορές. Έχω δει άπειρα χαμόγελα, άπειρα βλέμματα. Μπαίνοντας κάπου για να δω έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζω μόνο και μόνο από τα μάτια του, το χαμόγελό του και το body language καταλαβαίνω πολλά πράγματα. Αποκλείεται όταν δω κάποιον και πω μέσα μου «αυτός είναι συμπαθής» να βγει μετά μαλάκας. Αποκλείεται.
-Αυτό που λέμε star quality μπορείς να το ανακαλύψεις από την πρώτη στιγμή;
-100%
-Όταν είδες τον Μαζωνάκη…
-Πριν από τον Μαζωνάκη δούλεψα με τη Μελίνα Μερκούρη, την Ειρήνη Παππά, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, τη Μαρινέλλα, τον Μητροπάνο, τον Βουτσά. Τοπ ανθρώπους στη μουσική και στο θέατρο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι με έβαλαν σπίτι τους. Άκουγαν ό,τι αρχιδιά τους έλεγα γιατί είχε βάση. Προέρχομαι από σχολή κινηματογράφου. Παθιαζόμουν με τον βωβό και τον Ρώσικο κινηματογράφο και ξαφνικά, όταν μπήκα στη δισκογραφία και έπρεπε να δουλέψω με την Δούκισσα και τη Ρίτα Σακελλαρίου, σκεφτόμουν «Τι είν’ τούτες;» Έβλεπα τα πράγματα αλλιώς. Δεν έκανα, όμως, πίσω. Όταν είδα τον Μαζωνάκη στην πίστα ήταν μια τσιλιβήθρα με αναγνωρίσιμη φωνή που έλεγε ωραία λαϊκά τραγούδια. Την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε. Ξέρεις, όταν μιλώ με νέο καλλιτέχνη στην αρχή κάνω κάποιες στάνταρ ερωτήσεις για να δω τι έχει μέσα στο κεφάλι του. Ο Μαζωνάκης όταν συναντηθήκαμε ήταν μόλις 15 χρονών. Πήγαινε σχολείο και τα βράδια τραγούδαγε σε ταβέρνα που σέρβιρε μπριζόλες στον Πειραιά. Επαναλαμβάνω Μπρι-ζό-λες. Την ίδια περίοδο είχε πάει στο Rex, βρήκε τη Μαρινέλλα στο καμαρίνι της και συστήθηκε λέγοντας “Χαίρω πολύ συνάδελφος”. Μόλις μου το είπε αυτό σκέφτηκα αυτό το παιδάκι είναι καυλωμένο “να γίνει”.
-Ποιες είναι στάνταρ ερωτήσεις που κάνεις στους καλλιτέχνες που πρωτοβλέπεις;
-Δεν θα στις πω. Γιατί δεν είσαι νέος τραγουδιστής και δεν μπορώ να σου αποκαλύψω τα χαρτιά μου. Κλείσε ραντεβού αν θέλεις να γίνεις τραγουδιστής. Πες μου κάτι, πόσο χρονών είσαι;
-47
-Και γιατί στα 47 σου δεν έχεις κάνει καριέρα; Τι συνέβη; Τι είδους καριέρα θέλεις να κάνεις; Σαν και ποιου; Είσαι διατεθειμένος να βγεις κι να πάρεις την θέση του Ρέμου; Και αν σου ζητήσω να μου πεις το ιδανικό σου ημίωρο πρόγραμμα μπορείς να μου πεις τα δέκα τραγούδια που θα πεις; Έχεις μόνο μια ευκαιρία και μισή ώρα, ποια τραγούδια θα πεις; Ποιο τραγούδι θα είναι πρώτο, ποιο δεύτερο, ποιο τρίτο, ποιο δέκατο;
-Κάνεις ερωτήσεις που γνωρίζεις την απάντησή τους.
-Όταν ρώτησα τον Μαζωνάκη τι καριέρα θέλεις να κάνεις; Aπάνησε, σαν του Βοσκόπουλου. Και μέσα μου είπα ΟΚ. Δεν είπε θέλω να γίνω Φρανκ Σινάτρα. Αν το έκανε θα του έλεγα «μωρέ άσε μας κάτω».
-Τι τύπου τηλεοπτικός κριτής είσαι;
-Είμαι ο εθνικός κριτής γιατί τα έχω κάνει όλα. Μπήκα στην τηλεόραση με ένα όχι. Όταν κάποτε με κάλεσαν από το Mega και είπαν θέλουμε να κάνουμε μια εκπομπή που θα λέγεται “Pop Stars” τους είπα «ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι». Έπαθαν σοκ. Ποτέ στο παρελθόν δεν τους είχαν πει όχι. Επέμειναν. Μου είπαν ότι το σόου θα είναι κάτι σαν ντοκιμαντέρ για το πώς στήνεται ένα μουσικό πρότζεκτ. Με αυτό μαλάκωσα λίγο. Όταν τους ρώτησα «ποιους άλλους σκέφτεστε για επιτροπή;» μου είπαν τον Πάνο Θεοφανέλη και την Έλενα Κατραβά. Τότε είπα «OK, πάμε να ο κάνουμε». Έκτοτε τα έχω κάνει όλα. Έχω αποδείξει πως είμαι αυστηρός και απαιτητικός κριτής.
-Πιστεύεις πραγματικά πως η επόμενη νέα μεγάλη φωνή στην Ελλάδα θα βγει από τάλεντ σόου;
-Γιατί όχι; Το 70% των παιδιών που έχουν πάει σε τάλεντ σόου αυτή τη στιγμή είναι στο επάγγελμα. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Άλλοι έγιναν πρώτα ονόματα άλλοι κάνουν την τρέλα τους. Στα παιδιά που περάσαν από αυτά τα σόου και στα παιδιά που θα έρθουν λέω «η τηλεόραση σας εκμεταλλεύεται, εκμεταλλευτείτε την και εσείς».
-Έχεις δουλέψει με μια γενιά που παρήγαγε τραγούδια, παρήγαγε πολιτισμό. Μερκούρη, Παπαθανασίου. Βάλε σε αυτούς και τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι. Μιλάμε για ανθρώπους που έκαναν πρωτοποριακά πράγματα στην εποχή τους. Θα μπορέσει να υπάρξει συνέχεια αυτής της γενιάς στην Ελλάδα;
-Ούτε κατά διάνοια. Το έχω ξεχάσει προ πολλού αυτό, τελειώσαμε. Φεύγουν όλα τα μεγάλα κεφάλια και δεν βγαίνει κανένα να τα αντικαταστήσει. Έχουμε αναλογιστεί τι έγινε στην Ελλάδα του 1960 στον πολιτισμό; Τι “κύτταρο” ήταν αυτό που οδήγησε τη Νάνα Μούσχουρη να φύγει από την Ελλάδα, να πάει στην Αμερική, χωρίς να μιλά Αγγλικά, να βρει τον Quincy Jones και να του πει «θέλω να κάνουμε δίσκο»; Ήταν μόνο μια χοντρή μικρή Ελληνίδα με γυαλιά που δεν μιλούσε Αγγλικά. Ο Jones την άκουσε και μετά είπε «Θα μείνεις 6 μήνες εδώ να καταλάβεις την ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης. Θα μάθεις τη γλώσσα και μετά από 6 μήνες θα μπούμε στούντιο». Και καθόταν με λίνγκουαφον να μάθει Αγγλικά και έκοβε βόλτες σε μια άγνωστη για εκείνη πόλη. Αν δεν είχε φύγει από την Ελλάδα ο Βαγγέλης Παπαθανασίου με τους Aphrodite’s Child θα έκαναν το άλμπουμ “666” που θεωρείται ένα από τα καλύτερα ψυχεδελικά άλμπουμ όλων των εποχών; O Βαγγέλης είναι μουσική ιδιοφυΐα. Έφτιαξε νέα μουσική. Κυκλοφορούσε άλμπουμ και στα δισκάδικα δεν γνώριζαν τη θέση που θα έμπαιναν. Δεν ήταν ποπ. Δεν ήταν ροκ. Ήταν κάτι ξεχωριστό. Μέσα σε όλους αυτούς βάζω και τη Βίκυ Λέανδρος. Μέχρι…και την Κορίνα Τσοπέι.
-Μέχρι και τον Γιάννη Γαλάτη…;
-Μην κοιτάς τώρα που είναι μια τρελή. Έχει κάνει σπουδαία πράγματα. Επιδείξεις στη Μύκονο με την Κατρίν Ντενέβ δίπλα του.
-Μια ζαριά ήταν αυτή η γενιά;
-Σαν να είχε πιει το μαγικό φίλτρο που μάγευε τους πάνες. Η Παξινού Όσκαρ. Ο Χατζιδάκις Όσκαρ. Ο Φωτόπουλος Όσκαρ. Στην Ευρώπη γαμούσε η Μούσχουρη, οι Aphrodite’s Child, η Βίκυ Λέανδρος. Πόσοι σπουδαίοι άνθρωποι. H Πιάφ και οι Μπιτλς τραγούδησαν Θεοδωράκη. Ο Νουρέγιεφ χόρευε στο Κόβεν Γκάρντεν τραγούδια του. Ο Κουν ανέβαζε Όρνιθες στην Επίδαυρο και γινόταν χαμός. Και τώρα; Τώρα είναι λες κι έχουμε φάει μια μούντζα και έχουμε πέσει σε ημιατάλαντους και σε βολεψάκηδες. Αν εξαιρέσεις τον Δημήτρη Παπαϊωάννου που μιλά με τη δουλειά του και τα πάει περίφημα και τον Λάνθιμο που πλέον έφυγε από την Ελλάδα και παίζει με τους κανόνες του Χόλιγουντ, τίποτε άλλο δεν κινείται. Ετοιμάζει ταινία με τη Νικόλ Κίντμαν. Υπέροχος.
-Σε έχει πειράξει ο τρόπος που κυβερνά ο Σύριζα;
-Ναι. Τον πίστεψα, ήμουν στα κάγκελα με το Πα.Σο.Κ. και τη Νέα Δημοκρατία που μας εξαπάτησαν και μας έφεραν στην κατάσταση που μας έφεραν κλέβοντας. Έδωσα λυσσαλέο αγώνα ανοιχτά υπέρ του Σύριζα. Τώρα έχω…έχω λουφάξει. Έλα όμως που και να βρίσω τον Σύριζα δεν έχω κάτι άλλο να προτείνω. Γι’ αυτό λουφάζω. Ο Σύριζα, η κυβέρνηση Σύριζα, δεν είναι απατεώνες, δεν είναι κλέφτες, δεν είναι ψεύτες, μαλάκες είναι. Μας έσυραν σε ένα δημοψήφισμα, ψηφίσαμε “όχι” και αυτό έγινε “ναι”. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι σε κατάσταση ομηρίας. Αυτή τη στιγμή όποιος και να ανέβει στην εξουσία θα κάνει αυτά που του υπαγορεύει η Ευρωπαϊκή ένωση. Είτε είναι Σύριζα είτε είναι ό,τι άλλο.
-Το μεγαλύτερο λάθος που έχεις κάνει πoιο είναι;
– Επαγγελματικό ήταν. Τέλη του 2009 αρχές 2010 ό,τι λεφτά είχα μαζέψει τα έριξα σε έναν εκδοτικό οίκο. “Εκδόσεις Τετράγωνο”. Έφαγα όλα μου τα λεφτά εκεί. Έμεινα ταπί και τον έκλεισα. Ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος. Όλος ο κόσμος με έχει συνδέσει με τη μουσική και αντί ν’ ανοίξω ένα γραφείο μάνατζμεντ για καλλιτέχνες έκανα κάτι άλλο. Την πάτησα.
-Έβλεπα μια συνέντευξή σου που έλεγες πως δεν αισθάνεσαι ούτε λύπη ούτε χαρά για αυτά που συμβαίνουν δίπλα σου…
-Ασε να στο πω εγώ. Έλεγα πως αισθάνομαι παγωμένος μέσα μου. Έχω αρχίσει να ανησυχώ γιατί δεν με ακουμπά τίποτε. Δεν με συγκινεί τίποτε. Δεν με αφορά τίποτα.
-Κατάθλιψη δεν λέγεται αυτό;
-Λέγεται; Έχω αρχίσει ν’ ανησυχώ γιατί δεν μπορώ να συγκινηθώ. Νιώθω σαν να έχω παγώσει μέσα μου. Είμαι ο άνθρωπος χωρίς αισθήματα και συναισθήματα. Παίρνω πρόζακ.
-Γιατί δεν κάνεις ψυχανάλυση;
-Θέλει πολλά λεφτά και πολύ χρόνο.
-Αλλού αυτά…
-Πάρα πολλά λεφτά και πολύ χρόνο. Θέλεις να μου τον πληρώσεις εσύ τον ψυχαναλυτή μου;
-Δεν έχω μια. Εσύ έχεις περισσότερα.
-Και πού ξέρεις πόσα λεφτά έχω.
-Μην πιάνεσαι σ’ αυτό.
-Δεν μου περισσεύουν. Έχω να μπω σε κατάστημα για να ψωνίσω παπούτσια από το 2010. Επτά χρόνια δεν έχω ψωνίσει τίποτα.
-Ελίσσεσαι τώρα. Έχεις δοκιμάσει να κάνεις ψυχανάλυση;
-Ναι, μια φορά. Χάλια. Ίσως γιατί έπεσα σε λάθος γιατρό. Αισθάνομαι πως μόνος έχω κάνω πολλή δουλειά. Α, σε δύο γιατρούς έχω πάει. Στον δεύτερο, του μίλησα και μου έδωσε “Πρόζακ”. Είπε επίσης πως χαίρεται πάρα πολύ που έχω προσδιορίσει όσα αισθάνομαι. “Σας συστήνω να πάρετε πρόζακ” είπε. “Τέλεια” του απάντησα.
-Ο Έλληνας Φρανκ Σινάτρα ποιος είναι;
-Είσαι τρελός;
-Η Αμερική έχει τον Φρανκ Σινάτρα, η Ελλάδα ποιον έχει;
-Τον Μπιθικώτση. Πεθαίνω. Μου αρέσει η φωνή του.
-Η Εντίθ Πιάφ της Ελλάδας ποια είναι;
-Μέχρι ένα ορισμένο σημείο η Γαλάνη.
