Γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Την περασμένη Τετάρτη ολοκληρώθηκε στη Γερμανία η δίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης NSU. Μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια διεργασιών που κόστισαν περί τα 30 εκατομμύρια ευρώ στον Γερμανό φορολογούμενο, το τελικό αποτέλεσμα για το γερμανικό κράτος κρίνεται καθ΄ όλα απογοητευτικό. Ισόβια στη μία εκ των τριών επικεφαλής της οργάνωσης, Μπεάτε Τσέπε (οι άλλοι δύο βρέθηκαν νεκροί λίγο πριν συλληφθούν – κατά την επικρατέστερη εκδοχή αυτοκτόνησαν), 10 χρόνια για απλή συνέργεια στον «προμηθευτή» του όπλου και κάτι ψιλά σε 2-3 «ψιλικατζήδες» που δρούσαν στις παρυφές της οργάνωσης.
Για το γερμανικό κράτος λοιπόν, μια νεοναζιστική οργάνωση που διέπραξε δέκα στοχευμένες δολοφονίες (οκτώ Τούρκοι, ένας Έλληνας, μια Γερμανίδα αστυνομικός), 15 ληστείες τραπεζών και οργανωμένες επιθέσεις τύπου «τάγματα εφόδου» σε καταυλισμούς μεταναστών, μια οργάνωση που έδρασε σε διαφορετικά μέρη της Γερμανίας (επομένως διέθετε έναν ευρύ κύκλο δραστών και πληροφοριοδοτών, εκτός αν η Μπεάτε είχε βγάλει… κάρτα απεριορίστων στη Deutsche Bahn), αποτελείτο αποκλειστικά από μια «τριάδα» εμπνευστών – σχεδιαστών, έναν προμηθευτή όπλων και κάτι παιδάκια που «σιγόνταραν».
Τι συνέβη λοιπόν με την πάντα οργανωμένη «γερμανική μηχανή» και κατέληξε σε αυτό το ανεπανάληπτο φιάσκο, καταδικάζοντας μόλις 5 άτομα για μια οργάνωση που η εύρυθμη και «υπόγεια» λειτουργία της υπολογίζεται ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 100 εμπλεκόμενους, πολλούς εκ των οποίων στις γερμανικές αρχές; Γιατί απέτυχε παταγωδώς να εντοπίσει το δίκτυο πληροφοριοδοτών της NSU, τους «δημοσίους λειτουργούς» που συστηματικά προσέφεραν κάλυψη, αν όχι ενεργή βοήθεια, στη δράση της οργάνωσης, καθώς και τα «εκτελεστικά όργανα» των δολοφονιών; Το χρονικό της δράσης της NSU, καθώς και η κατεύθυνση των ερευνών για την εξιχνίαση των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν, καταδεικνύουν με τον πιο κυνικό τρόπο τον θερμό εναγκαλισμό της ακροδεξιάς με το αστικό κράτος. Διότι, όταν το αστικό κράτος που οικοδομείται πάνω στις αστικές σχέσεις διαφοροποίησης συναντά τις νεοναζιστικές οργανώσεις που διαφοροποιούν πάνω στη φυλετική βάση, τότε γεννιέται ένας νέος «έρωτας». It’s a match!
Αρκεί να δούμε προσεκτικά τους χειρισμούς της Υπηρεσίας Ελέγχου Συνταγματικής Νομιμότητας (BfV) και των αντίστοιχων υπηρεσιών σε κρατιδιακό επίπεδο στην υπόθεση της NSU, για να αντιληφθούμε τη «ροπή» των αστικών θεσμών προς τα… παραστρατήματα του νεοναζισμού και του φασισμού. Σε μια υπόθεση που ενέπιπτε στη σφαίρα των αρμοδιοτήτων των «προστατών του Συντάγματος», καθότι επρόκειτο για οργάνωση με νεοναζιστικά και επομένως εχθρικά προς το Σύνταγμα ιδεολογήματα, οι επιδόσεις των Γερμανών ΚΥΠατζήδων ήταν τουλάχιστον ανεπαρκείς, με τη συγκάλυψη να φθάνει πολλές φορές στα όρια της συναυτουργίας: Καταστροφή αρχείων που έδιναν σημαντικές πληροφορίες για τη δράση της NSU, χαρακτηρισμός εγγράφων ως «απόρρητα» με αποτέλεσμα την έλλειψη στοιχείων κατά τη διάρκεια των ερευνών και της δίκης, στενές σχέσεις υπαλλήλων της Υπηρεσίας με την «Αγία Τριάδα» της εγκληματικής οργάνωσης, που έφθασαν μέχρι και σε φυσική παρουσία (!) ενός πράκτορα – ο οποίος «βαφτίστηκε» κακήν κακώς «αυτόπτης μάρτυρας», καθότι η ξεφτίλα θα ήταν ανεπανάληπτη – στο σημείο της δολοφονίας του Χαλίτ Γιοζγκάτ, το τελευταίο θύμα της οργάνωσης. Το πλέον ταπεινωτικό και συνάμα προσβλητικό για τις οικογένειες των θυμάτων ήταν βέβαια η προσπάθεια να στραφούν οι έρευνες μακριά από οποιαδήποτε σχέση με οργανωμένο νεοναζιστικό έγκλημα, με αποτέλεσμα τα θύματα να μετατρέπονται στα μάτια των αρχών σε… θύτες. Λόγω της τουρκικής καταγωγής των δολοφονηθέντων (ο Έλληνας που χάλαγε τη… σούπα βαφτίστηκε θύμα «κατά λάθος»), η Αστυνομία προωθούσε ενεργά το σενάριο της εμπλοκής των θυμάτων με κάποιου είδους τουρκική μαφία η οποία τους «καθάριζε» λόγω παραβίασης κάποιου άγραφου κώδικα!
Όλο το οικοδόμημα του γερμανικού κράτους συντονίστηκε στην υπόθεση της NSU για να συγκαλύψει τις άρρηκτες σχέσεις των Υπηρεσιών Ελέγχου με τις νεοναζιστικές εγκληματικές ομάδες. Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν σε όλες τις χώρες του «ανεπτυγμένου» Δυτικού κόσμου, με τις μυστικές υπηρεσίες να δείχνουν επιλεκτική ευαισθησία και να «αλληθωρίζουν» παραδειγματικά, όταν πρόκειται για εγκλήματα με φυλετικό υπόβαθρο. Υποθέσεις όπως αυτή της NSU έρχονται να δώσουν ένα ισχυρό χαστούκι σε όλους όσους προωθούν την ιδέα για περισσότερη παρακολούθηση, περισσότερο έλεγχο και ακόμα περισσότερο αυτοπεριορισμό και λογοκρισία ως εχέγγυο για την «κρατική και προσωπική μας ασφάλεια». Καμία ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρχει, όταν το αστικό κράτος βάζει τα εξαπτέρυγά του να στελεχώνουν τις πλέον νευραλγικές διοικητικές θέσεις. Καμία ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρχει, όταν οι απανταχού νεοναζί λειτουργούν ως «μισθοφόροι» του αστικού κράτους, βγάζοντας εις πέρας τη «βρώμικη δουλειά» και απεμπολώντας κάθε στοιχείο ατομικής ελευθερίας. Καμία ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρχει, όταν το αστικό κράτος βάζει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Για τις οικογένειες των θυμάτων, οι «πληγές» από την απώλεια και την πλημμελή εξιχνίαση της υπόθεσης από τις γερμανικές αρχές δύσκολα θα επουλωθούν. Για τους υπόλοιπους παρατηρητές, αρκεί η υπενθύμιση ότι η αδράνεια απέναντι στις μεθοδεύσεις του αστικού μηχανισμού εξουσίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην επόμενη υπόθεση τύπου NSU.
