του Μάρκου Ψυχάρη //
Στον παράλληλο κόσμο, που τείνει να γίνει δημοφιλέστερος του φυσικού, της διαδικτυακής πραγματικότητας ο χαμός του δημοσιογράφου Βασίλη Μπεσκένη έγινε πολυσυζητημένη viral κρότου – λάμψης βόμβα.
Χτες και σήμερα βλέποντας τοίχους στο facebook, στο Twitter και άλλα μέσα ηλεκτρονικής εκτόνωσης ίσως πιστέψεις πως ο Μπεσκένης, που μόνο η οικογένειά του γνωρίζει το βάθος πόνου που προκάλεσε ο αιφνίδιος θάνατός του, ήταν δημοσιογράφος με καριέρα γεμάτη αποκαλύψεις. Αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Ήταν ένας συστημικός πολιτικός συντάκτης, όπως τόσοι άλλοι. Η ΕΣΗΕΑ έβγαλε ανακοίνωση για το γεγονός. Ο Σκάι έβγαλε ανακοίνωση για το γεγονός. Σειρά πολιτικών ανδρών τιτίβισαν στο Twiter για τον “άδικο” θάνατό του. Σειρά ανθρώπων της επικοινωνίας έκαναν το ίδιο γράφοντας προτάσεις που το “δεν το πιστεύω” κυριαρχούσε.
Η φιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από τον θάνατό του έφερε και διαίρεση. Κάποιοι “αριστεροί” της πλάκας που εξέφρασαν ικανοποίηση για το γεγονός. Οι συντηρητικοί που “θλίβονται”.
Αναρωτιέσαι αν ήταν ο Βασίλης Μπεσκένης ο Jim Morisson της δημοσιογραφίας;
Δημοσιογραφικά ο δημοσιογράφος του Σκάι, πόσο άβολο ακούγεται αυτό, λες και πνευματικά ήταν ιδιοκτησία του μιντιακού συγκροτήματος που εργαζόταν, ήταν ένας από εκείνους που στρατεύτηκαν πίσω από ιδέες. Δικαίωμά του. Δικαίωμα και των υπόλοιπων να κρίνουν τα όσα δημόσια έχει πει, υποστηρίξει. Κι αυτό δεν έχει σχέση με τον ξαφνικό και αδικό χαμό του.
Το πένθος είναι μια άλλη υπόθεση.
By the way… κάποτε λέγαμε πως στη κηδεία του πραγματικού ρεπόρτερ δεν πάει κάνεις.
