του Μάρκου Ψυχάρη //
Nammos. Η Ιθάκη κάθε φέρελπι κοσμικού. Τα θερινά ανάκτορα του (ίσως) rich & (ήδη) famous μεγαλοϊδεατισμού. Ο τόπος και οι δέκα εντολές του Κοσμικού Μωυσή. Είναι καλοκαιρινή παράδοση να “μπαίνει λουκέτο” στο Nammos κάθε φορά που ελεγκτικές αρχές του Υπουργείου Οικονομικών το ελέγχουν. Το να συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα της δεκαετίας του 2010 είναι κάτι σαν διαφημιστικό πακέτο δωρεάν προβολής από τα μίντια της χώρας. Το διαβόητο και το απαγορευμένο γοητεύει.
Αυτό που δεν εξετάσαμε ποτέ είναι η μεγαλύτερη από τις υπηρεσίες που προσφέρει, το Nammos φυσικά, στον ελληνικό τουρισμό. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Το Nammos είναι η φωλιά, το άσυλο, το καταφύγιο, η άλλη Νορμανδία του, άμπαλου, κοσμικού γίγνεσθαι. Της ομάδας πολιτών που δεν θα ήθελες να έχεις δίπλα σου στη θάλασσα, στο νησί, στην πόλη, στη γη, στο σύμπαν. Θα ήθελες ποτέ να μοιραστείς ερημική παραλία με τύπο που όταν κλείνει τα μάτια σκέφτεται σαμπάνιες, κιμπάρικες ξήγες με παρκαδόρους, μετρ, λουλουδούδες. Που δεν θα κωλώσει να κάνει με δανεικά καλή ζωή γιατί όπως έλεγε και ο Πετράν “Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή”. Του νεόπλουτου που όταν σκέφτεται “Μύκονος”, αδιαφορώντας για την ιστορία της, σαν άλλος δημιουργός του σύμπαντος “εγώ το έχτισα το νησί ξοδεύοντας δεξιά και αριστερά τα φράγκα μου”.
Ας μιλήσουμε σοβαρά για το Nammos. Αν δεν υπήρχε έπρεπε να το ανακαλύψουμε.
Άραβες, Ρώσοι και ντόπιοι πλανητάρχες του χρήματος. Περιστοιχισμένοι από τα αλάνια του γυμναστηρίου της γειτονιάς με πεπερασμένη φιλοδοξία. Την εύκολη ζωή ως διπλανοί τους. Το Nammos είναι μια τιμημένη ιστορία του Greek Dream. Μια ακρόπολη επίδειξης ανόητης όσο και του κόλπου που τη γέννησε.
Αντί φωτογραφίας του κλαμπ παραθέτουμε κάρτα με το Πασχαλιάτικο μενού του Nammos. Είναι μια ωδή στην ελληνική παράδοση. Το “Κοκορέτσι / Kokoretsi” γραμμένο πάνω του, ανεξάρτητα από την τιμή του, τονίζει πως η νεοελληνική ρίζα, το DNA του Έλληνα που έλεγε και ο προπονητής του μπάσκετ Γιάννης Ιωαννίδης, έχει μέλλον.
