Του Γιάννη Παναγόπουλου //
O Πανιώνιος είναι συναυλία σε κλαμπ. Όχι συναυλία στο ΟΑΚΑ. Δικό μου είναι αυτό γιατί πιο πολύ σε συναυλίες πάω παρά σε αγώνες ποδοσφαίρου. Πάμε, όμως, παρακάτω. Πανιώνιος είναι η «άποψη» της γειτονιάς. Πανιώνιος δεν είναι η σκοπιμότητα της νίκης. Είναι η κάψα του οπαδού να παίξει η ομάδα καλά. Δεν είμαι Πανιώνιος. Θα μπορούσα να ήμουν. Άνετα.
-Δεν θυμάμαι την προτελευταία φορά που πήγα γήπεδο. Δεκαετία και βάλε πρέπει να είναι.
-Σαν καυτό κουλούρι που μόλις βγήκε από φούρνο θυμάμαι κάθε στιγμή από την τελευταία φορά που πήγα γήπεδο. Ήταν Κυριακή 19 Φεβρουαρίου. Ήταν στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Στη Θύρα 3. Στον αγώνα Πανιώνιος – Ηρακλής.
-Δεν είναι πως πήγα στον Πανιώνιο επειδή φέτος σκίζει. Ποζάρει στη δεύτερη θέση της Super League. Παίζει καλή μπάλα. Και, αν αντέξει, θα προβάρει τα καλά του στα play – off με γερές πιθανότητες να τερματίσει ψηλά στο πρωτάθλημα. Πήγα γιατί το είχα τάξει σε κάποιους από τους Πάνθηρες (σ.σ. φανατικοί οπαδοί της ομάδας). Πριν μήνες δέχτηκαν να μου μιλήσουν για εκείνη την επιστολή που, κάποτε, έγραψαν ενάντια στην παρουσία της Χρυσής Αυγής στην γειτονιά τους. Σ’ εκείνη την συνέντευξη με έπεισαν για κάτι που δεν περίμενα (δες εδώ: https://fragilemag.gr/panionios-panthers-n-smyrni/).
-Νίκη, εκτός από τα γκολ που θα βάλει ο Πανιώνιος, είναι να βγει ο κόσμος από τα σπίτια του. Να σπάσει τη σιωπή του. Να μην νιώθει μίσος για τον πρόσφυγα που συναντά στον δρόμο. Να αντιδρά στο No Politica, γιατί ουδέτερος δεν πρέπει να μένει κανείς όταν ο φασισμός θέλει να μπει στην γειτονιά του.
-Η αλήθεια είναι πως μπαίνοντας στην Θύρα 3 αισθάνθηκα άβολα. Ό,τι ομάδα και αν είσαι, το να μπαίνεις στν Θύρα των φανατικών της για πρώτη φορά δεν είναι και το πιο εύκολο. Όταν η «κρυάδα» κάνει τον κύκλο της, χαλαρώσεις, δεις το πράγμα ως έχει, καταλαβαίνεις πως εδώ οι άνθρωποι μιλούν μεταξύ τους. Και γελούν ακόμα και όταν κάτι δεν πάει όπως το θέλουν. Και στηρίζουν τα παίκτες της ομάδας γιατί γνωρίζουν πως δεν τρέχουν στο γήπεδο κυνηγώντας έξτρα μηδενικά στα συμβόλαια τους. Πανιώνιος δεν είναι επιταγή που θα σφραγιστεί αν δεν μπουν τα φράγκα στην ώρα τους. Πανιώνιος είναι η άπλα τού παίξε ελεύθερα για τη νίκη, ακόμα και αν εκείνη αργήσει να έρθει.
-Ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη του παιχνιδιού. Καπνογόνα. Παλαμάκια. Ταμπούρλο που χτυπά ασταμάτητα. Δεν έχω ιδέα πώς λένε τους παίχτες. Και όταν πιάνω κουβέντα για πάρτη τους λέω: “Εκείνος με την κοτσίδα ποιος είναι;” ή “Πώς λένε τον ψηλό στο κέντρο της άμυνας” ή “Ο κοντός στο κέντρο μπαλαδόρος είναι”. Το πρώτο εικοσάλεπτο περνά. Η ομάδα παίζει με αέρα. Ο Ηρακλής αμύνεται. Ο Πανιώνιος θέλει νίκη. Βάζει γκολ. Η θύρα 3 καίγεται. Το γήπεδο αισθάνεται ανακουφισμένο. Γέλια. Πίστη στη νίκη.
–Ημίχρονο. Ακούω τις κουβέντες των οπαδών. Ο ένας μιλά για το ταξίδι του στο Βιετνάμ. Για τις αντιθέσεις της κοινωνίας εκεί. Για τις μικρές αποστάσεις ανάμεσα στην ανέχεια και τον απόλυτο πλούτο. Ο άλλος μιλά για τα χρόνια της δεκαετίας του 1980. Όταν στα γήπεδα “έσκασαν” τα πρώτα φρικιά, την δυσκολία να μπουν στην εξέδρα με τους φανατικούς. Κουβέντα να γίνεται; Μάλλον όχι. Είμαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων, όμως μπαίνω στην κουβέντα με την ίδια ευκολία που θα έμπαινα αν ήμουν σε μπαρ που συχνάζουν άνθρωποι που γνωρίζω από «χτες».
-Δεύτερο ημίχρονο. Ο Ηρακλής παίζει με δέκα παίχτες αλλά παίζει με ψυχή. Και ο Πανιώνιος έχει άγχος. Πρέπει να νικήσει. Να κρατήσει το 1-0. Άπαντες θέλουν να φύγουν από το γήπεδο χαμογελαστοί. Έτσι θα γίνει. Το σφύριγμα της λήξης ακούγεται. Οι φωνές των οπαδών σκίζουν τον αέρα. Οι ποδοσφαιριστές της ομάδας γίνονται κουβάρι. Πανηγυρίζουν. Ένα ακόμα Σαββατοκύριακο κύλησε καλά για την ομάδα.
-Φεύγω από το γήπεδο. Η Νέα Σμύρνη είναι ανοιχτή σε κάθε άνθρωπο που θέλει να την ακούσει. Να την σεβαστεί. Αυτό σκέφτομαι πριν χαθώ με το αμάξι στην ανωνυμία της πόλης. Σε λίγο ξεκινά και το ΑΕΚ – Ολυμπιακός. Καμιά περιέργεια να το δω δεν έχω.
