Του Παύλου Θ. Κάγιου//
«Άραγε θα μας ξεχάσουν;» είναι το μότο που συνοδεύει τη νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Τελευταίο σημείωμα» και κυριαρχεί ανάμεσα στις νέες ταινίες της εβδομάδας και μέσω αυτής η μνήμη ζητά δικαίωση…
“Τελευταίο σημείωμα”
-Θέλω να το δηλώσω εξ αρχής: Με το «Τελευταίο σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη η μνήμη των 200 αγωνιστών της Κατοχής που δολοφονήθηκαν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής από τους Γερμανούς κατακτητές, βρίσκει –επιτέλους- και καλλιτεχνική δικαίωση ύστερα από 73 χρόνια! Αυτό το συναίσθημα κυριαρχούσε μέσα μου τελειώνοντας η προβολή της ταινίας που με βρήκε με δακρυσμένα μάτια για την κινηματογράφηση μιας ιστορίας που σημάδεψε όσο ελάχιστες άλλες τους αγώνες του μετεμφυλιακού λαϊκού αγώνα στη χώρα μας.
Τέσσερα χρόνια μετά την «Μικρά Αγγλία», ο Παντελής Βούλγαρης, ο σκηνοθέτης του «ανθρώπινου πόνου», καταπιάνεται με μια από τις πιο γνωστές σελίδες της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, την εκτέλεση από τους Γερμανούς κατακτητές 200 αγωνιστών την 1η Μαΐου 1944 στην Καισαριανή, ως αντίποινα για τη δράση της ελληνικής αντίστασης.
∠Ο Παντελής Βούλγαρης, με την Ιωάννα Καρυστιάνη («Μικρά Αγγλία», «Νύφες») να υπογράφει το σενάριο, μας μεταφέρουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου το διάστημα πριν την Πρωτομαγιά του ’44, και μας γνωρίζουν τους ανθρώπους πίσω από τα τραγικά γεγονότα.
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο 34χρονος Ναπολέων Σουκατζίδης, Κρητικός μικρασιατικής καταγωγής, αγωνιστής του λαϊκού κινήματος και κρατούμενος σε εξορίες και φυλακές από το 1936.
Την περίοδο της φυλακής του στο Χαϊδάρι, εκτελούσε χρέη διερμηνέα του Γερμανού Διοικητή του στρατοπέδου, Καρλ Φίσερ. Μπροστά από τα μάτια του περνούσε όλο το δράμα της γερμανικής αγριότητας στα Κατοχικά χρόνια, με τον ίδιο συνεχώς μάρτυρα βασανιστηρίων, τραγικών περιστατικών και βαριάς ατμόσφαιρας στους θαλάμους με το πλήθος των συγκρατούμενων του. Πολλές ζωές, πολλές μικρές ιστορίες φόβου, φιλίας, συντροφικότητας, ελπίδας, ονειροπόλησης.
-Έξω από το στρατόπεδο, η μνηστή του Ναπολέοντα, Χαρά Λιουδάκη, με σθένος, καρτερία και βαθιά αγάπη στεκόταν δίπλα στον αρραβωνιαστικό της, έστω κι αν οι συναντήσεις τους ήταν για ελάχιστες στιγμές στα επισκεπτήρια, και πάντα υπό την επιτήρηση ενόπλων φρουρών.
Η τύχη του Ναπολέοντα –ο Ανδρέας Κωνσταντίνου τον ερμηνεύει με ζηλευτή εσωτερική ένταση και παλμό- και άλλων 199 συγκρατούμενων του αποφασίζεται μετά την ενέδρα της ελληνικής αντίστασης στον Στρατιωτικό Διοικητή Λακωνίας, σε χαράδρα της περιοχής των Μολάων. Ο θάνατος του Διοικητή Κρες και τριών Γερμανών της συνοδείας του επιφέρει ως αντίποινα την εκτέλεση 50 Ελλήνων για κάθε ένα Γερμανό.
Εδώ, όμως, λίγο μετά την έναρξη της ταινίας, σπαταλιέται πολύς χρόνος στη σχέση του Γερμανού διοικητή Φίσερ με τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη με διάθεση –έτσι το ερμήνευσα εγώ…- να γίνουν αναφορές και στη σημερινή Γερμανία… Επίσης, μεγάλη σεναριακή έλλειψη είναι το γεγονός πως μένει στην αφάνεια η σχέση του Ναπολέοντα με τη Χαρά Λιουδάκη που μάταια ο θεατής περιμένει να γνωρίσει το δεύτερο πρόσωπο του ερωτικού δράματος, ένα πρόσωπο που δεν αναπτύσσεται ο χαρακτήρας του και παραμένει ίσαμε το φινάλε ως «σκιά». Θα μου πείτε, έτσι το θέλησαν οι σεναριογράφοι, ναι, δεν λέω, αλλά αφού αυτή τη γυναίκα τη βάζουν να τελειώνει το φιλμ κουβαλώντας στην αγκαλιά της τη βαλίτσα του εκτελεσμένου Ναπολέοντα στο αύριο, στο μέλλον, ε, χρειαζόταν μια μεγαλύτερη δραματική προσοχή κι ανάλυση…
Αλλά όσο προχωράει η δράση, όλο και πιο πολύ σε κερδίζει η δραματική ανέλιξη της ταινίας για να φτάσουμε στο τελευταίο μισάωρο στο οποίο κρατάς την ανάσα σου από υπερένταση κι ας ξέρεις πως θα τελειώσει –κάτι που οφείλεται καθαρά στη σκηνοθετική ωριμότητα και δεξιοτεχνία του Παντελή Βούλγαρη. Οι σκηνές του φινάλε είναι μοναδικής έντασης. Το γλέντι κι ο χορός που στήνουν οι μελλοθάνατοι τη τελευταία νύχτα πριν την εκτέλεσή τους, είναι σαν χορός αρχαίας τραγωδίας και θα εγγραφεί στην ανθολογία του εγχώριου κινηματογράφου από υπάρξεώς του. Και οι σκηνές του φινάλε με τις διαδοχικές εκτελέσεις ανά 20 αγωνιστών, σε τινάζει από τη θέση που κάθεσαι σκουπίζοντας τα δάκρυά σου. Μπράβο στον ελληνικό κινηματογράφο. Μπράβο στον Παντελή Βούλγαρη.
Δίπλα στον Ανδρέα Κωνσταντίνου («Ουζερί Τσιτσάνης», «Μικρά Αγγλία»), κάνουν πολύ καλές εμφανίσεις και ο Γερμανός ηθοποιός Αντρέ Χένικε («Μια Επικίνδυνη Μέθοδος», «Pandorum», «Η Πτώση») ως ο Καρλ Φίσερ και η ελληνοαμερικανίδα ηθοποιός Μελία Κράιλινγκ («Tyrant», «The Last Tycoon», «The Borgias») ως η Χαρά Λιουδάκη. Μαζί τους ένα σπουδαίο καστ αναγνωρισμένων και νέων ηθοποιών –ξεχωρίζουν οι: Τάσος Δήμας, Αινείας Τσαμάτης, Βασίλης Κουκαλάνι, Λουκάς Κυριαζής.
Τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκαν στις Φυλακές Ιτζεδίν και σε επιλεγμένες τοποθεσίες της Κρήτης
Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης
Σενάριο: Ιωάννα Καρυστιάνη, Παντελής Βούλγαρης
Παίζουν: Ανδρέας Κωνσταντίνου, Αντρέ Χένικε, Μελία Κράιλινγκ, Τάσος Δήμας,
Αινείας Τσαμάτης, Βασίλης Κουκαλάνι, Λουκάς Κυριαζής, Μιχάλης Αεράκης,
Δημήτρης Καλογεράκης, Κωνσταντίνα Χατζηαθανασίου, Μανώλης Μαυράκης,
Γιώργος Καραμαλέγκος, Ιώ Ασηθιανάκη, Μανώλης Ψαρουδάκης, Βασίλης Σύρρος,
Χάρης Αργυρόπουλος, Μηνάς Μησόρης, Νεκτάριος Ξανθουδάκης, Μάρκος Ρενιέρης,
Τάσος Καϊσαρλής, Θεώνη Κουτσουνάκη, Γιάννης Σίνης, Κυριάκος Κώτσογλου,
Χρήστος Κωνσταντακόπουλος, Αντρέας Χατζημαρκάκης, Αντώνης Παλιεράκης,
Γκάρι Τζέιμς Μπόρλαντ, Στέλλα Ψαρουδάκη
Εδώ το τρέιλερ της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη
“Κάιρο: εμπιστευτικό”
-Αστυνομικό θρίλερ βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα που ξέσπασαν στο Κάιρο λίγες εβδομάδες πριν την Αιγυπτιακή Επανάσταση… Ο Νορέντιν, αξιωματικός της διεφθαρμένης αστυνομίας του Καΐρου, ερευνά το θάνατο μιας νεαρής τραγουδίστριας. Αυτό που αρχικά έμοιαζε με έγκλημα πάθους, φτάνει σε διαπλοκή μέχρι την ελίτ της εξουσίας. Ο Νορέντιν θα σπάσει τους κανόνες για να αποδοθεί δικαιοσύνη, θα έρθει σε σύγκρουση όχι μόνο με το σύστημα, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό…
Σκηνοθεσία: Ταρίκ Σαλέχ
Με τους: Φαρές Φαρές, Μαρί Μαλέκ, Γιάσερ Αλί Μάχιρ
“Καυγάς στο μπλοκ 99”
-Η ζωή του Μπράντλεϊ καταρρέει: ενώ ο γάμος του με τη Λόρεν μοιάζει να είναι τελειωμένη υπόθεση, χάνει και τη δουλειά του. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, αποφασίζει να δουλέψει σαν βαποράκι ναρκωτικών. Δεκαοχτώ μήνες
αργότερα, ο Μπράντλεϊ και η έγκυος Λόρεν ζουν το Αμερικάνικο όνειρο. Μια παράδοση πάει στραβά, μπαίνει στη φυλακή, και όταν η γυναίκα του καταλήγει αιχμάλωτη, εκείνος γίνεται υποχείριο μιας συμμορίας που τον υποχρεώνει σε πράξεις βίας μετατρέποντας τη φυλακή σε ένα άγριο πεδίο μάχης.
Σκηνοθεσία: Σ. Κρεγκ Ζάλερ
Παίζουν: Βινς Βον, Τζένιφερ Κάρπεντερ, Ντον Τζόνσον, Ούντι Κίερ
“Σπίτι μου Σπιτάκι μας”
-Κομεντί που και στο σπίτι σας να τη δείτε –ή και να μην τη δείτε και καθόλου..- δεν χάνετε και τίποτα με τη βραβευμένη με Όσκαρ Ρις Γουίδερσπουν πρωταγωνιστεί σε μία σύγχρονη ρομαντική κωμωδία για τον έρωτα, τη φιλία και τις οικογένειες που δημιουργούμε – τις…προβλεπόμενες, αλλά και τις αναπάντεχες. Σενάριο και σκηνοθεσία υπογράφει η Χέιλι Μέγερς-Σίερ, κόρη της εμβληματικής σκηνοθέτη Νάνσυ Μέγερς (The Holiday, Something’s Gotta Give, What Women Want) .
Το στόρι αρχίζει με την Ρις Γουίδερσπουν να παίρνει διαζύγιο από τον σύζυγό της και να αποφασίζει να ξεκινήσει τη ζωή της από την αρχή μετακομίζοντας στη γενέτειρά της στο Λος Άντζελες με τις δύο της κόρες. Στα τεσσαρακοστά της γενέθλια, συναντά τρεις φιλόδοξους νέους που τυχαίνει να μην έχουν πού να μείνουν κι αυτή τους φιλοξενεί προσωρινά, αλλά τα πράγματα θα πάρουν απροσδόκητη τροπή. Αυτή η νέα αναπάντεχη οικογένεια που σχηματίζεται σιγά σιγά και ένας καινούριος έρωτας που φουντώνει δεν φαίνεται να ταιριάζουν με την ξαφνική εμφάνιση του πρώην συζύγου με τις βαλίτσες του ανά χείρας…
Σκηνοθεσία: Χέιλι Μέγιερς-Σίερ
Παίζουν: Ρις Γουίδερσπουν, Νατ Γουλφ, Τζον Ρουντνίτσκι, Πίκο Αλεξάντερ
“Η μέρα που διήρκεσε 21 χρόνια”
-Ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ από τη Βραζιλία -2012- που παρέχει αποδείξεις για τη χειραγώγηση και τη χρηματοδότηση των επενδύσεων από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης και της CIA για τη διεξαγωγή του στρατιωτικού πραξικοπήματος στη Βραζιλία το 1964. Με πάνω από 10 συμμετοχές σε Διεθνή Φεστιβάλ και πλήθος διακρίσεων. Μέσα από την αφήγησή του παρουσιάζει εξαιρετικό αρχειακό υλικό που εξετάζει τους τοπικούς παράγοντες και την εμπλοκή των ΗΠΑ, που κατέστησαν τη Βραζιλία στρατιωτική δικτατορία που διήρκεσε 21 χρόνια… Και ο διεθνής Τύπος είχε γράψει: “Η ανάμειξη των Ηνωμένων Πολιτειών στη Νοτιοαμερικανική πολιτική ξεσκεπάζεται εντελώς στο ντοκιμαντέρ «Η μέρα που διήρκεσε 21 χρόνια». Ένα ντοκουμέντο που ανοίγει τα μάτια και χαίρει επιδοκιμασίας.” Variety. “«Η μέρα που διήρκεσε 21 χρόνια» προσφέρει μια ενδελεχή εικόνα των πολιτικών μηχανισμών. Μια συναρπαστική εμβάθυνση στα αμερικανικά κυβερνητικά σχέδια και τα σχέδια της CIA.” ScreenDaily
Σκηνοθεσία: Καμίλο Ταβάρες
Σενάριο: Καμίλο Ταβάρες
Μουσική: Ντίνο Βισέντε
“Γενέθλια θανάτου”
-Μια προσπάθεια ανανέωσης των ταινιών τρόμου, με σεναριακές τολμηρότητες και κωμικές, σαρκαστικές ανάσες, που δεν καταφέρνει να ολοκληρωθεί και πελαγοδρομεί επαναλαμβάνοντας την έξυπνη αρχική ιδέα της. Σκηνοθέτης της, ο Κρίστοφερ Μπ. Λάντον (Paranormal Activity: The Marked Ones), που μας αφηγείται μια δολοφονία η οποία λαμβάνει χώρα ξανά και ξανά με το ίδιο πάντα θύμα. Η Τρι Γκέλμπμαν (Τζέσικα Ροθ), μια σνομπ φοιτήτρια, που το μόνο που την αφορά είναι να περνάει καλά, δίχως να την ενδιαφέρει αν πληγώνει με τη συμπεριφορά της τους γύρω της, δολοφονείται την ημέρα των γενεθλίων της και ξυπνά το επόμενο πρωί για να ξαναζήσει την ίδια μέρα του βάναυσου θανάτου της ξανά και ξανά και ξανά… Αυτή, όμως, η επανάληψη της ίδιας ημέρας είναι που της δίνει την ευκαιρία να προσπαθήσει να βρει την ταυτότητα του δράστη προκειμένου να αποτρέψει τη δολοφονία της.
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Μπ. Λάντον
Παίζουν: Τζέσικα Ροθ, Ίσραελ Μπρουσάρντ, Ρούμπι Μοντίν
