Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Ποδαρικό στην εβδομάδα έκανε ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος κατάφερε να εξελιχθεί σε αρνητικό πρωταγωνιστή των ημερών, χάρη στα σχόλια που έκανε από το βήμα της Βουλής στο πλαίσιο της συζήτησης για τη διαπλοκή, για τον νεκρό blogger galaxyarchis, τον οποίο αποκάλεσε «απόβρασμα» και «πρωτοστάτη» στις αθλιότητες εναντίον του κόμματός του. Επειδή ο Σταύρος δεν δείχνει να καταλαβαίνει ορισμένα πράγματα, θα πρέπει να τα πιάσουμε από την αρχή.
Ακόμα κι αν ο galaxyarchis ήταν το χειρότερο τερατούργημα, ένας ελεεινός συκοφάντης και έμμισθος γραφιάς, ο Σταύρος και το κόμμα του είχε κάθε ευκαιρία να τον αντιμετωπίσει, όσο ο μπλόγκερ βρισκόταν εν ζωή. Μπορούσε να πείσει με επιχειρήματα για το αναληθές των τοποθετήσεων του μπλόγκερ, στιγματίζοντας τις πράξεις του ως κομματικά υποκινούμενες και καθιστώντας σε βάθος χρόνου τον ίδιο και το υποτιθέμενο κόμμα του αναξιόπιστο ή ακόμα και να επιλέξει τη δικαστική οδό. Ο Σταύρος δεν έκανε τίποτα από τα δύο και αποφάσισε να του επιτεθεί μετά θάνατον, τώρα που ο μπλόγκερ δεν είναι σε θέση να απαντήσει και να υπερασπισθεί τον εαυτό του. Εκτός από το αποτρόπαιο της πρακτικής αυτής, φαίνεται ότι ο Σταύρος δεν έχει μάθει από αντίλογο. Και πώς να μάθει άλλωστε, όταν επί τόσα χρόνια μονολογούσε μπροστά σε μια κάμερα, χωρίς κανείς να μπορέσει να του φέρει αντίρρηση. Ύψιστη απρέπεια από έναν πολιτικό που καθημερινά αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων.
Στο πλαίσιο της ίδιας συζήτησης, ο Μητσοτάκης αφού υπερηφανεύτηκε σαν γνήσιος Έλληνας για τα τρία του πτυχία (να τα εκατοστήσει), εν συνεχεία μπέρδεψε τον Ρουσσώ με τον Μοντεσκιέ, για να αποδείξει για πολλοστή φορά ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Όσον αφορά την ουσία των πραγμάτων, οι πολιτικοί αρχηγοί επιδόθηκαν σε έναν αγώνα για το ποιος είναι περισσότερο διεφθαρμένος και στο τέλος της ημέρας, κανένας δεν έπεισε τον ελληνικό Λαό ότι επιθυμεί πραγματική σύγκρουση. Μάλλον επιβεβαίωσαν τους φόβους ότι ο καθένας επιθυμεί να οικοδομήσει τη δική του διαπλοκή, όταν με το καλό έρθει στην εξουσία.
Και μέσα σε όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συνέδριο (το δεύτερό του ως ενιαίος πολιτικός φορέας). Με το κόμμα να αγκαλιάζει και επίσημα τη σοσιαλδημοκρατία, Κουβέλης και πρώην μέλη του ΠΑΣΟΚ έλαβαν τις θέσεις τους ανάμεσα στους προσκεκλημένους, με τους 53+ να βγάζουν φλύκταινες και να δηλώνουν ενάντιοι στην προσχώρηση στελεχών στο κόμμα με λερωμένο… πολιτικό μητρώο. Φρένο στις απαιτήσεις τους έσπευσε να βάλει η Ρένα Δούρου, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ τους κατηγόρησε ότι ταυτίζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% και με τις απόψεις τους οδηγούν το κόμμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Μία ωραία ατμόσφαιρα δηλαδή!
Σε άλλα συνταρακτικά νέα, επέστρεψε (για πολλοστή φορά) στην επικαιρότητα το θέμα της δραχμής. Αφορμή στάθηκαν αυτή τη φορά οι αναφορές του Ολάντ στο βιβλίο του για αίτημα της ελληνικής πλευράς προς τον Πούτιν με θέμα το κόψιμο δραχμής στη Ρωσία. Την ευκαιρία έσπευσαν να αδράξουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, επαναλαμβάνοντας τα γνωστά τροπάρια περί «κρυφής αντζέντας», «plan B» κ.τ.τ. Μια συζήτηση που μόνο ως φαρσοκωμωδία μπορεί να εκληφθεί, αφού εμφανίζεται στο προσκήνιο κάθε φορά που τα πράγματα ζορίζουν. Ως άλλος «Μπαμπούλας» που επιστρατεύεται όταν το παιδί δεν τρώει το φαγητό του, οι συζητήσεις για τη δραχμή είναι εκεί όταν ο Λαός έχει φθάσει στα όρια της εξαθλίωσης και εμφανίζεται έτοιμος να διεκδικήσει. Είναι εκεί για να του κουνάει το δάχτυλο και να λέει «θα μπορούσε να ήταν και πολύ χειρότερα, οπότε κάτσε στ’ αυγά σου». Επτά χρόνια τώρα το «φάντασμα» της δραχμής είναι το ιδανικό ανάχωμα κάθε προσπάθειας διεκδίκησης, αφού οτιδήποτε ριζοσπαστικό αμέσως ταυτίζεται με την κακιά δραχμή και διαλύεται ησύχως.
Και θα κλείσουμε με μια χαριτωμένη δήλωση του κ. Βακάκη, ιδιοκτήτη της εταιρείας Jumbo, o οποίος ανησυχεί για την… Κίνα. Μην τρομάζετε, δεν τον έπιασε ο πόνος για τον Κινέζο εργάτη που δουλεύει 18 ώρες για ένα κομμάτι ψωμί. Τουναντίον. Φοβάται επικείμενο… εκδημοκρατισμό (!) της Κίνας και ως εκ τούτου αύξηση του κόστους των προϊόντων! Φοβάται δηλαδή μήπως οι Κινέζοι βγουν από το εργασιακό καθεστώς του σκλάβου που βρίσκονται τώρα και περάσουν σε καθεστώς απλώς μεγάλης εκμετάλλευσης. Δηλώσεις ενδεικτικές του πώς αποτιμά το κεφάλαιο την ανθρώπινη ζωή και πόσο σημαντική είναι για αυτούς η ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Όχι ότι δεν το ξέραμε δηλαδή, αλλά όταν τα λόγια αυτά βγαίνουν χωρίς αιδώ από το στόμα του Mr. Jumbo, τότε αποκτούν και μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Αποδεικνύουν ότι η καθεστηκυία τάξη βρίσκεται σε άλλον πλανήτη από τον δικό μας ή, καλύτερα, σε άλλον γαλαξία!
