Του Μάρκου Ψυχάρη //
Πάμε με τα βασικά. Tέλης Στεφανής ή “Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Τέλης Στεφανής;” Μια κινηματογραφική παραγωγή που θα μπορούσε να είχε τελειώσει σε λίγους μήνες αν ήταν ερασιτεχνική ταινία. Αντίθετα, με 64 λοκέισον και σετ μέχρι σήμερα και συμμετοχή που ξεπερνάει τα 200 άτομα, ο “Τέλης Στεφανής” διεκδικεί με αρκετό θράσος μια θέση ισότιμη ανάμεσα στις οργανωμένες παραγωγές της εποχής.
Κινηματογραφική προσπάθεια, ένα είδος πειράματος, αλλά όχι πειραματική ταινία, γυρισμένη τα λεγόμενα χρόνια της κρίσης, χωρίς βοήθεια φορέων, μια παραγωγή ρευστή που ενώνεται, διαλύεται και ξαναενώνεται κάθε φορά παίρνοντας το σχήμα της περιοχής και των χώρων που φιλοξενεί, ακολουθώντας μοιραία τον ρυθμό ζωής των συντελεστών της. Που στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί αλλά κλήθηκαν να δουλέψουν πάνω σε ένα σενάριο που φήμες θέλουν να έγραψαν, κρυφά, άνθρωποι αουτσάιντερ (βοηθοί σκηνοθέτες – σεναριογράφοι – τεχνικοί) που δούλεψαν για πάρτη του ελληνικού κινηματογράφου στη διάρκεια της αποκαλούμενης «χρυσής» εποχής του.
Καθώς η περιπέτεια του Τέλη Στεφανή πλέον φτάνει στην τελική της φάση και σε λίγο θα τεθεί στην κρίση του κοινού ήρθε ο καιρός να μας συστηθούν σιγά-σιγά. Σήμερα στο κοινό, για τους συντελεστές, ερωτηματολόγιο του fragile απαντάει: Νίκος Δημητρακόπουλος aka σμηναγός Τζων Χάλαρης
-Από πού έρχεσαι; Τι δουλειά κάνεις; Πού μεγάλωσες; Τι μουσική σου αρέσει; Τι σπούδασες; Πού μένεις;
-Γεννήθηκα στην Αθήνα στις 6 Σεπτεμβρίου 1968. Μεγάλωσα στην Πλατεία Βικτωρίας, ήταν το πατρικό μου μέχρι τα 18 που μπήκα στην σχολή μονίμων υπαξιωματικών του πολεμικού ναυτικού στον Πόρο. Υπηρέτησα στο πολεμικό ναυτικό μέχρι το τέλος του 2011 και έκτοτε είμαι συνταξιούχος (απόστρατος αξιωματικός). Ταξίδεψα αρκετά σχεδόν σε όλη την παράκτια Ελλάδα και σε αρκετές χώρες του εξωτερικού συμπεριλαμβανόμενων και των ΗΠΑ όπου έκατσα ένα χρόνο στην Καλιφόρνια. Η μοτοσικλέτα και η μουσική είναι τρόπος ζωής για έμενα. Όσα ταξίδια έκανα με το πολεμικό ναυτικό άλλα τόσα έκανα με μοτοσυκλέτα, συμπεριλαμβανόμενου και του Route 66 to 1992. Μουσικές μου αδυναμίες είναι η αμερικάνικη κάντρυ, το αμερικάνικο σλάιντ μπλουζ, το όλντις ροκ εντ ρολ, η Σουίνγκ, το Σάουθερν ροκ και το κλασικό ροκ, δεν λέω όχι σε κλασικό χέβι μέταλ και πανκ ροκ. Μακριά είμαι και θα παραμείνω από ελληνικά, λαϊκά, ρεμπέτικα, έντεχνα, φολκλόρ και συναφή.
– Στον 21ο αιώνα που η εξοικείωση με την εικόνα σε δημόσια θέα είναι πλέον παραπάνω από δεδομένη για τον καθένα, σημαίνει ακόμα κάτι για έναν ερασιτέχνη να αποτυπώνεται στο πανί και να καταγράφεται η παρουσία του σε μια κινηματογραφική ταινία;
-Ναι. Ο κινηματογράφος εκτιμώ ότι θα καταφέρνει πάντα να τραβάει κόσμο γιατί είναι κλασικός και διαχρονικός. Η μεγάλη οθόνη δύσκολο να αντικατασταθεί.
-Γιατί δέχτηκες να συμετασχεις σ΄ αυτήν την ταινία ενώ δεν είσαι ηθοποιός; Σημαίνει κάτι για σένα να ερμηνεύεις; Είχες κάποια ανάλογη εμπειρία πιο παλιά;
-Πέρα από σκετς στο σχολείο, όχι κάτι άλλο πιο σοβαρό. Ο Μιχάλης (σ.σ. Καφαντάρης) ήταν αυτός που είδε ότι θα τα καταφέρω. Έχει το δικό του μοναδικό τρόπο να σε κάνει να μη σκέφτεσαι ότι υπάρχει κάμερα κάπου εκεί γύρω. Tώρα γιατί το κάνω ενώ δεν είμαι ηθοποιός; Eδώ, αγαπητέ μου, κάνεις λάθος. Είμαι ηθοποιός. Όλοι είμαστε. Άλλος λίγο άλλος πολύ. Θες να μου πεις ότι κάθε φορά που κάνεις κάτι πάρα τη θέληση σου γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ… δεν είσαι ηθοποιός; Ηθοποιάρα είσαι. Μάλιστα η πορεία του καθενός μας στη ζωή και τα λάθη που κάνουμε μας διδάσκουν στην επόμενη παράσταση να παίξουμε καλύτερα όταν κάνουμε κάτι που έρχεται σε τελεία αντίθεση με το ποιοι πραγματικά είμαστε.
-Ποια είναι η γνώμη σου για τον ελληνικό κινηματογράφο ως θεατής σήμερα;
-Γίνονται αρκετά καλές κινήσεις και έργα για να φτάσουμε το μεγαλείο του ελληνικού κινηματογράφου των δεκατιών 1950-1970.
– Τι σε τραβάει στην ταινία που συμμετέχεις; Τι σε κουράζει;
-Ο ρόλος μου ο ίδιος είναι κάτι που στην πραγματική ζωή δεν θα ήθελα να γίνω. Και δεν με κουράζει τίποτε, αρκεί να έχω τσιγάρα μαζί μου.
– Πιστεύεις ότι υπάρχει κάποια πρακτική αξία, πέρα ίσως από καλλιτεχνική, στο να φτιάχνεται σήμερα μια ταινία που να αφηγείται ιστορίες με φόντο παλαιότερες δεκαετίες; Αν ναι ποια είναι;
-Το παρελθόν διδάσκει την πορεία σου στο μέλλον… είτε με παραδείγματα προς μίμηση… είτε με παραδείγματα προς αποφυγή.
– Ποιος είναι ο βασικός σου ρόλος στην ταινία;
-Ο φοβερός και τρομερός νονός νύχτας και ημέρας από μάνα Ιρλανδέζα σμηναγός Τζων Χάλαρης. Ο οποίος δούλευε κάποτε στην αμερικάνικη βάση του Ελληνικού άλλα οι δουλειές έξω έβγαζαν καλύτερα λεφτά. Οπότε την κοπάνησε από τη βάση με όσα περισσότερα χρήματα μπορούσε να αποκομίσει και από Έλληνες και από Αμερικάνους. Ξεκίνησε με βοήθεια αυτά, τις ικανότητες που είχε μάθει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το παρουσιαστικό του να κάνει ό,τι βρωμοδουλειά έδινε τα περισσότερα… επί το πλείστον σωματεμπορία.
-Τι σε φοβίζει από το σήμερα, αν σε φοβίζει κάτι; Τι σε καθησυχάζει;
-Η οικονομική ανασφάλεια με φοβίζει και το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι πολύ πίσω σε διαρθρωτικές αλλαγές που θα μπορούσαν να κάνουν τη χώρα να κάνει άλματα. Eπειδή οι πολιτικοί προτιμούν την εύκολη λύση θα παραμείνουμε μίζεροι, μια δευτεροκοσμική χωρα για πάντα. Γιατί ούτε ανάμεσα στους πρώτους είμαστε ούτε ανάμεσα στους τελευταίους… γκρι χρώμα… και το σιχαίνομαι το γκρι. Με καθησυχάζει η προσδοκία ότι το κυνήγι μου για μια καλύτερη ζωή ΠΡΕΠΕΙ να αποδώσει καρπούς άμεσα διότι το ΑΠΑΙΤΩ να αποδώσει!
