του Γιάννη Παναγόπουλου //
Ο Γιώργος Σειράς δεν είναι ο άνθρωπος που έχεις συνηθίσει. Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξής μας μαζί του μάς εξηγεί περισσότερα για το DJing αλλά και για όσα νιώθει γύρω από αυτό που εκείνος ορίζει ως καλλιτεχνική έκφραση.
-Μουσική γνωρίζεις;
-Eννοείς αν γνωρίζω νότες; Όχι. Αυτό που γνωρίζω είναι τα μετρήματα που μου χρειάζονται για να στήσω κάτι μουσικά είτε μιξάροντας, είτε βρίσκοντας τα σημεία που με ενδιαφέρουν περισσότερο σε τραγούδι που χρησιμοποιώ στα σετ μου. Υπάρχουν αριθμητικοί κώδικες σε όλα αυτά. Η μουσική είναι γραμμένη πάνω σε συγκεκριμένα μέτρα, πάνω σε συγκεκριμένους κωδικούς που αν πας να τους παραβιάσεις το αποτέλεσμα θα είναι κακόηχο, άσχημο. Ένας παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής δεν πρέπει να είναι απαραίτητα μουσικός, δεν πρέπει να έχει απαραίτητα μουσικές γνώσεις. Πρέπει να έχει φαντασία. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Ο Jamiroquai είναι πολύ μεγάλος μουσικός και το “Space Cowboy” ένα υπέροχο ντίσκο κομμάτι του. Όταν άκουσε το dance remix που έκανε ο David Morales στο τραγούδι είπε πως δεν ήθελε να κυκλοφορήσει. Τελικά κυκλοφόρησε, επίσημα. Και έγινε απίστευτα μεγάλη επιτυχία. Ένας υπέροχος και ταλαντούχος τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός χρειάστηκε το άγγιγμα ενός μουσικού παραγωγού – D.J. για να μπει στα τσαρτ, για να μπει στα κλαμπ. Δηλαδή οι μουσικοί έχουν τις δικές τους παγίδες, τα δικά τους στάνταρ ελευθερίας, αλλά αν θελήσουν να φύγουν από τη νόρμα του ήχου που “υπηρετούν” και θελήσουν να μπουν στα κλαμπ είναι προτιμότερο να βρουν D.J. που γνωρίζει τι ιντργιγκάρει τον κόσμο, τι μπορεί να τον κάνει να χορέψει.
–H συνεργασία σου με το Cavo Paradiso ξεκίνησε πριν είκοσι χρόνια…
-Δεν είναι είκοσι, είναι δεκαεννιά. Το 1998 έπαιξα για πρώτη φορά εκεί. Είναι η μακροβιότερη συνεργασία που είχα ποτέ.
-Πώς και έτσι;
-To Cavo δεν με περιορίζει. Δεν πρέπει να είμαι κάθε καλοκαίρι, όλο το καλοκαίρι στη Μύκονο. Επιλέγω τα events που θέλω. Νομίζω πως για τους D.J. που παίζουν τα τελευταία χρόνια εκεί είναι σαν να συναντιούνται με τον ιδανικό καμβά για να ζωγραφίσουν αυτό που θέλουν. Το Cavo έχει λύσει τα υπαρξιακά του. Είναι στοχευμένο, ένα καθαρόαιμο κλαμπ. Και ένας D.J. που θέλει να παίξει πραγματικά χορευτική μουσική και να δει τι απήχηση έχει αυτό που κάνει αυτός ο χώρος τού δίνει την ευκαιρία. Το εννοώ αυτό που λέω. Δεν είναι σαν τα πανηγυράκια που στήνονται σε μπαρ των 80 ατόμων. Το Cavo χωράει 3000 άτομα και o D.J. που φτάνει ως την κονσόλα του πρέπει να στήσει μια κατάσταση που θα τον κάνει να χορέψει, να διασκεδάσει, να γελάσει, να φλερτάρει. Είναι πιο δύσκολο το μεγάλο καράβι τελικά. Και αυτό το λέω χωρίς να μειώνω κάποιον που δεν έχει παίξει σε μεγάλο μαγαζί.
-Κάνεις λάθη στα D.J. σετ σου;
-Ήμουν τυχερός. Έχω ευκολία στο τεχνικό κομμάτι. Πες το ψυχολογία ή πες το όπως αλλιώς θες ακόμα και κάτι που θα φάνταζε δύσκολο στα djing απλά το έκανα. Στο Cavo υπάρχουν σημεία στη διάρκεια μιας βραδιάς που παίρνω ρίσκο. Παίζω πράγματα που ξεπερνούν την αρμονική σύνδεση δύο τραγουδιών για να κάνω κάτι παραπάνω. Γίνομαι creative, κάνω υπερβάσεις. Δεν το στήνω αυτό. Είναι αυθόρμητο. Λειτουργεί όμορφα στον κόσμο. Τον ξεσηκώνει. Το να κάνεις λάθος….θα πρέπει να συνοψίσουμε τι, τελικά, είναι λάθος σε ένα D.J. σετ. Ας πούμε να σηκώσω τη βελόνα από πικ – απ την ώρα που παίζω μουσική; Ε αυτό δεν το έχω κάνει ποτέ. Δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να ακουστεί λάθος. Εγώ νομίζω πως εάν τη βραδιά που παίζεις καταφέρεις να έχεις μια καλή οικονομία στα τραγούδια σου και οδηγείς τον κόσμο σωστά εκείνος μπορεί να γίνει περισσότερο δεκτικός, να ακούσει απλόχερα την υπέρβασή σου. Μπορεί να είναι ένα mushup, δηλαδή κομμάτια που είναι αταίριαστα αλλά τελικά μπορούν να λειτουργήσουν. Φέτος το καλοκαίρι είχα ένα tribal κομμάτι, έκανα μια λούπα και από “κάτω” έπαιξα ένα κομμάτι των Coldplay. Μου αρέσει να λειτουργώ πέρα από το αυτονόητο στις βραδιές που παίζω μουσική. Και δεν υπάρχει το “γιατί το κάνω;” απλά έτσι το κάνω γιατί μου αρέσει. Γιατί είναι μέρος του djing όπως το αντιλαμβάνομαι. Τα “λάθη” πολλές φορές μπορεί να είναι πολύ δημιουργικά.
-Φέρε μας ένα παράδειγμα.
-To ίδιο το maxi – single που έγινε εργαλείο για κάθε D.J. ήταν ένα λάθος. Απλά τυπώθηκε ένα κομμάτι σε δίσκο βινυλίου μεγέθους άλμπουμ, αντί να πέσει στο γνωστό μέγεθος που είχαν τα σινγκλ. Το κομμάτι απλωμένο σε μεγάλη επιφάνεια βινυλίου είχε το μπάσο που αναζητούσαν οι D.J. Άρα υπάρχουν λάθη και λάθη. Επίσης έχει σημασία ποιος κάνει το λάθος. Ένας φανατικός του soulful αν έρθει σε μια βραδιά που παίζω μουσική και ακούσει πέντε πράγματα που δεν ανήκουν στο είδος που του αρέσει θα πει πως έχω κάνει λάθος. Πως έχω παίξει ανορθόδοξα, επομένως έχω παίξει λάθος. Αυτοί οι δογματισμοί δεν μου λένε πολλά. Εξαρτάται ποια είναι η οπτική σου γωνία σ’ αυτό που κάνεις. Αν τα πράγματα λειτουργούσαν με στενότητα μυαλού ο Πικάσο ή ο Νταλί δεν θα θεωρούνταν πρωτοπόροι της ζωγραφικής. Η τέχνη είναι πάνω απ’ όλα έκφραση και εντός της χωρούν τα πάντα. Επίσης κάτι το οποίο ακούγεται σωστά δεν μπορεί κανένας να πει πως είναι λάθος.
-Τεχνικά σωστά; Ηχοληπτικά σωστά;
–Κάποιος που θέλει να είναι πραγματικά creative πίστεψέ με, πάντα γνωρίζει τις στάθμες του. Όταν θέλεις να κάνεις κάτι πρέπει να το κάνεις πάντα αξιοπρεπώς. Δηλαδή δεν κάνεις κάτι ποτέ τυχαία. Όταν ξεκίνησα έπρεπε τα πάντα να τα μάθω μόνος μου. Και θυμάμαι πως τότε οι D.J. ήταν αποκομμένοι από τον κόσμο. Η κονσόλα ήταν μακριά από τον κόσμο. Μπορεί να μην είχαν καν οπτική επαφή μαζί του. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θα μπεις στο Youtube, θα δεις τον D.J, που σε ενδιαφέρει από πολλές γωνίες. Έχεις την ευκαιρία να τον διαβάσεις. Να καταλάβεις πώς τρέχει το πρόγραμμα του. Γι’ αυτό τα μαθήματα που έχουμε ξεκινήσει με το ωδείο του Νάκα είναι σημαντικά. Γιατί μπορώ να απαντήσω στα παιδιά τις απορίες τους. Κάποτε οι D.J. ήταν αφημένοι στην άγνοια. Έπρεπε να επιβιώσουν χωρίς να τους δείχνει κανείς πώς λειτουργεί το όλο πράγμα. Σήμερα οι ευκαιρίες είναι περισσότερες.
-Ένα πετυχημένο D.J. σετ σου πόσο τεχνική και πόσο feeling είναι;
–Αυτά πάνε μαζί. Όταν δεν υπάρχει το ένα ή το άλλο το σετ δεν είναι καλό.
-Θεωρείς πως έχεις το ταλέντο να διαβάζεις τον κόσμο;
-Δεν θα το ονόμαζα ταλέντο αλλά ένστικτο. Πάντα όταν είμαι σε χώρο για να παίξω κοιτώ το ρολόι μου. Αυτό που θα κάνω στις 4 το πρωί είναι η συνέχεια εκείνου που έγινε στις 2 ή στις 3. Αν λοιπόν χρησιμοποιήσω ένα κομμάτι που θα το ήθελα στις 4 και το βάλω νωρίτερα θα έχω χαλάσει την βραδιά μου. Υπάρχει, πάντα, αυτό που λέμε warm – up. Και αν το κάνεις σωστά κερδίζεις την εμπιστοσύνη του κόσμου. Αν φτάσεις ως εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις και έχει απήχηση. Θυμάσαι πώς με είδες την πρώτη φορά. Με περιστέρια πάνω στα χέρια μου. Ξέρεις γιατί ανέβηκαν πάνω τους; Με εμπιστεύονται. Χωρίς εμπιστοσύνη δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει επικοινωνία, δεν υπάρχουν κοινωνίες. Στα κλαμπ ο D.J. είναι ο καπετάνιος των τρελών. Δεν είσαι ζογκλέρ να κάνεις επίδειξη τεχνικών δυνατοτήτων. Κάνεις αυτό που σου βγαίνει άνετα και αυθόρμητα και ο κόσμος σε εμπιστεύεται.
-Έχεις φοβηθεί ποτέ να παίξεις μουσική;
–Ποτέ. Δεν είναι του χαρακτήρα μου αυτό.
-Όλα αυτά τα χρόνια που κάνεις αυτή τη δουλειά έχεις μετανιώσει για κάτι;
–Κοίτα, σε αυτή τη ζωή μετανιώνουμε για πράγματα που θέλαμε να κάνουμε αλλά τελικά δεν κάναμε. Μετάνιωσα για το ότι δεν έψαξα με πάθος την δυνατότητα να κάνω περισσότερα πράγματα στο εξωτερικό. Ή για να μην παρεξηγηθώ θεωρώ πως είχα την ευκαιρία να το κάνω αλλά δεν την αξιοποίησα. Η μουσική που παίζω είναι international, δεν ανήκει σε χώρες. Εδώ, στην Ελλάδα, υπάρχουν νοοτροπίες που δεν έχουν να κάνουν με την μουσική αλλά με την αντίληψη που έχουμε για εκείνη. Πως ας πούμε με τα 35 μας διασκέδαση ειναι να πετάμε λουλούδια στα μπουζούκια. Έχω δει ανθρώπους υπεράνω υποψίας που κλάμπαραν φανατικά αλλά από ένα σημείο και μετά πέταγαν λουλούδια στον Ρέμο. Για κάποιους το όλο πράγμα είναι life- style. Κάποιοι είναι πιο ρομαντικοί ή πιο μύστες σε αυτά που ακούνε και δεν μπορούν να κατανοήσουν το πως κάποιοι μπορούν να καταλήξουν στα μπουζούκια.
-Τα παιδιά που παίζουν μόνο με P.C. τι σου λένε;
–Στην αρχή πίστευα πως με τους υπολογιστές θα γίνονταν περισσότερο δημιουργικοί. Τελικά δεν το έκαναν. Βρήκαν προγράμματα που ακόμα και αν δεν γνωρίζεις να παίζεις μουσική ψιλοπαίζεις. Και θεωρώ πως αντί να γίνουν καλύτεροι έγιναν χειρότεροι. Η απίστευτη ευκολία σπάνια σε κάνει καλό. Ένας ζωγράφος φτιάχνει τα χρώματά του, βρίσκει τους τόνους τους, τις αποχρώσεις του. Αν δεν το κάνει δεν είναι ζωγράφος. Το ίδιο και ένας αθλητής. Αν αφεθούμε στην ευκολία όλοι θα είναι πρώτοι όμως σε μια τέτοια πραγματικότητα η πραγματική δημιουργία, η αυθεντική έκφραση δεν θα έβρισκε έξοδο, θα έχανε το νόημα της. Θεωρώ πως η τεχνολογία έχει αξία ως ένα σημείο. Ναι είναι καλύτερα που πλέον ένας D.J. δεν χρειάζεται να κουβαλάει σαράντα κιλά δίσκους βινυλίου για να πάει να παίξει κάπου μουσική. Και η εξέλιξη των C.D. δίνει στον D.J. πολλές δυνατότητες δημιουργίας. Κάτι που το P.C., μόνο του, δεν θα στο δώσει ποτέ. Έχω δει παιδιά που παίζουν με P.C. θεωρούν πως γνωρίζουν τι θέλουν να κάνουν με τη μουσική όμως όταν τους ζητάς να παίξουν με C.D. μπλοκάρουν. Να σου πω και κάτι. Προσωπικά το Djing με P.C. με κάνει να πλήττω. Ο D.J. δεν έχει κάποιο κάποιο ρόλο. Είναι σαν να λες πως έχουμε ένα πολύ καλό τεχνολογικά Juke – Box όχι κάτι άλλο. Αυτό όμως Djing δεν είναι.
–Πώς θέλεις να κλείσει αυτή η συνέντευξη;
–Τα πουλιά έχουν ένα αέρα ελευθερίας που εμείς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κάνουμε δικό μας. Είναι σύμβολα. Το περιστέρι δεν είναι τυχαία σύμβολο ειρήνης, επικοινωνίας.
διαβάστε το πρώτο μέρος της συνέντευξης εδώ: https://fragilemag.gr/giorgos-seiras/
