του Παύλου Θ. Κάγιου //

Ο Σταύρος Τσιώλης, ο μοναδικός, ίσως, «καλτ» σκηνοθέτης του νέου ελληνικού κινηματογράφου με το φευγάτο χιούμορ του και τις σουρεαλιστικές σκηνές, κλείνει την τριλογία των «γυναικών» που για αυτόν δεν είναι μόνο «το μισό του ουρανού» αλλά… ολόκληρο, με ένα ακίνητο road movie !

Δύο άνδρες αναλαμβάνουν μια παράξενη υποχρέωση: να φυλάξουν τσίλιες έξω από ένα παλιό σπίτι Αθηναϊκής συνοικίας, στο οποίο γίνονται παράνομες εργασίες ώστε να προστεθεί ένα δωμάτιο. Μπροστά από τους δυο στωικούς ήρωες, θα περάσουν διαφορετικές προσωπικότητες, που κοντοστέκονται και κουβαλάνε μαζί τους αφηγήσεις. Ίσως να περάσουν πολεοδόμοι από μπροστά τους που παριστάνουν τους αθώους διαβάτες για να συλλάβουν τους παρανομούντες. Ίσως να περάσουν φαντάσματα γυναικών που άφησαν πληγές και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Ίσως περάσουν θραύσματα μιας αληθινής ζωής με τη μορφή ονείρου. Το πεπρωμένο των ηρώων που λιάζονται στις καρέκλες τους έχει τα δικά του σχέδια, ενώ ταυτόχρονα η πολεοδομία καραδοκεί…

Φυσικά βρισκόμαστε στο ποιητικό, ήπιο, στοχαστικό και κυρίως επαναστατικό με το δικό του τρόπο, σινεμά του Σταύρου Τσιώλη. Η ταινία «Γυναίκες Που Περάσατε Από Δω» ολοκληρώνει μια άτυπη τριλογία «Γυναικών», που ξεκίνησε απρόσμενα με το «Παρακαλώ Γυναίκες Μη Κλαίτε» (1992) και συνεχίστηκε θριαμβευτικά με το «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» (1998).

•Ο Κωνσταντίνος Τζούμας και ο Ερρίκος Λίτσης αναλαμβάνουν τους ρόλους των δυο κεντρικών ηρώων, οι οποίοι έχουν χρεωθεί με ένα αόρατο καθήκον που τους εγκλωβίζει στις καρέκλες τους. Γίνονται διακριτικοί παρατηρητές μιας αναπάντεχης παρέλασης ανθρώπων που πυροδοτεί αρσενικές φιλοσοφίες για τα παράλογα ζητήματα της καρδιάς. Ο Τζούμας και ο Λίτσης βάζουν το δικό τους ξεχωριστό στυλ στο αντικομφορμιστικό και αγαπησιάρικο έργο ενός σκηνοθέτη που κατάφερε να κάνει αγαπησιάρικες ταινίες με στυλ.

Σκηνοθεσία: Σταύρος Τσιώλης
Παίζουν: Κωνσταντίνος Τζούμας, Ερρίκος Λίτσης, Ελένη Ουζουνίδου, Κωνσταντία Τάκαλου, Ελλη Τρίγγου.

Η ιστορία του Σταύρου Τσιώλη
Γεννημένος στην Τρίπολη στις 6 Οκτωβρίου 1937 σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και από το 1958 δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη σε 54 ταινίες, πολλές από τις οποίες της Φίνος Φιλμ. Η πρώτη δική του ταινία «Ο Μικρός Δραπέτης» σε παραγωγή Φίνος Φίλμ, εμφανίστηκε το 1968, και το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία «Κατάχρησις Εξουσίας». Κατόπιν εγκατέλειψε τον κινηματογράφο για μια δεκαπενταετία και επανήλθε το 1985 με ταινίες με εντελώς διαφορετικό ύφος που έκαναν ιδιαίτερη επιτυχία.

Οι ταινίες του έχουν έναν ιδιαίτερα προσωπικό στυλ καθώς βασίζονται στο λεπτό χιούμορ, τους αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους και τη χρήση, πολλές φορές, ερασιτεχνών ηθοποιών. Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα σενάριά του αποτελεί η περιπλάνηση στον τόπο καταγωγής του, την Αρκαδία. Σε πολλές ταινίες του χρησιμοποίησε σαν πρωταγωνιστές ερασιτέχνες ηθοποιούς όπως το ποιητή Τάσο Δενέγρη ή τον Αργύρη Μπακιρτζή και τους καθιέρωσε σαν εμβληματικές φιγούρες λαϊκών ηρώων της καθημερινότητας.

Φιλμογραφία:
Ο μικρός δραπέτης (1968)
Πανικός (1969)
Η Ζούγκλα των πόλεων (1969)
Κατάχρηση εξουσίας (1970)
Μια τόσο μακρινή απουσία (1985)
Σχετικά με το Βασίλη (1986)
Ακατανίκητοι εραστές (1988)
Έρωτας στη Χουρμαδιά (1990)
Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε (1992)
Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά (1995)
Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998)
Φτάσαμεε! (2004)