γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Εβδομάδα συνόδου κορυφής αυτή που μας αφήνει, με τους ηγέτες των 28 κρατών – μελών της ΕΕ να δίνουν άλλη μια κακοστημένη παράσταση με φόντο το προσφυγικό. Το τελικό κείμενο των συμπερασμάτων αντικατοπτρίζει πλήρως τη χαοτική εικόνα των διεργασιών: Ένα κείμενο που βρίθει αοριστιών, ευχολογίων και προπάντων… εθελοντισμού, ένα κείμενο που προσφέρεται για διαφορετικές αναγνώσεις, ώστε καθείς εκ των Ευρωπαίων ηγετών να μπορεί να γυρίσει στη χώρα του με ένα αφήγημα νίκης.
Με μια πρώτη ματιά, η επίτευξη συμφωνίας δίνει πολύτιμο πολιτικό οξυγόνο στην Άνγκελα Μέρκελ, η οποία τον τελευταίο καιρό δεχόταν σφοδρές πιέσεις από το «αδελφό κόμμα» των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) για δυναμική, μονομερή εθνική λύση στο ζήτημα των προσφυγικών ροών. Ενόψει των επερχόμενων εκλογών στο κρατίδιο της Βαυαρίας (προπύργιο των χριστιανοκοινωνιστών – στα υπόλοιπα κρατίδια δεν κατεβάζουν ψηφοδέλτιο), προβεβλημένα στελέχη της CSU, όπως ο επικεφαλής του κόμματος και Υπουργός Εσωτερικών Χορστ Ζεεχόφερ, ανεβάζουν τους τόνους σε ζητήματα που βρίσκονται ψηλά στην αντιπολιτευτική ατζέντα της υπερσυντηρητικής «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» (AfD). Η τελευταία συνεχίζει τη σταθερά ανοδική της πορεία μετά το 12,6% που συγκέντρωσε τον περασμένο Σεπτέμβρη στις ομοσπονδιακές εκλογές και εμφανίζεται με μια δυναμική της τάξης του 15% να απειλεί τα παραδοσιακά «σταλινικά» ποσοστά της CSU στη Βαυαρία, με τον εταίρο της Μέρκελ να κινδυνεύει να πέσει κάτω από το «ψυχολογικό» όριο του 40%.
Επειδή ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, κι επειδή ο ακροδεξιός «μαϊντανός» εκτοπίζεται όταν βρεθεί ένας ακροδεξιότερός του, οι Βαυαροί της CSU δεν προτίθεται να παραδώσουν αμαχητί το ακροατήριό τους στην ΑfD, ούτε να εμφανιστούν ξαφνικά ως ανανήψαντες του φιλελευθερισμού και προστάτες των δικαιωμάτων, γιατί τότε είναι χαμένοι από χέρι. Μετά τις αναχρονιστικές πρωτοβουλίες για εσωτερική κατανάλωση (χριστιανικός σταυρός σε όλες τις δημόσιες βαυαρικές υπηρεσίες), η CSU επιλέγει να συγκρουστεί με την πολιτική «συνεννόησης» και αποφυγής μονομερών ενεργειών που εκφράζει η καγκελάριος Μέρκελ, προτείνοντας δια στόματος Ζεεχόφερ την επαναπροώθηση των μεταναστών στα κράτη – μέλη που έχουν αρχικά καταγραφεί. Η συμφωνία της Παρασκευής ήρθε να διαλύσει ως… δια μαγείας τα όποια «σύννεφα» είχαν συγκεντρωθεί στις σχέσεις CDU – CSU, με τους Χριστιανοκοινωνιστές να αναγιγνώσκουν τη συμφωνία ως επιβεβαίωση της επιμονής τους για τη λήψη εθνικών μέτρων. Βέβαια, επειδή τέτοιου είδους συμφωνίες υπηρετούν αποκλειστικά αυτούς που τις επιδιώκουν, ο έτερος κυβερνητικός εταίρος (SPD) ανέγνωσε… αποδοκιμασία των μέτρων που πρότεινε η CSU, ενώ το CDU της Μέρκελ είδε τα πράγματα κάπου στη μέση, εκφράζοντας την ικανοποίηση για την απήχηση της «ευρωπαϊκής λύσης» που προωθείται από Μέρκελ – Μακρόν.
∠Με τη σιωπηρή συνενοχή της ελληνικής πλευράς, το μαρτύριο των προσφύγων παρατείνεται, ενόσω η χώρα μας εμφανίζεται πρόθυμη να μετατραπεί για… τριάντα αργύρια σε αποθήκη ψυχών και «πάρκινγκ» των ιστορικών ευθυνών που βαραίνουν τις κραταιές δυνάμεις της ΕΕ.
Όλα καλά και όλοι ευχαριστημένοι λοιπόν, σε μια συμφωνία που όλοι ανεξαιρέτως οι συμμετέχοντες βρήκαν τη δική τους πλευρά κερδισμένη. Η Γερμανία βρήκε το άλλοθι για την απεμπλοκή από την ενδοκυβερνητική «μουρμούρα» (εξάλλου η CSU δεν προτίθεται να τραβήξει το σκοινί στα άκρα, γνωρίζει ότι το πολιτικό της μέγεθος μπροστά στη Μέρκελ είναι στην καλύτερη περίπτωση αμελητέο), οι νεοφερμένοι στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ιταλοί συνέχισαν το σόου που ξεκίνησαν προς τέρψη του ακροατηρίου τους από την αρχή της εβδομάδας με την υπόθεση του „Lifeline“, Ελλάδα και Ισπανία συμφώνησαν σε όλα με την καγεκλάριο και θα πάρουν κανένα… ψιλό για αντάλλαγμα, ενώ οι χώρες του Βίσεγκραντ δεν μετακινήθηκαν ούτε σπιθαμή από τη στάση τους και «εθελοντικά» θα αποφασίσουν να μην δεχθούν κανέναν πρόσφυγα, όπως εξάλλου πράττουν μέχρι σήμερα. Μοναδικοί χαμένοι οι ίδιοι οι μετανάστες που θα δουν τις απάνθρωπες συνθήκες και τα hotspot – στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Μόριας να εξαπλώνονται και σε «τρίτες χώρες», όπως λ.χ. η Λιβύη και το Μαρόκο. Διότι μπορεί να γλιτώσεις από τον πόλεμο, από τη Μεσόγειο και από τον διακινητή, αλλά η Σκύλλα της ακροδεξιάς και η Χάρυβδη του φιλελευθερισμού – θεραπαινίδα των Μ.Κ.Ο. αποτελεί εμπόδιο μάλλον απροσπέλαστο.
Με τη σιωπηρή συνενοχή της ελληνικής πλευράς, το μαρτύριο των προσφύγων παρατείνεται, ενόσω η χώρα μας εμφανίζεται πρόθυμη να μετατραπεί για… τριάντα αργύρια σε αποθήκη ψυχών και «πάρκινγκ» των ιστορικών ευθυνών που βαραίνουν τις κραταιές δυνάμεις της ΕΕ. Όσο η Ελληνική Δημοκρατία αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι τη μόνη λύση που εγγυάται ταυτόχρονα την προοπτική των δεκάδων χιλιάδων μεταναστών, τη δική της βιωσιμότητα και εν τέλει θέτει τους πραγματικούς υπαιτίους των προσφυγικών ροών προ των ευθυνών τους τόσο γελοιωδέστερη και απολίτικη θα παρουσιάζεται η εικόνα της. Οτιδήποτε άλλο πέραν της χορήγησης νόμιμων ταξιδιωτικών εγγράφων σε όλους ανεξαιρέτως τους πρόσφυγες και παράλληλη αποχώρηση από Σένγκεν και Δουβλίνο ΙΙ αποτελεί πολιτική επιλογή προτεκτοράτου και όχι κυρίαρχου κράτους.
Υ.Γ. Αντί επιλόγου, δύο λόγια για την ομόφωνη αθώωση της Ηριάννας και του Περικλή. Η ποιότητα του κράτους εξαρτάται εν πολλοίς από την ποιότητα όλων εκείνων που βρίσκονται στις θέσεις εξουσίας. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την «αποκατάσταση της αδικίας», ενώ ταυτόχρονα στηρίζει «σιωπηλά» τους τρομονόμους και όλα τα συναφή μέτρα καταστολής. Παράλληλα, ανέχεται κάτω από τη μύτη της να δρουν (παρα)κρατικές (;) υπηρεσίες που κατασκευάζουν υποθέσεις «φυτεύοντας» καπέλα, σεντούκια, μάρτυρες και ανορθόγραφα σημειώματα – «ανώνυμες καταγγελίες» (αλήθεια, ξεχάσαμε την παρωδία της δίκης Μαρφίν με Σίψα – Αντρέεφ;). Από κοντά και η δικαστική εξουσία, με τους δικαστές να βγάζουν σκεπτικά αποφάσεων στηριζόμενα σε ταξίδια στη Βαρκελώνη και την ισταμένη δικαιοσύνη να αποφαίνεται ότι το δικαστήριο δεν μπορεί να αποφασίζει για επιστημονικά θέματα επειδή… δεν τα γνωρίζει! Το πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης μπορεί να έσωσε – έστω και καθυστερημένα – την παρτίδα για Ηριάννα και Περικλή, όμως το επόμενο «θύμα» του μηχανισμού βρίσκεται προ των πυλών και ίσως να μην έχει την ίδια τύχη.
