Γράφει ο Παύλος Θ. Κάγιος //
Απλόχερα και εκ βαθέων συναισθήματα προσφέρει στον θεατή «Η σιωπηλή επανάσταση», ενώ ο Ρούπερτ Έβερετ προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε να μας δώσει τις εκ βαθέων αλήθειες του Όσκαρ Γουάιλντ στο σκηνοθετημένο από τον ίδιο «Ευτυχισμένο Όσκαρ». Οι υπόλοιπες ταινίες είναι από μεταλλαγμένα αντίγραφα άλλων έως αδιάφορες και απαράδεκτες…
«Η σιωπηλή επανάσταση»
Χωρίς να μιμείται τον αλησμόνητο «κύκλο των χαμένων ποιητών», τον θυμίζει αυτό το γερμανικό φιλμ που σίγουρα δεν πρέπει να χάσετε. Το σλόγκαν της ταινίας «μερικές φορές η σιωπή είναι η πιο δυνατή αντίσταση» σηκώνει πολλή κουβέντα, αλλά το σενάριο αυτής της ταινίας-έκπληξης σε αποζημιώνει προσφέροντάς σου συγκίνηση όλο και πιο δυσεύρετης – δυστυχώς – ανάμεσα στην πλειοψηφία των νέων παραγωγών.
Στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα και στα απομνημονεύματα του Ντίτριχ Γκάρστκα σκιαγραφώντας ένα άγνωστο και συγκινητικό κεφάλαιο της μεταπολεμικής Γερμανίας. Και το στόρι μάς γυρίζει στο Δυτικό Βερολίνο του 1956 όπου στη διάρκεια μιας κινηματογραφικής προβολής, ο Τέο και ο Κουρτ, μαθητές λυκείου και φίλοι, παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα εικόνες από τα τραγικά γεγονότα, που ακολούθησαν μετά την ουγγρική εξέγερση στη Βουδαπέστη. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά τους, την πόλη Στάλινσταντ στην Ανατολική Γερμανία, αποφασίζουν αυθόρμητα να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος, ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τα θύματα της εξέγερσης. Η ενέργειά τους αυτή, όμως, προκαλεί πολύ μεγαλύτερη αναταραχή από την αναμενόμενη. Αρχικά, ο καθηγητής τους προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα και να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά των μαθητών του ως καπρίτσιο της ηλικίας τους. Οι μαθητές, όμως, τελικά δεν αργούν να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης των πολιτικών μηχανισμών της νεοσύστατης χώρας. Ο Υπουργός Παιδείας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας καταδικάζει την κίνηση ως ξεκάθαρα αντεπαναστατική και απαιτεί να βρεθεί και να κατονομαστεί ο υποκινητής, εκείνος που ηγείται αυτής της στάσης, μέσα σε μια βδομάδα. Οι μαθητές, όμως, αποφασίζουν να μείνουν ενωμένοι, να μην γίνουν «καρφιά». Αυτή τους η απόφαση θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα…
Σκηνοθεσία: Λαρς Κράουμε
Παίζουν: Λέοναρντ Σάιχερ, Γιόνας Ντάσλερ, Λένα Κλένκε
«Ευτυχισμένος Όσκαρ»
Έναν «αλλιώτικο» Όσκαρ Γουάιλντ μάς παρουσιάζει ο ηθοποιός Ρούπερτ Έβερετ που εδώ σκηνοθετεί το φιλμ το οποίο, σύμφωνα με δήλωσή του, ήταν «έργο ζωής» του. Αυτό μπορεί να αληθεύει αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι κάτι ανάλογο και ξεχωριστό καθώς η σκιαγράφηση του μεγάλου συγγραφέα περιορίζεται μόνο στις πικρόχολες παραξενιές του και στην παρουσίαση μιας «πεισματάρας και παράξενης αδελφής» που όλα την ενοχλούν. Όχι. Σίγουρα, ο Όσκαρ Γουάιλντ δεν ήταν έτσι ή μόνο έτσι. Και, κυρίως, δεν δέχεται κανείς μόνο αυτή την εικόνα για το τελευταίο και γεμάτο πίκρα και παράπονο διάστημα της ζωής του ποιητή όπου λίγο πριν κι ενώ φυλακισμένος έγραψε και το βαθυστόχαστο και σπαρακτικό τελευταίο έργο του De profundis… Το ίδιο ισχύει και για την ερμηνεία του Ρούπερτ Έβερετ στο ρόλο του Όσκαρ Γουάιλντ καθώς τον παρουσιάζει μόνο σαν μια παράξενη και στριμμένη αδελφή.
Το στόρι της ταινίας ξεκινάει σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Παρίσι όπου ο Όσκαρ Γουάιλντ περνά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του κι οι εικόνες του παρελθόντος ζωντανεύουν και τον μεταφέρουν σε άλλες εποχές. Κάποτε υπήρξε ο διασημότερος άνθρωπος στο Λονδίνο, ένας καλλιτέχνης που «σταυρώθηκε» από μια κοινωνία που αρχικά τον λάτρευε. Ηταν εκείνος ο εραστής που οδηγήθηκε στη φυλακή, αφέθηκε ελεύθερος, αλλά συνεχιζε μια καταστροφική πορεία ως τα τελευταία κεφάλαια της ζωής του.
Υπό το πρίσμα του θανάτου ο Όσκαρ αναστοχάζεται την αποτυχημένη προσπάθειά του να συμφιλιωθεί με τη γυναίκα του Κόνστανς, την αναζωπύρωση της ολέθριας ερωτικής σχέσης του με τον Λόρδο Αλφρεντ Ντάγκλας και τον γεμάτο ζεστασιά και αφοσίωση Ρόμπι Ρος, ο οποίος μάταια προσπάθησε να τον σώσει από τον εαυτό του.
•Σε όλο το φιλμ, η έννοια της ελευθερίας για τον Όσκαρ Γουάιλντ είναι άπιαστο όνειρο κι εκείνος είναι πια ένας απένταρος περιπλανώμενος, παραγκωνισμένος από τους παλιούς γνωστούς του και αγαπημένος μιας παράξενης ομάδας παρανόμων και περιθωριακών, στους οποίους αφηγείται ιστορίες απ’ τα παλιά με το ασύγκριτο και ακούραστο πνεύμα του…
Σκηνοθεσία: Ρούπερτ Έβερετ
Παίζουν: Ρούπερτ Έβερετ, Κόλιν Φερθ, Έμιλι Γουάτσον, Κόλιν Μόργκαν, Τομ Γουίλκινσον
«Ο Ρομπέν των δασών»
Δεν μας έφτανε που έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τον Ρομπέν των δασών ξανά και ξανά στην οθόνη, αυτή τη φορά μας τον παρουσιάζουν κι ως ψηφιακό και μεταλλαγμένο! Ο κόμης Ρομπέν του Λόξλεϊ, ένας σκληραγωγημένος από τον πόλεμο Σταυροφόρος (κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο μας «βγάζει» ο Τάρον Έγκερτον) και ο Μαυριτανός διοικητής του, Λιτλ Τζον (Τζέιμι Φοξ), ξεκινούν μια τολμηρή εξέγερση ενάντια στο διεφθαρμένο αγγλικό στέμμα. Και ακολουθεί μια τετριμμένη κι ανούσια περιπέτεια με… σκληρές και καταιγιστικές μάχες, ηλεκτρονικά χορογραφημένες σκηνές και έναν έρωτα μεταξύ ενός ανούσιου πρωταγωνιστικού ζευγαριού.
Σκηνοθεσία: Ότο Μπάθουρστ
Ηθοποιοί: Τάρον Έγκερτον, Τζέιμι Φοξ, Τζέιμι Ντόρναν, Μπεν Μέντελσον, Ιβ Χιούσον
«Η δαιμονισμένη Χάνα Γκρέις»
Σας ενδιαφέρει να μάθετε τι γίνεται αφού… πεθάνουμε; Το εν λόγω θριλεράκι της σειράς που πλασάρεται ως «δαιμονικό» αναλαμβάνει να μας ξεναγήσει ξεκινώντας από έναν εξορκισμό που … εκτροχιάζεται καταλήγοντας στον θάνατο μίας νεαρής κοπέλας. Οι μήνες περνάνε και η Μέγκαν, που εργάζεται στη νυχτερινή βάρδια ενός νεκροτομείου, παραλαμβάνει μία παραμορφωμένη σορό. Κλειδωμένη και ολομόναχη στους υπόγειους διάδρομους του νεκροτομείου, η Μέγκαν αρχίζει να έχει τρομαχτικά οράματα και υποψιάζεται ότι η σορός μπορεί να είναι στοιχειωμένη από μία δαιμονική και σκοτεινή δύναμη…
Σκηνοθεσία: Ντάιντερικ Βαν Ρούιζεν
Παίζουν: Σέι Μίτσελ, Γκρέι Ντέιμον, Κίρμπι Τζόνσον, Στάνα Κάτιτς
«Μαρλίνα, η δολοφόνος σε τέσσερις πράξεις»
Φιλμ ρεπλίκα που όλα – από την αρχή ως το τέλος – είναι κλεμμένα από άλλες ταινίες κι όλες μαζί παραπέμπουν στον… Ταραντίνο, τον κατ’ εξοχήν κλέψα του κλέψαντος!
Στους έρημους λόφους ενός νησιού της Ινδονησίας μια συμμορία εισβάλει στο σπίτι της Μαρλίνα, μιας νεαρής χήρας, με κακούς σκοπούς: όχι μόνο της κλέβουν τα ζώα αλλά την αναγκάζουν να τους προσφέρει όλων των λογιών τις «υπηρεσίες». Η Μαρλίνα αντεπιτίθεται: δηλητηριάζει κάποια από τα μέλη της συμμορίας κι αποκεφαλίζει τον αρχηγό τους. Μετά ξεκινάει ένα ταξίδι με τελικό προορισμό τη δικαιοσύνη, τη χειραφέτηση, την εκδίκηση και την εξιλέωση. Όμως, ο δρόμος είναι μακρύς. Ειδικά όταν το φάντασμα του ακέφαλου θύματός της αρχίζει να την καταδιώκει.
To φεμινιστικό γουέστερν της Μούλι Σουρία που συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών και είναι η επίσημη υποβολή της Ινδονησίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Σκηνοθεσία: Μούλι Σουρία
Παίζουν: Μάρσα Τίμοθι, Ντέα Πουέντρα, Έγκι Φέντζι, Γιόγκα Πρατίμα.
«Κριντ ΙΙ»
«Κανείς ποτέ δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του» λέει όλως περιέργως το σλόγκαν αυτής της γεμάτης κλισέ των ανάλογων ταινιών πυγμαχίας που είναι μια ακόμα «συνέχεια» του μύθου του Ρόκι που τον ξεζουμίζει ο Σιλβέστερ Σταλόνε. Κι εδώ ως Ρόκι Μπαλμπόα αναλαμβάνει την προπόνηση τον Άντονις Κριντ και μαζί θα αντιμετωπίσουν το κοινό τους παρελθόν, θ’ αναρωτηθούν για εκείνα που αξίζει να αγωνίζεται κανείς και θ’ ανακαλύψουν ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό – φευ – από την οικογένεια…
Τρία χρόνια μετά το πρώτο φιλμ, ο Adonis “Donnie” Creed που τον υποδύεται ξανά ο 31χρονος Μάικλ Μπι Τζόρνταν (εκ των πιο σέξι ανδρών για το 2018 σύμφωνα με το περιοδικό People), θα αντιμετωπίσει αυτή τη φορά έναν αντίπαλο πολύ πιο επικίνδυνο και με ιδιαίτερο… συμβολισμό αντίπαλο, τον γιο του Ιβάν Ντράγκο, Βίκτορ. Τον Ιβάν ερμηνεύει ο 61χρονος Σουηδός Ντολφ Λάντγκρεν που ήταν ο σκληρός αντίπαλος του Ρόκι- Σταλόνε στο «Ρόκι IV» το 1985 και τον Βίκτορ, ο Φλόριαν Μουντινού.
Σκηνοθεσία: Ράιαν Κούγκλερ
Παίζουν: Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Σιλβέστερ Σταλόνε, Τέσα Τόμσον, Γουντ Χάρις, Ράσελ Χόρνσμπι, Φλόριαν “Big Nasty” Μουντινού, Αντρέ Γουάρντ, Ντολφ Λάντγκρεν
