Της Αντιγόνης Καράλη //
Ο «Οιδίνους» του Θανάση Τριαρίδη, το καινούριο έργο του συγγραφέα, παρουσιάζεται στο «Θησείον, ένα Θέατρο για τις Τέχνες», σε σκηνοθεσία Λάζαρου Γεωργακόπουλου. O «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή συναντάει το «Ποιος φοβάται την Βρίτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπι σε ένα εφιαλτικό ψυχολογικό θρίλερ ή (και) ένα «έργο για την αφύσικη συνθήκη της οικογένειας, για τον ανυπόφορο εαυτό, για τις παραισθητικές ταυτότητες της Δύσης, για την άβυσσο της ακατανόητης αγάπης».
Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος μαζί με την Άννα Μάσχα έχουν επωμισθεί τους δύο ρόλους του έργου. Αν ο μυθικός Οιδίπους οφείλει το όνομά του στα πρησμένα πόδια του (οίδί-πους) καθώς ο ίδιος ο πατέρας του τον σημαδεύει ως βρέφος για να τον οδηγήσει στον θάνατο, ο Οιδίνους τού εν λόγω έργου είναι αυτό που έχει ένα ανεξέλεγκτα πρησμένο μυαλό (οιδί-νους). Το δράμα (το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί σε πρώτο βαθμό ένα αστικό δράμα δωματίου) ξεκινάει ένα πρωί όπου ένα ζευγάρι φιλολόγων ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 18α γενέθλια του γιου τους. Πολύ γρήγορα ωστόσο μια σειρά αλλόκοτων λεπτομερειών αποκαλύπτουν μια φριχτή πραγματικότητα: πως ο γιος του ζευγαριού έχει πεθάνει ως βρέφος και πως ο «ενηλικιωμένος γιος» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα role game του πατέρα – ένας ρόλος που κρατάει επί δεκαοχτώ χρόνια. Πολύ σύντομα αποκαλύπτεται πως τα πράγματα έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο, πως ο νοερός «γιος» έχει «ενσαρκωθεί», και θα διεκδικήσει τα τραγικά όπλα της ανθρωπινότητάς του: τον φόνο του πατέρα, την (επαν)ένωση με την μητέρα, την ανθρώπινη τραγωδία.
Ο Θανάσης Τριαρίδης επέλεξε να “παντρέψει” αυτά τα δύο έργα γιατί και τα «δύο κανοναρχούσαν στο μυαλό μου ως δύο διαφορετικές εκδοχές της ζωτικής νοσηρότητας της οικογένειας. Το θέατρο εδώ και αιώνες αιμοδοτείται από τη νοσηρότητα: από την αρχαία τραγωδία μέχρι τις μέρες μας, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς. Σκέφτηκα πως αν επινοήσεις έναν γιο, κάποτε αυτός θα μεγαλώσει και θα γυρέψει την εξουσία σου και την θέση σου στο κρεβατι και την θέση σου στην οικογενειακή φωτογραφία» εξηγεί. Τα έργα του Τριαρίδη με «ελκύουν επειδή περιέχουν την ακρότητα της ανθρώπινης κατάστασης, πολύ ωραίους σύνθετους ρόλους και μια εξαιρετική αίσθηση του δραματικού ρυθμού» σημειώνει ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος. Ειδικά ο «Οιδίνους» είναι το πιο «ακραίο έργο του συγγραφέα καθώς ισορροπεί κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού: σε μια πολύ κλειστή οικογενειακή σχέση ένας πατέρας επωμίζεται τον ρόλο του “γιου”, οπότε η τραγική έκρηξη μοιάζει αναπόφευκτη». Στο εάν πρόκειται για «κρυπτογραφικό» κείμενο ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής υπογραμμίζει ότι «τα κείμενα του Τριαρίδη δεν είναι διόλου “κρυπτογραφικά“, απλώς εδράζονται στο αίνιγμα της ανθρώπινης κατάστασης. Και ο Οιδίνους αυτός με το πρησμένο μυαλό, είναι αυτός που απαντάει στα αινίγματα με τον εαυτό του. Με την Άννα (την Άννα Μάσχα που συμπρωταγωνιστεί στο έργο) παλεύουμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα: να απαντήσουμε τα αινίγματα με τους εαυτούς μας».
* ΕΘΝΟΣ On Line: www.ethnos.gr
