Ο Παναγιώτης ή αλλιώς ¨Πανού¨ είναι από τους ανθρώπους που γνωρίζεις μία φορά στη ζωή σου. Αντιφατικό θα πεις, λέω όμως πως η ιστορία του είναι με μεγαλύτερη από εκείνον. Νομίζω είναι μεγαλύτερη και από τη δική σου.    

Η ιστορία του ξεκινά στη Θεσσαλονίκη το 1995. Τη χρονιά που γεννήθηκε. Μετακόμισε στη Δράμα. Στα 6 του, αρκετά νωρίς, ξεκίνησε τις περιπλανήσεις του. Τώρα που τον σκέφτομαι λέω πως το μικρόβιο του ¨επαναστάτη¨ πατέρα του και της κοσμοπολίτισσας μητέρας του είχε προσβάλει και αυτόν. Στα 9 του δοκίμασε το κάπνισμα . Στα 11 του χρόνια κάπνιζε εντατικά.

 ¨Καταχρήσεις¨, σπασμένα αυτοκίνητα, φλεγόμενοι κάδοι και άλλες βίαιες εικόνες, συνθέτουν το θολό τοπίο της εφηβείας του. Είναι η εποχή που η κατάσταση στο σπίτι είναι δύσκολη. Η πίεση από τα οικονομικά προβλήματα φαίνεται πως λυγίζει τους γονείς του, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις ανάμεσα στο ζευγάρι. Χωρίζουν.

Το σπίτι τους παίρνει φωτιά και αναγκάζεται μαζί με τη μητέρα του να μετακομίσουν σ’ εκείνο  της γιαγιάς του. Η μητέρα του ξεκινά να δίνει τη δική της προσωπική μάχη με την υγεία της, την οποία τελικά θα χάσει, και θα αφήσει τον φίλο μου ορφανό, σε ηλικία μόλις 14 ετών. «Θυμάμαι τον πατέρα μου πρώτη φορά να φοράει σακάκι, έτσι το κατάλαβα πως η μητέρα μου ¨έφυγ娻, μου λέει και με σοκάρει. Τον τραγικό θάνατο της μητέρας του θα ακολουθήσει αυτός του πατέρα του 10 περίπου μήνες μετά. «Θυμάμαι να γυρνάω από το σχολείο και να αντικρίζω τον κατάκοιτο πατέρα μου να δακρύζει. Μία ώρα μετά απεβίωσε.»

thumbnail_panou

Στα 15 του χρόνια μένει μόνος.

Η θεία του τηρεί την υπόσχεση που είχε δώσει στην αδερφή της και μητέρα του Πανού. Τον αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου και το 2011 έρχεται στην Αθήνα. Ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για εκείνον και το περιμένει με ανυπομονησία.

Σήμερα είναι 20, ζει ήδη κοντά στα 6 χρόνια στην Αθήνα μαζί με τη θεία, το θείο του και τον ξάδερφο του. Το δωμάτιο του είναι το παλιό γραφείο του θείου του, αλλά για εκείνον είναι υπεραρκετό. Πλέον μπορεί να ονειρεύεται ξανά τον κόσμο που θέλει να δημιουργήσει. Του αξίζει άλλωστε. Σπουδάζει animation στον ΑΚΤΟ και φέτος ολοκλήρωσε το bachelor του πάνω στο ελληνικό animation.

Με τη συνδρομή της τωρινής του οικογένειας και με τη συναισθηματική του ευφυΐα, έχει καταφέρει να αφήσει πίσω του τις σκληρές αυτές αναμνήσεις, και έχει γίνει πηγή έμπνευσης και αισιοδοξίας για όποιον τον έχει γνωρίσει. Ήρεμος πλέον ατενίζει το μέλλον και κυνηγάει τα όνειρά του με πάθος. Δεν επιτρέπει στις αναμνήσεις του να επισκιάζουν το παρόν του, «σέβομαι όμως ό,τι έχει γίνει γιατί έτσι δημιούργησα τη δική μου αντίληψη και ποτέ δεν κοιτάω πίσω με κακή διάθεση πια», μου λέει και χαμογελά.

Θέλω να του πω ένα τεράστιο ευχαριστώ που με στηρίζει πάντα και του εύχομαι να τιθασεύσει την ορμή που κληρονόμησε από τις εμπειρίες του. Είμαι σίγουρος, θα το καταφέρει.

 
weinspire.gr/panouΌλοι έχουν να σου πουν μία ιστορία, διάβσασε τη στο weinspire.gr