του Βαγγέλη Μαργέτα //
Χτες βράδυ, στον Περίβολο της Αγγλικανικής εκκλησίας του Αγίου Παύλου, κάποια στιγμή άκουσα κάτι που με βρήκε σύμφωνο: “Περνάς την πόρτα της και είναι σαν να είσαι σε άλλο κόσμο. Πιο ήρεμο. Περισσότερο φιλικό.” Ήταν Δευτέρα 29 Μαΐου 2017 οκτώ, οκτώ και κάτι το απόγευμα όταν, φτάνοντας στον ναό για να παρακολουθήσω το live του Papercut στο τελευταίο από τα “Church Sessions” που οργάνωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός Pepper φέτος, ακόμα και αν έβλεπα πρόσωπα που δεν είχαμε γνωριστεί στο παρελθόν, αισθάνθηκα οικεία. Λες και τα γνώριζα. Λες και ήμασταν μια μεγάλη παρέα και αποφασίσαμε να δώσουμε ραντεβού στην πόλη για να πάμε σπίτι μου ή στο σπίτι κάποιου άλλου ν’ ακούσουμε μουσική.
–Ναι, ο περίβολος του Αγίου Παύλου αν και μικρός σου δίνει free – pass στην ευγένεια. Στις μουσικές πράξεις που φιλοξενούνται εντός του μπορεί να χωρέσει κάθε όνειρο, κάθε ήχος, κάθε προσδοκία ανθρώπων που παρακολουθούν τη μουσική με τον δικό τους τρόπο. Που επικοινωνούν μεταξύ τους απλώνοντας κώδικες που κοντράρουν τη βαρβαρότητα της εποχής. Εννοείται… πως στο φόντο αυτής της μυσταγωγίας υπήρχε και η βοήθεια του “χορηγού” της βραδιάς. Brand διάσημου για τα απεριτίφ του. Ok, no sponsors αλλά ένα κερασμένο δροσερό πότο πριν το live έχει τη χάρη του.
-Με τον Papercut γνωριζόμαστε χρόνια. Το λέω αυτό γιατί η αντικειμενικότης γύρω από τις μουσικές δουλειές που κυκλοφορεί δεν παίζει. Ο Βασίλης Νάκης (aka Papercut) μαζί με τις τραγουδίστριες Αλίκη Αβδελοπούλου και Τζένη Καπάδαη, τη Matina sous peau στο βιολί, την ακουστική κιθάρα, το γιουκαλίλι, τα φωνητικά, το drum machne και τον Χρυσόστομο Καβούνη στην ηλεκτρική κιθάρα ανέβηκαν στη σκηνή που στήθηκε στην εκκλησία λίγο πριν τις 9 το βράδυ. Ο γοτθικός ρυθμός του ναού είναι επιβλητικός, από μόνος του. Και όταν το ατμοσφαιρικό electro του Papercut χύθηκε από τα ηχεία στο κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά τον χώρο, έγινε αντιληπτό πως ένα μουσικό ταξίδι είχε μόλις ξεκινήσει.
-Ο Papercut δεν είναι από τους ανθρώπους που θα βγάλει άλμπουμ και μετά θ’ ανέβει σε ένα βαν με τους μουσικούς που τον ακολουθούν για να το παρουσιάσουν live. Οι εμφανίσεις του είναι επιλεγμένες. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Θετικό ή αρνητικό, όμως έτσι είναι. Θα τον ακούσεις live όταν εκείνος το αποφασίσει. Όχι όταν εσύ το θες. Τίμιο δεν είναι αυτό;
-Από εκείνα που κρατώ από το χτεσινό live ήταν η αφοσίωση των συνθέσεων στην jazzy και ορχηστρική μελωδία, φυσικά η συνταρακτική ερμηνεία της Τζένης Καπάδαη (μα καλά, αυτή τη γυναίκα πότε θα την κάνει κάποιος μεγάλο αστέρι;) και το “μακράς διάρκειας” πάθος που εκπέμπει η ερμηνεύτρια Αλίκη Αβδελοπούλου όταν τραγουδά Papercut.
-Συνοπτικά. Το χτεσινό τελευταίο από τα “Church Sessions” στον Άγιο Παύλο ήταν ένα γλυκό βράδυ ακούγοντας μουσική ελαφρώς πειραγμένη από εκείνη που έχει κυκλοφορήσει στα άλμπουμ του “Papercut” και “Pockets of Silence” ο Papercut. Κάθε λεπτό που το κοινό πέρασε ακούγοντας έχει τη δική του σημασία. Τη δική του μορφή. Αν μεταφράζω τα μάτια και τις ματιές που έριχνε ο ένας στον άλλο στο φινάλε του λάιβ αισθάνθηκα πως αν υπήρχε η ευκαιρία να επαναληφθεί αυτό το λάιβ ο κόσμος θα γέμιζε, ασφυκτικά, τον χώρο γι’ ακόμα μια φορά, άνετα.
