Ο Papercut κυκλοφόρησε λίγο πριν την αρχή της χρονιάς το δεύτερό του άλμπουμ «Pockets Of Silence». Τον ρωτήσαμε:
-Ποια ήταν η πιο ανέλπιστη στιγμή που βίωσες μετά την κυκλοφορία της νέας σου δουλειάς;
-Χριστούγεννα, το σπίτι στολισμένο, η μυρωδιά από τα μπισκότα, ξέρεις αυτή η ζεστασιά των γιορτών.
Ένα πανέμορφο κοριτσάκι 3 χρονών, η ανιψιά μου η Νάγια, κάνει τις συνηθισμένες αταξίες της στην κουζίνα και ειναι… εν εξάλλω.
Εκείνη τη στιγμή ακούγεται το “Cradle Song” από το ραδιόφωνο. Και βλέπεις ένα παιδάκι να μεταμορφώνεται ξαφνικά και απότομα, από μαινόμενο ταύρο σε λουλουδάκι του αγρού.
Σηκώθηκε στη μέση της κουζίνας και άρχισε να χορεύει μόνη της το πιο όμορφο βαλς που έχω δει. Με απαλές κινήσεις με τα χεράκια της, στροφούλες, the whole pack.
Ένιωσα τόση αγάπη για το παιδί αυτό εκείνη τη στιγμή. Ένιωσα ότι μόλις μου έκανε το χριστουγεννιάτικο δώρο μου. Ένιωσα ότι όχι μόνο “music matters”, αλλά “my music matters”.
