Στείλε μου κάτι από την Παραγουάη – «Independencia (Ανεξαρτησία)»

Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *

Μπαίνοντας στην Παραγουάη, συνειδητοποίησα πόσα λίγα πράγματα ξέρω γι” αυτήν τη χώρα. Καμία εικόνα στο μυαλό μου για το τι θα δω, μόνο βασικές πληροφορίες που περιορίζονταν σε γεωγραφικά και δημογραφικά στοιχεία.

Η εθνική οδός προς την πρωτεύουσα Ασουνσιόν έχει μόνο μία λωρίδα ανά κατεύθυνση και οι ευκαιρίες να δεις το τοπίο λίγες, αφού αναρίθμητα φορτηγά προσπερνούν χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο αν είναι η κατάλληλη στιγμή για προσπέραση. Βέβαια, ανά λίγα χιλιόμετρα κατά μήκος του δρόμου υπάρχουν αστυνομικά τμήματα όλων των σωμάτων της αστυνομίας: εθνική αστυνομία, τροχαία, αστυνομία συνόρων, στρατιωτική αστυνομία… Και πάνω που άρχισαν στο μυαλό μου να δημιουργούνται εκείνα τα αστεία ερωτήματα που ακούμε στα ελληνικά δελτία ειδήσεων: “Τί κάνει η αστυνομία;”, “Πού είναι το κράτος;”, παρατήρησα πως όλα τα αστυνομικά τμήματα κι όλα τα κρατικά κτίρια είναι περιτυλιγμένα με υφάσματα, κορδέλες και στολίδια με τα χρώματα της σημαίας της Παραγουάης. “Που είναι λοιπόν το κράτος;” – “Γιορτάζει!”.

12.Independencia.foto

Χωρίς να έχω ιδέα, είχα φτάσει στην Παραγουάη τον μήνα που γιορτάζουν την ανεξαρτησία της χώρας. Η εορταστική ατμόσφαιρα έγινε πιο έντονη όταν μπήκα στην πρωτεύουσα Ασουνσιόν. Στα κεντρικότερα σημεία της πόλης πωλούνταν εθνικές σημαίες όλων των μεγεθών κι όλοι εκείνοι με τους οποίους μίλησα, μου είπαν πως δεν πρέπει με τίποτα να χάσω το μεγάλο πανηγύρι της 14ης Μαΐου.

Κόσμος, μουσικές, παραδοσιακές ενδυμασίες, παρελάσεις μπροστά από το Palacio de los Lopez που είναι το πιο εμβληματικό κτίριο της πόλης… Μόνο κάπου στο περιθώριο, παρ” όλη την προσπάθεια κατασίγασης από τα μέσα ενημέρωσης, προσπαθούσαν να ακουστούν οι φωνές εκείνων που ανησυχούν και προβληματίζονται για το αν η αναπτυσσόμενη οικονομία της χώρας με τις πολυεθνικές εταιρίες-κολοσσούς και την κατασκευαστική φρενίτιδα που επικρατεί, είναι πραγματικά προς όφελος των ανθρώπων της Παραγουάης.

 

 

* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο:https://worldvespa.wordpress.com/