του Γιάννη Παναγόπουλου //
Ο Πασχάλης, ναι ο Πασχάλης, δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη ποπ φωνή που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα. Αν στη χώρα υπήρξε ποτέ μαζική κουλτούρα εκείνος σίγουρα ενσάρκωσε τον ακαταμάχητο ήρωά της. Με καριέρα που απλώνεται σε πέντε δεκαετίες έχει κάθε δικαίωμα να ποζάρει ως πνευματικός πατέρας κάθε πάρτι που έγινε ή θα γίνει στην Ελλάδα και οι καλεσμένοι θα χορέψουν με κομμάτια που μιλούν για εφηβικούς έρωτες, για σχέσεις που μιλούσαν για ολόκληρη ζωή αλλά άντεξαν ένα μόνο βράδυ.
Από τα χρόνια των Olympians, την μπάντα που ενσάρκωσε την ελληνική βερσιόν της Μπιτλμάνιας, στη συμμετοχή του στη Eurovision (με τους Ρόμπερτ Ουίλιαμς, Μπέσυ Αργυράκη και Μαριάννα Τόλη) ο Πασχάλης είναι ένα αυτόνομο σύμβολο επιτυχίας που πήρε όσα ήθελε, με τον τρόπο που ήθελε χωρίς να χαριστεί πότε σε μουσικές τάσεις που αποθεώθηκαν αλλά ξεχάστηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Το άλμπουμ που κυκλοφορεί σήμερα με τίτλο «Πασχάλης Live 2018 – The Party Goes On» περιέχει αγαπημένα τραγούδια,
-Στη δεκαετίες 1960 – 1970 υπήρξατε μέρος μιας νεολαιίστικης επανάστασης που απλώθηκε παντού. Στη μουσική. Στον έρωτα. Στην τέχνη γενικότερα. Δεν θα ήθελα να μπούμε σε συγκρίσεις αλλά νομίζετε πως η σημερινή γενιά χρωστάει στον εαυτό της μια επανάσταση που θα έμοιαζε στη δική σας;
Η σημερινή γενιά χρωστάει μία επανάσταση στον εαυτό της πρώτα αλλά και στις επόμενες γενιές. Αυτή των συναισθημάτων εναντίον των αναίσθητων κομπιούτερς.
-Πείτε μου, το “Κορίτσι του Μάη” είναι ένα “χίπι” τραγούδι;
Καθαρόαιμο! Εξέφραζε το κοινό αίσθημα των χίπις.
-Οι Olympians θα μπορούσαν να γίνουν κάτι σαν Aphrodite’s Child αν έφευγαν από την Ελλάδα;
Ναι, θα μπορούσαμε γιατί ήμασταν συνθέτες και στιχουργοί.
-Σας προτάθηκε ποτέ καριέρα στο εξωτερικό;
Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Άλλωστε δεν μας ενδιέφερε.
-Σήμερα κυκλοφορείτε το άλμπουμ “Πασχάλης Live 2018 – The Party Goes On”. Το ηχογραφήσατε στο στούντιο με live συνθήκες; Αν ναι γιατί;
Το ‘’The party goes on’’ είναι ένα live άλμπουμ διότι από την αρχή μέχρι το τέλος περιλαμβάνει τραγούδια, που τα τραγουδάω στους χώρους που εμφανίζομαι (συναυλίες και νυχτερινά μαγαζιά) έτσι ακριβώς, χωρίς τροποποιήσεις και παρεμβάσεις προσαρμογής. Είναι ένα πρόγραμμα Live. Η επιλογή μου να τα ηχογραφήσω στο στούντιο είναι καθαρά για καλύτερη ηχητική ποιότητα και το πέτυχα. Αν σε κάποιους λείψουν οι φωνές και τα χειροκροτήματα της ζωντανής εμφάνισης ας προσθέσει τα δικά του ακούγοντάς το ή χορεύοντας το.
-Η μεγαλύτερη χαρά που γευτήκατε στη διάρκεια της καριέρας σας ποια ήταν;
Όταν εκπροσωπήσαμε την Ελλάδα στην Eurovision το 1977 με το “Μάθημα Σολφέζ” του Γιώργου Χατζηνάσιου και της Σέβης Τιλιακού. Ήταν η αξιοπρεπέστερη και πιο επιτυχημένη μακράν των άλλων.
-Μπορείτε να θυμηθείτε και την πιο πικρή;
Η πίκρα που πήραμε τελικά την 5η θέση. Αξίζαμε καλύτερη.
-Είχατε μεγαλύτερο άγχος στη διάρκεια της οντισιόν που έγινε για να μπείτε στους Brahms (μια μπάντα που δημιουργήθηκε πριν τους Olympians) ή κατά τη διάρκεια της εμφάνισης σας στο διαγωνισμό της Eurovision;
Δεν είχα άγχος στην οντισιόν με τους Brahms. Είχα όμως αρκετά μεγάλο στην Eurovision.
-Θα παίρνατε σήμερα μέρος στην Eurovision;
Όχι, δεν έχω κανέναν καλλιτεχνικό λόγο.
-Σήμερα ο Δάκης κάνει “δεύτερη” καριέρα συνεργαζόμενος με τον Monsieur Minimal. Θα μπορούσατε να κάνετε το ίδιο; Θα το θέλατε;
H καριέρα γίνεται από τις δισκογραφικές επιτυχίες. Αυτός ο… πώς τον είπατε… Minimal δεν έδωσε στον Δάκη ένα δυνατό τραγούδι ώστε να γίνει επιτυχία. Όμως σίγουρα ο Δάκης τελευταία κάνει σημαντικές εμφανίσεις στο πλευρό του Μίμη Πλέσσα, πράγμα που του δίνει δημοσιότητα και κύρος. Όσο για μένα, όχι δεν θα ήθελα να κάνω ‘’δεύτερη’’ καριέρα διότι έχω κάνει ήδη τέσσερις και πάω για την…πέμπτη.
-Πώς φαντάζεστε το αύριο του τραγουδιστή Πασχάλη;
Θα σας απαντήσω με έναν στίχο μου. ‘’Και η αγάπη μας θα ζήσει αιώνια / Δεν θα την σβήσουνε ποτέ τα χρόνια / Κι όταν γεράσουμε πιά ακόμα / Θα μου λες …. Σ’αγαπώ”
