του Γιάννη Παναγόπουλου //

Οι Penny Dreadful ζουν στον κόσμο τους. Μην το παίρνεις στραβά. Το ζει στον κόσμο του συχνά είναι το κεράσι που στέκεται περήφανο στην τούρτα της δημιουργίας. Ακούγοντάς τους παραμυθιάζεσαι. Νομίζεις πως η Αθήνα έχει ακόμα αγγλόφωνη ροκ σκηνή. Νομίζεις πως η πόλη είναι πραγματική μητρόπολη που μπορει να χωρέσει τάσεις, ιδέες, δημιουργία. Η μπάντα πριν περίπου ένα χρόνο κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της “Pilgrimage”. Οι Penny Dreadful λένε πως δέχτηκαν μαζική επιρροή από τον ήχο της ποστ – πανκ, κάντρι – ροκ ηλεκτρικής κιθάρας που ακούστηκε και ακούγεται σε Αμερική και Αυστραλία. Από εκεί ξεκινά η συνέντευξη μαζί τους.

-Έχετε ονομάσει ως επιρροές σας τον ήχο της Αμερικής, τον ήχο της Αυστραλίας. Έχετε ποτέ βρεθεί, πραγματικά, στις χώρες αυτές; Ή απλώς τις φαντάζεστε μέσα από τη μουσική σας;

-Κάποιοι από μας ναι, κάποιοι όχι. Αλλά, ούτως ή άλλως, έχουμε γνωρίσει την Αμερική και την Αυστραλία μέσα από τον πολιτισμό τους και, κυρίως, τη μουσική, τους συγγραφείς, τον κινηματογράφο και τις άλλες τέχνες που έχουν να επιδείξουν αυτές οι ήπειροι. Πολλές φορές, όλοι μας σκεφτόμαστε την Αμερική μονάχα σαν μια μεγάλη πολεμοχαρή ιμπεριαλιστική δύναμη. Και, πράγματι, αυτό είναι, όσον αφορά την πολιτική της. Στον αντίποδα, βρίσκεται πάντα η διαμαρτυρία ως πολιτισμός ή, τουλάχιστον, το underground.

-Μερικές φορές βλέποντας live αγγλόφωνα ελληνικά συγκροτήματα νομίζω πως μπροστά μου προβάλλεται μια αναπαράσταση μιας εποχής ή ενός μουσικού ύφους που γεννήθηκε αλλού. Σας έχει συμβεί και σε εσάς το ίδιο; Η αναπαράσταση, ακόμα και αν είναι πετυχημένη, δεν υπολείπεται πάντα του αυθεντικού;

-Το ροκ είναι γέννημα θρέμμα της Αμερικής. Από κει και πέρα, μιλάμε για ένα μουσικό ρεύμα που εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, για πολλούς λόγους. Ένας απ’ αυτούς είναι ότι rock ‘n’ roll σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου, να ζεις τη ζωή με την ψυχή σου. Όταν ακούς από την πρώιμη εφηβεία σου αγγλικές και αμερικάνικες μπάντες, η σχέση σου με το ροκ γίνεται βιωματική. Το συνδέεις με κάθε στιγμή της ζωής σου. Είναι θέμα επιλογής. Άλλοι συγκινούνται με ένα τραγούδι της Γαλάνη, εμείς με ένα τραγούδι του Neil Young. Αναφέρω, απλώς, παραδείγματα. Όταν έχεις μια μπάντα και γράφεις τη δική σου μουσική, φιλτράρεις τις επιρροές σου, τις εμπλουτίζεις με δικά σου στοιχεία, πλάθεις, διαμορφώνεις και εξελίσσεις τον δικό σου ήχο. Βασικά, σαν αγγλόφωνη ελληνική μπάντα είμαστε, τρόπον τινά, trans-continental, γεννημένοι σε λάθος τόπο.

-Έχετε νέο άλμπουμ. Ποια ήταν η σκέψη που κυριαρχούσε στη διάρκεια της ηχογράφησης του;

-Ναι, έχουμε το Pilgrimage, το δεύτερο άλμπουμ μας, που κυκλοφορεί σε CD και σε βινύλιο. Η σκέψη ήταν να το κάνουμε όσο καλύτερο μπορούμε, χωρίς να χαθούν ο αυθορμητισμός, η ψυχή και το πάθος που καμιά φορά περνούν σε δεύτερη μοίρα χάριν της τεχνικής αρτιότητας όταν μια μπάντα μπαίνει στο στούντιο να ηχογραφήσει. Η άλλη σκέψη ήταν να περάσουμε όλοι καλά και να θυμόμαστε την εμπειρία της ηχογράφησης σαν μια ωραία εποχή από τη ζωή της μπάντας. Έτσι κι αλλιώς, όλο αυτό το πράγμα με τη μουσική και τα στούντιο είναι ένα όμορφο παιχνίδι που ποτέ δεν τελειώνει. Οι μουσικοί αρνούνται να αποτινάξουν την παιδική φύση τους. Είμαστε αιώνια παιδιά, χα χα!

-Η ζωή μιας αγγλόφωνης μπάντας στην Ελλάδα φαντάζει αφόρητα συγκεκριμένη. Παίζει σε συγκεκριμένο κοινό. Σε συγκεκριμένους χώρους. Πώς εσείς ντιλάρετε με όλα αυτά;

-Μπα, δεν είναι ούτε αφόρητη ούτε συγκεκριμένη. Δεν χωρίζουμε τον κόσμο σε αγγλόφωνες και ελληνόφωνες μπάντες. Έχουμε συνυπάρξει αρκετές φορές σε σκηνές μαζί με ελληνόφωνες μπάντες. Να σου θυμίσω ότι αν κάποιοι θέλουν να προωθήσουν μια αγγλόφωνη μπάντα, την κάνουν ακόμα και σήμα αναμονής σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Άρα δεν είναι θέμα γλώσσας, αλλά βούλησης. Αν οι αρμόδιοι φορείς ήταν έξυπνοι και αν είχαν την προθυμία ή έστω την περιέργεια να σκύψουν πάνω από την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή, θα φρόντιζαν να την εξάγουν στο εξωτερικό όπως κάνουν, για παράδειγμα, οι Σκανδιναβοί.

-Αλλάξατε μπασίστα. Τι χάσατε από τον παλιό; Τι έφερε ο καινούριος;

Αλλαγές υπάρχουν σε όλες τις μπάντες. Αυτές που πιστεύουν στη μουσική τους καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις όποιες απώλειες. Ο πυρήνας όχι μόνο δεν χάνει τη δύναμή του αλλά ενδυναμώνεται με νέα μάζα, με νέο αίμα, αν θες. Ένα νέο μέλος φέρνει σε μια μπάντα κέφι, γέλιο, φως και όρεξη για νέους πειραματισμούς.

-Ποιο είναι το κομμάτι που θα θέλατε να έχετε γράψει;

-To Smells Like Teen Spirit των Nirvana.