Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *
Απουσία.
Υπάρχει κάτι θλιβερό στα ταξίδια κι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ίδια τη ζωή. Η γνώση πως κάθε μέρα που περνά σ’ έναν τόπο που νιώθεις δικό σου, μπορεί να είναι και η τελευταία. Ίσως να ξαναγυρίσεις, ίσως κι όχι. Ίσως πάλι, αν ξαναγυρίσεις, ο τόπος αυτός να μην είναι ο ίδιος που θυμάσαι. Αν επιστρέψεις κι αυτό που ψάχνεις δεν είναι πια εκεί, πώς θα νιώσεις;
Για να βρω καινούρια μέρη, έπρεπε να αφήσω τα παλιά. Ο ενθουσιασμός μου μετριαζόταν όταν σκεφτόμουν τί αφήνω πίσω, όμως ξαναρχόταν μετά από λίγο: θα έφευγα! Σαν επαναλαμβανόμενο μοτίβο, το ίδιο συναίσθημα ξανά και ξανά. Φτάνω σε κάποιο μέρος, περνά ο καιρός, νιώθω οικειότητα – κι αν έχω αρκετή τύχη – γνωρίζω και κάποιον άνθρωπο που το κάνει μοναδικό. Σε λίγο καιρό ξαναφτάνει η στιγμή του αποχωρισμού. Συνεχίζω. Για μια στιγμή, ξεχνώ τί έχω αφήσει πίσω, ξεχνώ πως κάποιον ή κάτι δε θα ξαναδώ. Όμως μ’ ένα τόσο δα ερέθισμα, μια λέξη σ’ έναν τοίχο, η σκέψη μου ξαναγυρίζει στην αρχή και το επίπονο ταξίδι των συνειρμών αρχίζει…
Ό,τι αγάπησα κι ό,τι δε θα ξαναδώ. Μέρες της ζωής μου έγχρωμες κι ασπρόμαυρες. Τόποι κι άνθρωποι που έγιναν κομμάτια μου και πάντα θα κουβαλώ μέσα μου, εμφανίζονται μπροστά μου καθώς περπατάω σ’ ένα τυχαίο στενάκι στην παλιά πόλη του Κούσκο, στο Περού.
* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο: https://worldvespa.wordpress.com/
