Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *

Δεν ξέρω γιατί, αλλά το Κούσκο – Περού – το είχα πλάσει στη φαντασία μου σαν ένα μέρος έξω απ’ τον χρόνο. Θα έμπαινα σε μια πόλη τόση δα, περιτριγυρισμένη από τα θεόρατα πέτρινα τείχη των Ίνκας. Θα έβλεπα τους κατοίκους της να περπατούν στα στενάκια φορώντας τα παραδοσιακά, πολύχρωμα ρούχα τους και να τους ακολουθούν δεμένα με σχοινί, τα δύστροπα λάμα τους. Γυναίκες θα έβαφαν και θα επεξεργάζονταν το μαλλί απ’ τα αλπάκα για να υφάνουν τα εξαιρετικά χαλιά, τις κουβέρτες και τα ρούχα τους. Για κάποιον μυστήριο λόγο, θα ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες και κανείς άλλος δε θα έβλεπε αυτά που θα βλέπαμε εμείς.

Ενώ ήξερα ότι όλα αυτά είναι αδύνατο να συμβούν, αρνιόμουν να τα βγάλω απ’ τη σκέψη μου. Η είσοδος στο Κούσκο ήταν ένας εφιάλτης από καυσαέριο, χαοτική κίνηση στον δρόμο κι ένα γρήγορο πέρασμα της ζωής “μπροστά απ’ τα μάτια μου”, όταν ένα λεωφορείο έκανε ελιγμό που μόνο ένα όχημα σε μέγεθος ποδηλάτου θα μπορούσε να κάνει με ασφάλεια.

Στο ιστορικό κέντρο του Κούσκο, ευτυχώς τα πράγματα άλλαξαν. Τα αυτοκίνητα μετρημένα στα δάχτυλα κι ο κόσμος περπατούσε και φωτογράφιζε τα εντυπωσιακά κτήρια που έστεκαν αναλλοίωτα στον χρόνο. Χιλιάδες τουριστών και καταστήματα που απευθύνονταν αποκλειστικά σ’ αυτούς. Οι γυναίκες με τα παραδοσιακά ρούχα, κρατούσαν αρνάκια στην αγκαλιά τους κι ακολουθούσαν τους τουρίστες, καλώντας τους να φωτογραφηθούν μαζί τους – με το ανάλογο αντίτιμο, βέβαια. Ένας καλογυμνασμένος άντρας, ντυμένος σαν αυτοκράτορας των Ίνκας πόζαρε στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στην πλατεία.

3.Στενό.foto

Καμία αίσθηση μοναδικότητας. Στα μέρη που έχω πατήσει ή που πρόκειται να πατήσω κάποια μέρα, έχουν πάει ή θα πάνε, χιλιάδες ανθρώπων στο βάθος του χρόνου. Οι “άθλοι” των ταξιδιωτών που πατούν χώματα απάτητα, είναι μια όμορφη ψευδαίσθηση που αποφάσισα να μην έχω. Η εμπειρία του καθενός είναι αυτό που κάνει το ταξίδι του μοναδικό κι εγώ πέρασα μία μοναδική εβδομάδα στο πανέμορφο Κούσκο. Τελικά, ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες και κανείς άλλος δεν είδε αυτά που είδαμε εμείς.

 

* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο: https://worldvespa.wordpress.com/