Λέξεις και φωτογραφίες Θεόφιλος Κουτρουμάνης //
Κύπρος. Photodiaries #3. Ο Θεόφιλος Κουτρουμάνης ζει στην Κύπρο. Δεν γεννήθηκε εκεί. Γεννήθηκε στην Ελλάδα. Είναι φωτογράφος. Εκτός των άλλων του αρέσει να φωτογραφίζει στιγμές καθημερινών ανθρώπων. Το οργανωμένο χάος μιας πονηρής ή μια αθώας ματιάς, μιας επαναλαμβανόμενης κίνησης έλκουν το φωτογραφικό του ενδιαφέρον. Αν για τους καλλιτέχνες του δρόμου οι “τοίχοι” των πόλεων είναι καμβάς ζωγραφικής, για τους φωτογράφους του δρόμου οι καθημερινότητες των ανθρώπων είναι ένα μεγάλο φωτογραφικό στούντιο χωρίς ωράριο.
Προπόνηση πριν το παιχνίδι
Το κουδούνι στα σχολεία χτυπάει και από τις δύο πλευρές. Και στο ελεύθερο και στο κατεχόμενο κομμάτι της Κύπρου. Τα παιδιά δεν φαίνεται να συμμερίζονται τους προβληματισμούς των μεγάλων, ούτε να ασχολούνται με το ποσοστό φυσικού αερίου που δικαιούται ή δεν δικαιούται η κάθε πλευρά. Τα παιδιά είναι στον δικό τους κόσμο. Εκεί που αντίπαλος είναι μόνο αυτός που διεκδικεί, με ίσους όρους, τη νίκη στο παιχνίδι της ημέρας. Αντίπαλος είναι εκείνος που θέλει να σου βάλει γκολ ή να σε κερδίσει στις ποδηλατοδρομίες. Στα σχολεία όμως «καλλιεργούνται» και οι μελλοντικοί… μεγάλοι. Εκείνοι που κάποια στιγμή θα κληθούν να επιλέξουν το μέλλον όλου του νησιού. Όταν έρθει η ώρα να χτυπήσει και αυτό το κουδούνι, εύχομαι να μην ξεχάσουν ότι οι όροι πρέπει να είναι ίσοι και δίκαιοι για όλους.
Πρώτο ραντεβού
Μέχρι οι μικροί να γίνουν μεγάλοι, υπάρχει ένα μεσοδιάστημα γεμάτο ένταση, πάθος, ενέργεια, όνειρα και φιλοδοξίες. Ένα διάστημα αυτοπροσδιορισμού και αναζήτησης. Η περίοδος της νιότης είναι εκείνη που όλοι μας, κάποια στιγμή νοσταλγούμε. Που σκεφτόμαστε πόσα πράγματα θα κάναμε διαφορετικά, αν επιστρέφαμε σε αυτήν. Πόσα πρώτα ραντεβού θα αφήναμε τελευταία και πόσα μηνύματα που στείλαμε, δεν θα ξαναγράφαμε ποτέ. Είναι η περίοδος που έχουμε το περιθώριο να κάνουμε πολλά λάθη, καθώς έχουμε μπροστά μας τον χρόνο και τη διάθεση να τα διορθώσουμε. Είναι και η κατάλληλη περίοδος να ρωτήσουμε, να ψάξουμε, να διασταυρώσουμε και να μάθουμε. Να δημιουργήσουμε απόψεις και να τις δοκιμάσουμε. Να ξεφύγουμε από τα εγωιστικά μηνύματα που μας ορίζουν άλλοι και να σπείρουμε τα δικά μας. Αυτή η αναζήτηση που γεννάει η αμφιβολία, που καλλιεργεί η αμφισβήτηση των δεδομένων, είναι ίσως ο καλύτερος δρόμος για να μεγαλώσουμε. Όχι όμως και ο πιο ασφαλής.
Ο γέρος και το παγκάκι
Οι δρόμοι της Λευκωσίας είναι γεμάτοι ιστορίες. Εικόνες και αναμνήσεις. Υποσχέσεις που πραγματοποιήθηκαν και άλλες που δεν τηρήθηκαν. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι αλήθειες και ψέματα. Γιατί οι δρόμοι είναι για τους ανθρώπους. Για εκείνους που πηγαίνουν μπροστά και για εκείνους που επιστρέφουν. Δρόμος σημαίνει προορισμός. Και κάπου εκεί, στη μέση, ένα παγκάκι περιμένει όσους θέλουν να ξαποστάσουν για λίγο. Να πάρουν μια ανάσα και να συνεχίσουν ή να εγκαταλείψουν. Στα πρόσωπά τους βλέπεις πολλές φορές τις προθέσεις τους. Αντιλαμβάνεσαι την αισιοδοξία ή την κούραση. Την προοπτική ή το τέλος της προσπάθειας. Οι δρόμοι μπορεί να είναι γεμάτοι αντιθέσεις, αλλά τα παγκάκια είναι αποφασισμένα να αποκαλύψουν μόνο την αλήθεια. Να ξαποστάσουν τις δυνάμεις ή να εκθέσουν τις αδυναμίες. Μου αρέσουν τα παγκάκια γιατί πλάθουν ιστορίες. Και η ιστορία είναι για μένα ο πιο πολύτιμος σύντροφος για κάθε φωτογράφο.
για περισσότερα: http://www.theofilosphotography.com/
