του Μάρκου Ψυχάρη //
Είμεθα ψηφοφόροι με άποψη. Λέμε να μου κόψει το χέρι (ο θεός) αν τον ξαναψηφίσω και τον ξαναψηφίζει γιατί ξέρει πως δεν θα του κοπεί κανένα χέρι (από τον θεό). Με το δάχτυλο για τα καλά μέσα στο μέλι του υποκειμενικού, του αυθαίρετου, παρουσιάζουμε τα δείγματα του Έλληνα ψηφοφόρου.
Ο Συριζαίος
Εδώ υπάρχουν δύο υποκατηγορίες. Ο Συριζαίος που τον στήσανε σε ραντεβού και δεν το παραδέχεται γιατί η καλύτερη φιλενάδα του αριστερού είναι η υπομονή. Και ο Συριζαίος που βλέπει στον λόγο του Αλέξη ένα τατς Πασοκικής ορθοδοξίας. Ο δεύτερος στην τελευταία συγκέντρωση του Σύριζα στο Σύνταγμα, όταν σχεδόν του ήρθε να πει “Έξω από την ΕΟΚ – εννοώντας έξω από την Ε.Ε. – των μονοπωλίων” του ήρθε να πει και “Σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της Αλλαγής” αλλά είπε να κάνει σκόντο στις ονειρώξεις του, μια και το αντίπαλο στρατόπεδο παραμονεύει να κάνει καζούρα στον Αλέξη πως τάχα μου είναι κοπι – πάστε Ανδρέας.
Ο Κανονικότητας
“Να το κλείσουμε το μαγαζί”, αναφερόμενος στη χώρα του, έλεγε κάποτε. “Η χώρα πάει στα βράχια” έλεγε για το ίδιο σημείο της γης σε κάθε πολιτικό Συριζοσκίρτημα. Ο Κανονικότητας είναι ο δεξιός διεθνιστής. Δεν γνωρίζει πραγματικά τι είναι κανονικότητα γιατί η χώρα ποτέ δεν ήταν υπό την επήρεια κανονικότητας αλλά αυτό είναι μια κανονική λεπτομέρεια που θα χάνεται στο σύμπαν της υποκειμενικότητας. Ο Κανονικότητας ονειρεύεται την Ελλάδα στο άρμα της Ευρώπης. Ποιας Ευρώπης ακριβώς δεν γνωρίζει. Έχει ζήσει την Ευρώπη ως τουρίστας. Και από εκεί ξεσηκώνει μοντέλα ζωής που θέλει να φέρει στη φτωχή Ελλάδα. Ένα ταξίδι με γκρουπ στη Βιέννη το θεωρεί εισαγωγή στον Κοσμοπολιτισμό. Ο Κανονικότητας θεωρεί ευαγγέλιο το “Η Δυστυχία να είσαι Έλληνας” του Νίκου Δήμου. Κάποια στιγμή πρέπει να γραφτεί και το “Η Δυστυχία να διαβάζεις Νίκο Δήμου” αλλά η αριστερά δεν είναι πως έχει ξεμείνει απλά από έμπνευση, από συγγραφείς, το χειρότερο είναι πως έχει ξεμείνει και από χιούμορ.
Ο Νέο Δημοκράτης κλάσικ κοπής
Δεν θέλει τον Κυριάκο αρχηγό, γιατί έχει το επώνυμο Μητσοτάκης. Ο Άδωνις δεν τον εμπνέει. Θεωρεί πως το ντουέτο Δένδιας – Κουμουτσάκος δένει καλύτερα. Έχει τους σωστούς βαθμούς νηφαλιότητας και κύρους που χρειάζεται η πατρίδα. Το δεύτερο του το λέει τις Κυριακές τα πρωινά στην Aqua Marina στη Βουλιαγμένη, όταν τον βλέπει να κάθεται πρώτο τραπέζι πίστα διαβάζοντας Καθημερινή. Ο Νεο Δημοκράτης πίνει στο όνομα του Καραμανλή. Και θα γιορτάσει την επερχόμενη νίκη πιστεύοντας στην παλιννόστηση του κόμματος που γέννησε ο Εθνάρχης, ο κανονικός Καραμανλής.
Ο ηττημένος Συριζαίος
Κάτι σαν την Αργεντινή στο ποδόσφαιρο. Ο Μέσι είναι παιχταράς αλλά ποτέ δεν κερδίζει τελικούς. Ο ηττημένος Συριζαίος σκέφτεται την επόμενη μέρα. Τις στιγμές που στις τοπικές συνελεύσεις συνεργατικών καφενείων πίνοντας κρασί, τσιμπώντας σφακιανές πίτες, ακούγοντας Μάλαμα και Τρύπες και Manu Chao, θα στοχάζεται τα μικρά μεγάλα λάθη της ήττας και τις συλλογικές μανούβρες που θα τον ξαναφέρουν ξανά ψηλά. Στις μέρες του κυβερνητικού Σύριζα τού πέρασε από το μυαλό να βάλει σακάκι αλλά πια η επιστροφή στο αμπέχονο φαντάζει επιστροφή στη δική του κανονικότητα.
