Γράφει ο Άρης Παπαγιαννόπουλος //
Έχοντας περάσει 8 μήνες μια όμορφη περίοδο με μια οικογένεια προσφύγων που οι περισσότεροι γνωρίζετε ότι φιλοξενούσαμε, και μιας και διαφαίνεται το τέλος αυτής της διαδρομής, δεδομένου ότι από σήμερα βρίσκονται στην Αθήνα για τη διαδικασία μετεγκατάστασης, καταθέτω κάποιες σκέψεις που από καιρό διαμορφώνονται μέσα μου ελπίζοντας ότι μπορεί να βρουν και μερικώς ομοϊδεάτες.
1. Στην εσωτερική σύγκρουση μεταξύ βολέματος και ξεβολέματος πρέπει να επιλέγω το ξεβόλεμα!
2. Οι άλλοι φοβούνται περισσότερο από εμάς. Είναι σε ξένη χώρα, σε ξένο πολιτισμό χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε τη γλώσσα.
3. Οφείλω να βοηθώ τους άλλους σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες και όχι με τις δικές μου επιθυμίες ή προσδοκίες.
4. Η βοήθεια μου είναι ανάλογη του ποιός θέλω να είμαι εγώ μέσα μου, και δεν είναι τιμωρητική ή ανταποδοτική ανάλογα με τις συμπεριφορές των άλλων (Δύσκολο)
5. Εμφανίζονται κατά καιρούς πολλές δικαιολογίες στους λογισμούς μας. Πχ με τόσους μουσουλμάνους αλλοιώνεται ο πολιτισμός μας, είναι μολυσμένοι, είναι δειλοί που δεν πολεμούν για την πατρίδα τους κλπ κλπ. ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ!
6. Η ποιότητα της όποιας βοήθειας πρέπει να είναι κατά το δυνατόν ανάλογη ή και ανώτερη με το επίπεδο που θα επιθυμούσα να μου προσφερθεί κι εμένα και όχι σαν να πετάω ένα κόκκαλο σε σκυλί.
7. Παρόλο που δεν μπορούν να κάνουν όλοι τα ίδια, ο καθένας αν έβαζε λίγο πιο χαμηλά στην ιεράρχηση των αξιών του την βολή του, το προσφυγικό θα ήταν κατά πολύ μεγάλο μέρος ανύπαρκτο πρόβλημα και ευκαιρία για εσωτερική ανάταση.
8. Υπάρχει πολύς πόνος εκεί έξω, πόνος που δεν είμαστε συνηθισμένοι να τον βιώνουμε και ως εκ τούτου να τον αποτιμήσουμε…
9. Είναι δείγμα ψυχικά υγιούς ανθρώπου να δέχεται (να μην αρνείται δηλαδή) την βοήθεια, να αισθάνεται ευγνωμοσύνη και όχι δουλοπρέπεια και να μην κάνει κατάχρηση αυτής.
10. Τα παιδιά είναι η αλάθητη απόδειξη ότι οι άνθρωποι έχουν περισσότερα να τους ενώνουν παρά να τους χωρίζουν. Ακόμα κι αν δεν μιλούν την ίδια λεκτική γλώσσα.
11. Αυτά που κερδίζει κανείς μέσα του από την προσφορά, είναι κατά πολύ περισσότερο σημαντικά από αυτά που του στοιχίζει σε χρήμα, κόπο ή ξεβόλεμα.
Για τα δύο τελευταία περιμένω πολύ τρολάρισμα, αλλά c’est la vie…* Η Σαντίκα δεν φορά πια μαντήλα, από τον Ιούνιο που την αφαίρεσε. 
*Η οικογένεια του Άρη φιλοξένησε στο σπίτι τους στη Θεσσαλονίκη και στο εξοχικό τους σπίτι στο Ροδολίβος μια οικογένεια πέντε Σύριων προσφύγων για οκτώ συνολικά μήνες. H οικογένεια αναχώρησε σήμερα για την Αθήνα προκειμένου να μεταβεί σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου και θα διαμείνει.
Πηγή: parallaximag.gr
