Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Tην 1η Ιουνίου είχαμε εγκαίνια για το Release Festival στην Αθήνα.
Κάπου θα τράκαρες μαζί του. Η διοργανώτρια κόλλησε αφίσες. Έχωσε γερό κονδύλι για προμόσιον στο διαδίκτυο. Για αεροπορικό εισιτήριο έψαχνες, banner της έβγαινε να στο υπενθυμίσει. Για ειδήσεις έψαχνες, banner της έβγαινε να στο υπενθυμίσει. Στο youtube πήγαινες να δεις κάτι, banner της έβγαινε να στο υπενθυμίσει.
Το φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί στις 1, 3, 7 και 13 Ιουνίου.
Τις μέρες που πέρασαν όλοι κάτι έγραψαν για την καλλιτεχνική αξία του Zach, βλέπε «Beirut». Για το outsider που λέγεται Daughter. Τον Cass McCombs και την εντελώς προσωπική country που εκδίδει από το 2002.
Να γράψουμε κάτι ακόμα (;). Θα είχε σημασία; Eίπαμε να δούμε το πράγμα αλλιώς.
O Θωμάς Μαχαίρας είναι ο άνθρωπος που από τη στιγμή «0» (σ.σ. μηδέν) «τρέχει» το γραφείο τύπου τού «Release». Μιλήσαμε τηλεφωνικά μαζί του, χτες. Τι σημασία μπορεί να έχει αυτό, όταν το σήμερα μετράει μόνο; Του κάναμε την ερώτηση «Ποιο είναι το μεγαλύτερο άγχος που έχεις τώρα; Πόσα τηλέφωνα, πόσα μέηλ απάντησες χτες;» Μας έδωσε απάντηση που αντέχει ως τη στιγμή που το «Release» θα τελειώσει.
“Όταν είσαι μέρος της ομάδας που διοργανώνει ένα event τέτοιου βεληνεκούς είναι λογικό πως θα βρεθείς να συνομιλείς με εκατοντάδες ανθρώπους, ιδίως όταν είσαι υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου και οι ημέρες για την πραγματοποίηση του φεστιβάλ πλησιάζουν… επικίνδυνα. Οι προσκλήσεις και οι συνεντεύξεις είναι ένα μόνο μέρος της δουλειάς. Υπάρχουν δεκάδες ζητήματα και λεπτομέρειες που χρειάζεται να φροντίσουμε.
Όμως, όσο τρέξιμο και να ρίξεις, το μεγαλύτερο άγχος εννοείται πως έχει να κάνει με την ανταπόκριση που θα γνωρίσει η προσπάθεια που κάνουμε. Το ελληνικό κοινό, στην πλειοψηφία του εξακολουθεί να εξασφαλίζει τα εισιτήριά του λίγες ημέρες πριν την ημερομηνία τέλεσης μίας συναυλίας ή ενός φεστιβάλ, εκτός σπανίων περιπτώσεων. Κατά συνέπεια, πολλές φορές χρειάζεται να φτάσουμε κυριολεκτικά στην τελευταία στιγμή για να δούμε αν οι επιλογές και το ρίσκο θα δικαιωθούν. Ευτυχώς, στην περίπτωσή μας τα μέχρι τώρα δεδομένα είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά.
Πώς πέρασα τη χθεσινή ημέρα, παραμονή της έναρξης του Release Athens 2016…
Καταρχάς, δεν μπορώ να πω τι ώρα ξύπνησα διότι ουσιαστικά δεν κοιμήθηκα ποτέ. Μάλλον ψευτόκλεισα τα μάτια μου για ορισμένα λεπτά της ώρας. Επέστρεψα στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη στις 9 το πρωί, μαζί με μία ομάδα συνεργατών – που όλοι τους ρίχνουν περισσότερο τρέξιμο από εμένα. Βρισκόμασταν στη συμπρωτεύουσα για τη συναυλία των Beirut / Daughter / Irene Skylakaki / Polkar που, κατά κάποιον τρόπο, αποτέλεσε το “προοίμιο” του αθηναϊκού φεστιβάλ.
Έκτοτε, πρέπει να απάντησα σε περίπου 250 τηλεφωνικές κλήσεις και περίπου 100 emails. Θα έλεγα πως αυτό ακριβώς ήταν που ήθελα να αποφύγω αλλά, όσο κι αν πιστεύεις ότι έχεις κάνει την πολλή δουλειά νωρίτερα, είναι αναπόφευκτο να σου συμβαίνει αυτό λίγες ώρες πριν ξεκινήσει ένα τόσο προβεβλημένο μουσικό event.
H πιο προσωπική στιγμή, μέσα σε τόση ένταση; Μάλλον η ώρα που οι Beirut έπαιξαν το “Postcards From Italy”, ίσως το πιο όμορφο τραγούδι τους, μπροστά στο κοινό της Θεσσαλονίκης. Είχε πάνω από 2500 κόσμο στο Fix Factory Open Air αλλά αφέθηκα στη μελαγχολική μελωδία του και τα φωνητικά του Zach Condon σε τέτοιον βαθμό που για λίγο αισθάνθηκα σα να το ακούω μόνος, όπως συνέβη πριν από 10 χρόνια, όταν πρωτάκουσα το ντεμπούτο τους, “Gulag Orkestar”. Ήταν μια σπάνια στιγμή ομορφιάς και ηρεμίας. Πιστεύω πως όσοι παρευρεθούν στην 1η ημέρα του Release Athens 2016 θα με καταλάβουν όταν ακούσουν το δικό τους αγαπημένο τραγούδι…”
Καλή διασκέδαση, σ’ ένα καλοκαίρι που ξεκινάει τώρα!
