Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *
Ήμασταν στη Γη του Πυρός κι ο τελικός μας προορισμός ήταν το νοτιότερο άκρο της Αμερικής, η Αργεντίνικη πόλη Ουσουάια. Είχε αρχίσει να νυχτώνει κι αποφασίσαμε να μείνουμε στο Ρίο Γκράντε, Ένα βράδυ θα μέναμε στη μάλλον αδιάφορη και καθόλου τουριστική αυτή πόλη και την επόμενη μέρα θα συνεχίζαμε.
Κάμπινγκ δε μπορέσαμε να βρούμε. Συμβιβαστήκαμε με το φτηνότερο δωμάτιο και πριν το κλείσουμε, σταθήκαμε στην κεντρική λεωφόρο για ν’ αποφασίσουμε το μενού για το δείπνο μας. Μια μικροκαμωμένη μελαχρινή γυναίκα γύρω στα 50 μας πλησίασε μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της. “Είμαι η Γκρασιέλα. Ψάχνετε για κάμπινγκ; Εγώ έχω!”. Η κούραση μας και το χαμόγελό της ήταν οι δυο λόγοι που σαν υπνωτισμένοι την ακολουθήσαμε.
Στο σπίτι της Γκρασιέλας και στο μικρό της κάμπινγκ τελικά δεν περάσαμε μόνο εκείνο το βράδυ. Περάσαμε 8 βράδια και φύγαμε αναγκαστικά πια, αφού εξαντλήσαμε κάθε χρονικό περιθώριο που είχαμε υπολογίσει να περάσουμε στη Γη του Πυρός.
Στην ταπεινή, φτωχή πλευρά της πόλης, πέρα απ’ τη μεγάλη γέφυρα, που κανείς ξένος δεν έχει λόγο να πάει, εμείς γνωρίσαμε μια γειτονιά. Η ζεστασιά της Γκρασιέλας και η αγάπη για τον τόπο της, μας έκαναν να την αγαπήσουμε κι εμείς. Είχαμε πια μια φίλη στο Ρίο Γκράντε. Μια φίλη που δε φοβόταν να περάσει το “άβατο” της φτωχογειτονιάς που απλωνόταν σ’ εκείνη την πλευρά του ποταμιού. Μια φίλη που αγωνιζόταν για το μέλλον των παιδιών που γεννιούνται με λιγότερα δικαιώματα από τ’ άλλα. Μια γυναίκα που δεν συγχωρούσε αυτούς που αφήνουν τους συνανθρώπους της να ζουν πάνω σε μια παλιά χωματερή. Μια αγωνίστρια, που όλη η γειτονιά του “CAP”, του παλιού συνεταιρισμού που οι μεγαλοκτηματίες ξεπούλησαν και χρόνια τώρα παλεύει να ξανασταθεί στα πόδια του, υποδέχεται με χαμόγελα. Περάσαμε ώρες ακούγοντάς την να μας μιλά για την ιστορία της πόλης, για την παλιά αποβάθρα που κάποτε ήταν η καρδιά του εμπορικού λιμανιού του Ρίο Γκράντε και σήμερα έχει μείνει να γκρεμίζεται, για το εμβληματικό κτήριο του “CAP”, άλλοτε σύμβολο της ευμάρειας της περιοχής. Και ήπιαμε και κρασί! Πολύ κρασί!
* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο: https://worldvespa.wordpress.com/
