από την Αγγελική Κώττη //

Από τη μία είναι ο νέος νόμος σύμφωνα με τον οποίο στη Γαλλία, αν σε πιάσουν να κάνεις καμάκι, μπορεί και να σε χώσουν μέσα. Απαράδεκτος, συμφωνώ. Άλλο φλερτ, άλλο σεξουαλική παρενόχληση. Εξ όσων μάλιστα γνωρίζω, η φιλική μας χώρα (Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία, ντε) δεν υποφέρει σε αυτό το θέμα και οι «μερικοί» άγαρμποι ή φορτικοί δεν είναι περισσότεροι από τους ελεεινούς παρόμοιους τύπους στη λοιπή Ευρώπη.

Όταν λοιπόν πρόκειται να εφαρμοστεί ο νόμος, εσύ που είσαι γυναίκα και καλλιτέχνις, έχεις σοβαρούς λόγους να αντιδράσεις δημόσια και να κάνεις όποια παρέμβαση θέλεις, «και μόνη και μετά πολλών». Δεν το συζητάμε καθόλου.

Από την άλλη, όμως, υπάρχει μια κορύφωση του κινήματος κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης που έχει κάνει άνω-κάτω την κινηματογραφική βιομηχανία των ΗΠΑ, με την τελετή απονομής των Χρυσών Σφαιρών. Το «μικρό μαύρο φόρεμα» που κάθε γυναίκα πρέπει να έχει στη γκαρνταρόμπα της σύμφωνα με τους μετρ της υψηλής ραπτικής, μετατράπηκε σε ένα μεγάλο όπλο. Μεγάλο όχι ως προς τον συμβολισμό του (τρέχα- γύρευε) αλλά ως προς την εικόνα, που «έγραψε» παγκοσμίως στο υποσυνείδητο. Ότι εκεί στο Χόλιγουντ μάχονται κατά των παρενοχλήσεων ανδρών και γυναικών.

H Νικόλ Κίντμαν στο κόκκινο χαλί για τις Χρυσές Σφαίρες

Την επόμενη ημέρα ακριβώς, 100 καλλιτέχνιδες από τη Γαλλία έκαναν κόντρα ρελάνς, δίνοντας στη δημοσιότητα ένα κείμενο με το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ, μιλούν για συντηρητισμό και πουριτανισμό και υπονοούν πως γίνεται κυνήγι μαγισσών. Ακόμα και αν μιλούν για την πατρίδα τους και τον νόμο τους, αποκλείεται να μην τους πέρασε από το μυαλό ότι είναι μια προσπάθεια να ακυρωθεί το άλλο γεγονός- καλέ τους πέρασε μόνο; Προφανώς το σχεδίασαν κιόλας.

Γιατί το έκαναν ακριβώς σε αυτή τη στιγμή και όχι, ας πούμε, μια μέρα μετά; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Δεν θέλω να πιστέψω πως στην Ευρώπη, και δη στη Γαλλία, υπάρχουν γυναίκες και μάλιστα καλλιτέχνιδες, που σκέφτονται σαν θείτσες. «Ο βιασμός είναι έγκλημα. Όμως το επίμονο ή αδέξιο “καμάκι” δεν είναι αδίκημα, ούτε η αβρότητα φαλλοκρατική επίθεση», υπογραμμίζουν μεταξύ άλλων. Μη μας το λέτε. Μέχρι τώρα δεν γνωρίζαμε τη διάκριση ανάμεσά τους…

Η «εκστρατεία καταγγελιών και καταδόσεων» του κινήματος #ΜeToo, σημειώνουν, έχει οδηγήσει σε μία ιδιότυπη «απόδοση δικαιοσύνης με συνοπτικές διαδικασίες», η οποία έχει ήδη τα πρώτα θύματά της: άνδρες «τιμωρήθηκαν κατά την άσκηση του επαγγέλματός τους, υποχρεώθηκαν σε παραίτηση, ενώ το μόνο κακό που έκαναν ήταν να αγγίξουν ένα γόνατο, να αποπειραθούν να κλέψουν ένα φιλί, να μιλήσουν για “ευαίσθητα” προσωπικά πράγματα κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού δείπνου ή να στείλουν μηνύματα με σεξουαλικά υπονοούμενα σε μια γυναίκα, με την οποία όμως η έλξη δεν ήταν αμοιβαία».

H Κατρίν Ντενέβ την εποχή που ξεπερνούσε τον όρο σύμβολο του σεξ και τέντωνε τις διαστάσεις του όρου θηλυκότητα

Υποθέτω πως οι 100 θα μπορούσαν να υιοθετήσουν το γνωστό ελληνικό άσμα «άντρας είμαι και το κέφι μου θα κάνω/ και θα πω και μια κουβέντα παραπάνω» (ή και θα πιω κι ένα ποτήρι παραπάνω». Και ως προς μια κουβέντα και ένα ποτήρι δεν γεννάται ζήτημα, μπορεί να συμβεί στον καθένα. Αλλά ως προς το να προσπαθήσουν να αγγίξουν ένα γόνατο ας πούμε;

Σύμφωνα με καταγγελίες μιας γυναίκας, ο Ντάστιν Χόφμαν την παρενοχλούσε διαρκώς κατά τα γυρίσματα συγκεκριμένης ταινίας, προσπαθώντας να αγγίξει διάφορα σημεία του σώματός της- και τα πόδια της. Όλα εντάξει κατά την άποψή τους; Φταίει το θύμα που θεώρησε αυτή την εμμονή σεξουαλική και το αποκάλυψε- έστω αργά; Δεν φταίει ο Χόφμαν που εννοούσε να συνεχίζει αν και το θύμα του δεν υπέκυπτε;

O Ντάστιν Χόφμαν στον Πρωτάρη

Το να αποπειραθεί κάποιος μια φορά «να κλέψει ένα φιλί» (πολύ γοητευτική έκφραση για το: προσπαθώ να σε φιλήσω με το ζόρι) δεν είναι τρομερό. Αλλά και πάλι εξαρτάται, αν έγινε μόνο μια φορά, πώς έγινε (χωρίς άσκηση βίας εννοώ), πόσο ενόχλησε το θύμα που δέχτηκε την κίνηση. Δηλαδή, αν προσπαθούσε ο Γουάινσταϊν να κλέψει ένα φιλί, θα έπρεπε να του πούμε εντάξει μωρέ δεν έγινε και τίποτα; Ε, αγαπητή Κατρίν Ντενέβ, με την οποία δικαίως ξεσηκώθηκε η υφήλιος;

Ο “τελειωμένος” Χάρβεϊ Γουάινσταϊν

Ένα φιλί μπορεί να προσπαθήσει να κλέψει ένας έφηβος, άντε και ένας πολύ νεαρός, από μια συνομήλική του. Χωρίς βία, επιμένω. Όλες οι υπόλοιπες προσπάθειες είναι κολάσιμες. Κάθε ένας και κάθε μία αποφασίζει με ποιον θα φιληθεί, θα αγκαλιαστεί και πάει λέγοντας. Απόπειρες επιβολής δεν είναι χαριτωμένες, είναι ενοχλητικές.

Για τη σεξουαλική παρενόχληση ισχύει αυτό που διδάσκουμε στα παιδιά: αν κάποιο άγγιγμα σε ενοχλεί, πες το αμέσως σε έναν μεγάλο. Και για τα μεγάλα παιδιά: αν κάτι που θέλεις να κάνεις σε κάποιον δεν έχει ανταπόκριση, κόφτο! Αλλιώς, ΕΙΝΑΙ παρενόχληση. Ας μην παίζουμε με τις λέξεις και με τους ανθρώπους.