του Μάρκου Ψυχάρη //

Τάσος Πανταζής, Θωμάς Κουβάς, Φαίη Ρήγα. Τρεις Μεγαρείς που αν και ανήκουν σε διαφορετική γενιά ο καθένας, τους ενώνει εκτός από την κοινή τους καταγωγή και η υποκριτική, καθώς χρόνια τώρα εμφανίζονται μαζί σε παραστάσεις του Δημοτικού Θεάτρου Μεγάρων. Εδώ και κάμποσους μήνες ήρθε να προστεθεί στην κοινή καλλιτεχνική τους δράση και η συμμετοχή σε μια κινηματογραφική ταινία του Μιχάλη Καφαντάρη με τον παράξενο τίτλο «Ποιος Είναι Επιτέλους Αυτός Ο Τέλης Στεφανής». Βρεθήκαμε και μιλήσαμε μαζί τους για το θέατρο, την ταινία, τα Μέγαρα και το μέλλον τους:

“Το 1996, η κόρη μου συμμετείχε στην παιδική ομάδα του Δημοτικού Θεάτρου Μεγάρων. Εγώ και μερικοί ακόμα γονείς, κληθήκαμε να βοηθήσουμε στην κατάσκευη των σκηνικών. Αυτή η ενασχόληση μου εκείνη τη χρονιά, ήταν το έναυσμα για να καταλάβω ότι θέλω να ασχοληθώ με το Θέατρο γενικά.” λέει ο Τάσος Πανταζής και συνεχίζει τονίζοντας “Επειδή ξεκίνησα με αυτό και μέχρι σήμερα συνεχίζω να το υπηρετώ, ξεκάθαρα το Θέατρο το αγαπώ περισσότερο απ’ όλα! Θεωρώ τον εαυτό μου, εραστή της τέχνης και εκφράζομαι απόλυτα από αυτό που κάνω. Είναι η διέξοδός μου από την καθημερινότητα και ο χώρος που χαλαρώνω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και αν κάνω!”

Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για τον Θωμά Κουβά: “Η πρώτη μου επαφή με τα καλλιτεχνικά, ήταν το 2005 όταν συμμετείχα στην παράσταση του ΔΗ.ΘΕ. Μεγάρων, Φαύστα του Μπόστ. Η αφορμή γι’αυτό το ξεκίνημα, ήταν το ότι την προηγούμενη χρονιά, παρακολούθησα (από το ΔΗ.ΘΕ.ΜΕ. πάλι) την παράσταση Ιφιγένεια Εν Αυλίδι. Μαγεύτηκα τόσο πολύ που αμέσως έβαλα τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή! Κατάλαβα πως, με ότι και αν είχα ασχοληθεί μέχρι τότε, ήταν απλά ένα μέσο για να φτάσω να παίξω στο Θέατρο! Από τότε, σχεδόν κάθε χρόνο συμμετείχα στις παραστάσεις του ΔΗ.ΘΕ.ΜΕ, αγαπώντας ακόμα περισσότερο την υποκριτική και όλα όσα προηγούνται μιας πλήρους παράστασης! Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να διασκεδάζω τους γύρω μου. Μου αρέσει να απασχολώ το μυαλό των άλλων, δίνοντας τους τροφή για σκέψη και για δημιουργικό προβληματισμό μέσα από τους ρόλους που κατά καιρούς υποδύομαι. Σίγουρα το Θέατρο είναι το αγαπημένο μου, λόγω της αμεσότητας που υπάρχει με τον θεατή”.

Για την ταλαντούχα Φαίη Ρήγα, την μικρότερη συμμετοχή ηλικιακά μέχρι στιγμής στην ταινία, τα πράγματα φαίνεται πως ήταν πολύ ξεκάθαρα από την αρχή: ” Όταν ήμουν 10 ετών μου ζητήθηκε να πάρω μέρος σε μια θεατρική παράσταση με το Δημοτικό Θέατρο Μεγάρων. Αναζητούσαν ένα άτομο σε αυτή την ηλικία που παράλληλα να τραγουδάει. Η Μαέστρος της Δημοτικής Χορωδίας Μεγάρων όπου συμμετέχω με πρότεινε για τον ρόλο της Μαίρης Λίντα στο πρώτο ξεκίνημά της, στην παιδική ηλικία. Αυτό ήταν το” βάπτισμα του πυρός”  και η πρώτη μου επαφή με τον μαγικό κόσμο της υποκριτικής. Ήταν πρόκληση για εμένα σε αυτή την ηλικία να υποδυθώ μια μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού τραγουδιού , να τραγουδάω και να παίζω παράλληλα. . Η υποκριτική και τι τραγούδι είναι ο αγαπημένος μου τρόπος έκφρασης στην τέχνη. Πιστεύω ότι είναι αλληλένδετα μιας και στα δύο πρέπει να υποδυθείς κάποιο ρόλο και να εκφράσεις τα συναισθήματα σου ανάλογα με την περίσταση.

Ο Θωμάς Κουβάς

Τρεις διαφορετικές γενιές Μεγαρέων όπως αναφέρθηκε στην αρχή μιλάνε σ’ αυτήν την συνέντευξη, που έζησε ο καθένας σε διαφορετική χρονική περίοδο την άλλες φορές ταραγμένη και άλλες φορές βουβή εξέλιξη της πόλης τους, στα νεώτερα χρόνια της ιστορίας της.

Την εποχή που ο Θωμάς Κουβάς, γιος του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή του Βύζαντα, του Παναθηναϊκού και της Εθνικής, Σάκη Κουβά, γεννιόταν, ο Τάσος Πανταζής ζούσε από κοντά το θέαμα χιλιάδων στρατιωτών που αφέθηκαν να περιμένουν χωρίς κατάλυμα στον Μεγαρικό κάμπο στην Επιστράτευση του ’74, με σχεδόν αποκλειστική τροφή τα ψωμιά και τα αυγά που έστελναν οι Μεγαρίτισσες από τα σπίτια τους. Μετά ακολούθησε ο καταστροφικος για την πόλη σεισμό του ’81, η επέκταση των διυλιστηρίων, ο συνεχής δηλητηριασμός των υδάτων του αέρα και της γης από την Ελευσίνα μέχρι τους Αγίους Θεοδώρους. Η Φαιη γεννήθηκε τα τελευταία «ψηφιακά χρόνια» παρολαυτά βίωσε μαζί με τους δυο μεγαλύτερους συμπρωταγωνιστές και τους υπόλοιπους συμπολίτες της τον πρόσφατο κίνδυνο λειτουργίας ορυχείων βωξίτη στην ευρύτερη περιοχή. Και οι τρεις τους φαίνεται να συμφωνούν στην πίστη που πρέπει να υπάρξει στους νέους. Στις απαντήσεις που να σημειωθεί ότι ο καθένας έδωσε σε ξεχωριστό dnα μοιάζουν να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον σαν να απαντούσαν την ίδια στιγμή:

Θ ΚΟΥΒΑΣ: Τα Μέγαρα παρόλο που είναι μεγάλη πόλη σε έκταση και σχετικά μεγάλη σε πληθυσμό, δεν παύει να είναι μια κλειστή κοινωνία, με τα θετικά και τα αρνητικά της. Γνωριζόμαστε σχεδόν όλοι μεταξύ μας, μπορείς να πεις καλημέρα και σε κάποιον που δε γνωρίζεις προσωπικά χωρίς να σε περάσει για τρελό, να καθίσεις στο καφενείο με 60άρηδες, 70άρηδες και να ακούσεις ιστορίες που δεν θα τις διαβάσεις πουθενά!
Από την άλλη όμως, η κακή νοοτροπία είναι αυτή που κρατάει μια πόλη πίσω…Πολλά αναπτυξιακά έργα θυσιάστηκαν για να μη χαθεί κανένα μέτρο γης! Και μετά είχαμε την αποκέντρωση των ρυπογόνων δραστηριοτήτων…Ότι σαβούρα έπνιγε την Αθήνα, προσπαθούσαν και ακόμα προσπαθούν να την πετάξουν γύρω από τα Μέγαρα!
Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι οπωσδήποτε η νοοτροπία των ανθρώπων! Πρέπει να αγκαλιάσει ο κόσμος τις νέες προσπάθειες που γίνονται για την ανάπτυξη της περιοχής, κρατώντας παράλληλα τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα τα οποία έχουν κάνει γνωστά τα Μέγαρα παντού!
Γεωγραφικά, θεωρώ ότι είναι σε ένα από τα καλύτερα σημεία της Ελλάδας γιατί έχεις τα πάντα δίπλα σου! Υπέροχα βουνά για να εξερευνήσεις, εξαιρετικές παραλίες για να κολυμπήσεις το καλοκαίρι και δύο πρωτεύουσες στα 20 λεπτά από το σπίτι σου (Αθήνα – Κόρινθος)!

Ο Τάσος Πανταζής

Τ. ΠΑΝΤΑΖΗΣ: Εδώ και πολλά χρόνια, έγιναν πολλές προσπάθειες υποβάθμισης της πόλης μου και δυστυχώς το κατάφεραν… Φτάσαμε σήμερα που μιλάμε, να μην υπάρχει καμία δημόσια υπηρεσία σε ένα ενιαίο Δήμο, 50000 κατοίκων.

Φ ΡΗΓΑ: Βέβαια ως μικρή πόλη δεν προσφέρει εναλλακτικές στους νέους να ασχοληθούν με κάποια πράγματα, όπως με την τέχνη ή με τον αθλητισμό. Απ’ την άλλη πλευρά μέσω της νέας γενιάς πιστεύω ότι αλλάζει η πόλη προς το καλύτερο. Οι νέοι ζώντας και εκτός Μεγάρων και αποκτώντας διαφορετική οπτική στα πράγματα, προσπαθούν να φέρουν στην πόλη την εξωστρέφεια και την ανάδειξή της προς τα έξω.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να πούμε πως ο Τάσος, ο Θωμάς και η Φαίη δεν είναι οι μοναδικοί κάτοικοι αυτής της πόλης στο τέλος ή στην αρχή της Αττικής (όπως το δει κανείς ) που συμμετέχουν και προσφέρουν στην ταινία “Ποιος Είναι Επιτέλους Αυτός Ο Τέλης Στεφανής”. Αρκετά ακόμα παιδία του ΔΗ.ΘΕ.ΜΕ όπως για παράδειγμα η Βασιλική Κάρκα, η Μαρία Καραντώνη η Αθηνά Μιλεση, η Βίκη Φατούρου και παραδοσιακοί χορευτές όπως ο Γιώργος Σάλτας ή κορίτσια του Λυκείου Ελληνίδων Μεγάρων ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για περάσματα από την ταινία χαρίζοντας πολύ δυνατές εικόνες στο ντεκουπάζ της. Οι προσφορά του Μεγαρικού κόσμου είτε από την επίσημη πλευρά των φορέων της πόλης είτε από την πλευρά των απλών πολιτών που άνοιξαν τα σπίτια των προγόνων τους, τα μαγαζιά τους, παραχώρησαν αμάξια βέσπες και οικογενειακά κειμήλια είναι παραπάνω από πολύτιμη αφού χωρίς αυτή, πολλές σκηνές τις ταινίας θα ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθούν όπως λέει ο σκηνοθέτης της Μιχάλης Καφαντάρης και τους αξίζει ένα ξεχωριστό αφιέρωμα προσεχώς.

Η Φαίη Ρήγα

Όλοι τους έχοντας κάποιον ρόλο στο σενάριο, είτε οργανική θέση πίσω από την κάμερα, έτυχε να βιώσουν την σκληρή διαδικασία που απαιτεί η δημιουργία μιας κινηματογραφικής ταινίας,

Ο Τάσος Πανταζής θυμάται χαρακτηριστικά: “Το πρώτο γύρισμα που κάναμε στα Μέγαρα και ουσιαστικά έγινε η γνωριμία με τον Μιχάλη και το έργο, θεωρώ ότι ήταν το πιο δύσκολο για μένα! Δεν ήξερα ποια είναι η διαδικασία, τι σκηνή θα γυρίσουμε και λόγω δυσκολίας του χώρου που βρισκόμασταν, περιμέναμε όρθιοι, στο κρύο, μέχρι να έρθει η σειρά μας! Μια άλλη σκηνή επίσης που ως «Σμηναγός Καρνέζης» στην μεταπολεμική Ελλάδα απειλώ με πιστόλι έναν φουκαρά τραγουδιστή με μαντολίνο, επειδή νόμιζα ότι παρενοχλούσε την κόρη μου. Η σκηνή έγινε στην Πάχη. Ήταν κουραστική πολύωρη κ επιβεβλημένη η αναμονή μέχρι το γύρισμα, αλλά μόλις είδα το αποτέλεσμα στα πλάνα η κούραση εξαφανίστηκε.”

Για τον Θωμά Κουβά τα πράγματα υπήρξαν λίγο πιο πολύπλοκα μερικές φορές: “Στο τελευταίο γύρισμα που κάναμε έπρεπε να μεταμορφωθώ σε έναν χαρακτήρα βασισμένο στον Μάρκο Βαμβακάρη, στην ηλικία των 65 περίπου. Χρειάστηκαν σχεδον 4 ώρες να παραμείνω ακίνητος για να μπορέσει η ειδικός να βάλει στο πρόσωπό και στα μαλλιά μου, όλα αυτά που χρειάζονταν για την συγκεκριμένη μεταμόρφωση ! Επειδή είναι κάτι πολύ καινούργιο για μένα ομως, δεν υπάρχει κάτι να με κουράσει στην όλη διαδικασία. Αντιθέτως, το διασκεδάζω από τη στιγμή που μαζευόμαστε στο σημείο του γυρίσματος, μέχρι και την ώρα που θα μαζέψουμε τα τριπόδια για να πάμε σπίτια μας!”

Όσο για της Φαίη Ρήγα, παρά το νεαρό της ηλικίας της συνοψίζει πολύ περιεκτικά:
Η εν γένει συμμετοχή μου στην ταινία με γεμίζει χαρά• δεν ξεχωρίζω κάποια συγκεκριμένη σκηνή.
Κάποιες φορές υπάρχουν σκηνές που πρέπει να επαναληφθούν για να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και αυτό μας κουράζει μεν αλλά μας δικαιώνει το αποτέλεσμα και η κούραση μετατρέπεται σε χαρά και ικανοποίηση.

-“Ποιες λέξεις τις κινηματογραφικής ορολογίας έχετε προσθέσει στο λεξιλογιό σας πλέον μετά την τριβή σας με την διαδικασία των γυρισμάτων;” ρωτάμε τους τρεις συντελεστές:

Θ.ΚΟΥΒΑΣ: Εδώ πρέπει να σας πω ότι, ο Μιχάλης (σ.σ. Καφαντάρης) έχει τρομερό λεξιλόγιο όσον αφορά την καθοδήγηση στο γύρισμα! Η έκφραση για παράδειγμα: “Θα το κλέψω”, που τη χρησιμοποιεί σε κάθε προσπάθεια να αποφύγει πλάνα που θα εκθέσουν την ταινία!

Τ. ΠΑΝΤΑΖΗΣ: Η λέξη «λοκέισον» που ο Μιχάλης χρησιμοποιεί κατά κόρον!! Ως διευθηντής παραγωγής για τα γυρίσματα στα Μέγαρα, εκτός από την συμμετοχή μου σαν ηθοποιός ήταν μια λέξη που έπρεπε να μάθω να χρησιμοποιώ και εγώ

Φ. ΡΗΓΑ: Πριν ασχοληθώ με τον κινηματογράφο δεν γνώριζα πολλά πράγματα. Λέξεις όπως: πλάνο, κάδρο, ρακόρ, άξονας έμαθα την σημασία τους μέσα απ’ την συμμετοχή μου στα γυρίσματα

H ερώτηση δεν είναι τυχαία βέβαια. Εδώ και μήνες στην περιοχή των Μεγάρων έχει ξεκινήσει μια πολύ δύσκολη αλλά φιλόδοξη προσπάθεια να δημιουργηθούν κινηματογραφικά στούντιο ικανά να φιλοξενήσουν όχι μόνο ελληνικές αλλά και διεθνείς παραγωγές. Τυχαία αφορμή αυτής της διαδικασίας που πλέον έχει πάρει επίσημη κ οργανωμένη μορφή ήταν τα γυρίσματα μιας ταινίας χαμηλού προυπολογισμού που έχει εξελιχθεί όμως πλέον σε μια υπερπαραγωγή από πλευράς ανθρώπινης προσφοράς κάτι όχι και πολύ συνηθισμένο στις μέρες μας. Για να μπορέσουν τα Μέγαρα να γίνουν ζωή για το ελληνικό σινεμά αλλα και το σινεμα ζωη για τα Μέγαρα θα πρέπει η προσπάθεια να γίνει συνειδητά και συνολικά από τον Μεγαρικό Κόσμο:

Θ. ΚΟΥΒΑΣ: Δύσκολα μπορείς να αφαιρέσεις κάτι από την μαγεία του κινηματογράφου! Το να πάρεις ένα κινητό ας πούμε και να καταγράψεις αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, δεν σε κάνουν ούτε κινηματογραφιστή, ούτε σκηνοθέτη. Το περιεχόμενο έχει αξία μόνο για σένα και έτσι θα παραμείνει για πάντα.
Ο κινηματογράφος είναι τέχνη και απαιτεί πολύ κόπο και εργασία από πολλούς ανθρώπους για να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα!
Όταν παρουσιάστηκε αυτή η τεράστια ευκαιρία, πραγματικά δεν το πίστευα γιατί θεώρησα ότι παραείναι καλό για να είναι αληθινό… Τέτοιες ευκαιρίες παρουσιάζονται μια φορά στα 100 χρόνια και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση, να την αφήσουμε να περάσει ανεκμετάλευτη! Αν γίνει κάτι τέτοιο στα Μέγαρα, θα μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική πόλη από αυτή που έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Τεράστιες υποδομές, υψηλή επισκεψιμότητα και Παγκόσμια αναγνώριση, είναι μόνο λίγα από τα οφέλη που θα μπορεί να αποκομίσει η πόλη από την δημιουργία Κινηματογραφικών στούντιο! Fingers crossed λοιπόν, που λένε και στο χωριό μου, την Νέα Υόρκη!!

Τ. ΠΑΝΤΑΖΗΣ: Φαντάζομαι τα Μέγαρα σαν μια πόλη που δεν θα κοιμάται ποτέ! Τα στούντιο θα φέρουν θέσεις εργασίας, ζωή και αναγνωρίσιμότητα της πόλης μου, σε όλη την Υφήλιο, μια φήμη που θα μπορεί να την προστατέψει από όσους την αντιλαμβάνονται σήμερα σαν μάντρα για παλιοσίδερα!

Φ. ΡΗΓΑ: Η κινηματογραφική κάμερα κάνει λήψη λαμβάνοντας υπόψιν πολλές παραμέτρους. Σωστός φωτισμός, σωστές γωνίες, ακριβής εστίαση και άλλα πολλά. Ο κινηματογράφος λοιπόν είναι ΤΕΧΝΗ και μόνο ειδικοί και γνώστες μπορούν να τον διαχειριστούνκαι έχει μια δική του ιδιαίτερη αίγλη που κανείς δεν μπορεί να την αλλοιώσει. Η όλη ατμόσφαιρα , το ρομαντικό στοιχείο, η μεγάλη οθόνη σε βάζουν στο κέντρο της ιστορίας σαν να συμμετέχεις και εσύ ο ίδιος. Το να δημιουργηθούν κινηματογραφικά στούντιο στα Μέγαρα το θεωρώ ένα μεγαλόπνοο σχέδιο. Αν πραγματοποιηθεί τα οφέλη για την πόλη μου θα είναι τεράστια. Τα Μέγαρα θα γίνουν παγκόσμιος γνωστά. Θα γίνουν πόλος έλξης ανθρώπων της 7ης Τέχνης και όχι μόνο.

Ο Μιχάλης Καφαντάρης σκηνοθέτης της ταινίας “Ποιος Είναι Επιτέλους Αυτός Ο Τέλης Στεφανής”

Για το επόμενο μικρό διάστημα τα Μέγαρα θα εξακολουθούν να αποτελούν ένα φυσικό πλατό για την ταινία «Ποιος Είναι Επιτέλους Αυτός Ο Τέλης Στεφανής».  Θα παραμείνουν όμως για περισσότερο ένα πεδίο “μάχης” με τελικό στόχο να γίνουν κάποτε ζωή για το σινεμά αλλά και το σινεμά να γίνει ζωή για αυτά. Δεν θα είναι εύκολη υπόθεση αλλά λίγο ρομαντικά ίσως θα γράψουμε ότι ευχόμαστε στον Τάσο, τον Θωμά στην Φαίη αλλά και στα άλλα παιδιά που τώρα γεννιούνται ή μεγαλώνουν στα Μέγαρα πολλά χρόνια μετά να έχουν στα σπίτια και τα μαγαζιά τους φωτογραφίες σε άλμπουμ και κάδρα παρέα με ξένους ηθοποιούς, κινηματογραφιστές και γενικά ανθρώπους του σινεμά από την Ελλάδα και άλλες χώρες. Και μέσα σε όλες αυτές τις φωτογραφίες, γιατί όχι σε κάποιο κάδρο και αυτές από τα γυρίσματά τους σε μια «προσπάθεια» χαμηλού προϋπολογισμού που γυρίστηκε πριν πολλά χρόνια στην πόλη τους τα Μέγαρα που με την συμμετοχή τους συνέβαλαν στο να εξελιχθεί σε μια πραγματική ταινία που αξίζει μια θέση στον χρόνο.