Του Γιώργου Κουλούρη //
Στην οδό Αλκιβιάδου υπήρχε ένα νεοκλασικό που δεν θα το έλεγες και ανακαινισμένο (είμαστε στα 1987).
Ήταν ένα κτίριο με 2 εισόδους στο κέντρο και δεξιά όπως το κοίταζες. Η μεσαία οδηγούσε στο ισόγειο και η άλλη στον πρώτο και μοναδικό του όροφο.
Το ισόγειο ήταν ήδη πορνείο (μπουρδέλο στα ελληνικά) που λειτουργούσε κανονικά όταν επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά τον επάνω όροφο, καλεσμένοι από τον Ορέστη. Τότε μάνατζερ στους South Of No North.
Είχε πολλά και μεγάλα δωμάτια και διαδρόμους και μια έντονα περίεργη ενέργεια που αισθανθήκαμε από την πρώτη στιγμή ανεβαίνοντας τη μεγάλη στριφογυριστή σκάλα που οδηγούσε σ’ αυτό.
Εμείς, μετά το «Fell Frozen», είχαμε ήδη ολοκληρώσει δημιουργικά το πιο σκοτεινό άλμπουμ μας (που δεν κυκλοφόρησε ούτε αυτό) με το κωδικό όνομα «ΕΛΕΓΕΙΑ» βγαλμένο από ένα 15λεπτο σχεδόν κομμάτι με το ίδιο όνομα. Το ίδιο τραγούδι αποτελούσε και την σπονδυλική στήλη του «κατάμαυρου» αυτού δίσκου.
Στην ανάπτυξή του, εκτός του ύφους της μουσικής που ήταν εξαιρετικά «βαρύ» ακόμα και για εμάς, οι στίχοι κατευθύνονταν και αυτοί στη σφαίρα ενός μεταφυσικού σκοτεινού παραλλήλου σύμπαντος έχοντας την αίσθηση ότι όλο και πιο γρήγορα καταλάμβανε και μέρος της πραγματικότητας.
Είχαμε επηρεαστεί βέβαια πολύ από δύο ταινίες που είχαμε παρακολουθήσει μερικές φορές στον κινηματογράφο «Αχιλλέα» (πλατεία Αμερικής). Το περίφημο «Γοτθικόν» καθώς και τον «Δαιμονισμένο Άγγελο».
-Στο σπίτι εκείνο λοιπόν, ανάμεσα σε παλιές διηγήσεις και συζητήσεις σχετικά με όλα αυτά και εξαιτίας της περίεργης «υποβολής» αλλά και της αισθητικής του χώρου (παράλληλα ήταν και εργαστήριο κάποιων περιέργων ζωγράφων – γυναικών βέβαια! – της Σχολής Καλών Τεχνών με πολύ αλλόκοτους για μας πίνακες που ετοίμαζαν).
Σε όλη αυτή λοιπόν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα καθόλου περίεργο δεν μας φάνηκε όταν αποφασίσαμε να πάρουμε μέρος με τον Ορέστη σ’ ένα «σουαρέ». Ήδη διέθετε μια παράξενη βιβλιοθήκη με «Λοβκράφτ» – (Νεκρονομικόν), εγχειρίδια εγκληματολογίας, ιατροδικαστικής, παλιές συνταγές διάφορων φυτών από αρχαίους λαούς της Νότιας Αμερικής, της Αφρικής όπως και της αρχαίας Ελλάδας.
Ο «Μάγος της Φυλής» λοιπόν μάς έβαλε σ’ ένα γνωστό παιχνίδι με απλωμένα κατ’ αλφαβητική σειρά γράμματα σε κύκλο και ένα ποτήρι στο εσωτερικό του.
Υποτίθεται ότι ακουμπώντας με τον δείκτη πάνω του, ο καθένας που συμμετείχε και εξαιτίας μιας «Ψυχοκινητικής Δύναμης» θα μπορούσαμε να μάθουμε για το παρελθόν του σπιτιού. Το ποτήρι – ξανά υποτίθεται – θα μετακινείτο από μόνο του ακουμπώντας το όλοι μαζί ελάχιστα και ταυτοχρόνως. Εντάξει, και λόγω της μουσικής τροπής που είχε πάρει το γκρουπ αλλά και σαν ψυχοσύνθεση ξεχωριστά τού καθενός, δε θα μας έλεγε κανείς τότε και τα πιο νορμάλ άτομα αλλά αυτό πια μας ξεπερνούσε!
Εντελώς καχύποπτα αρχίσαμε να ακουλουθούμε τις προκαταρκτικές «οδηγίες πλοήγησης» του Ορέστη που μας είχε κατά κάποιον τρόπο «κατασκλαβώσει», αφού πρώτα μας κεράσε ένα εξαιρετικό γλυκό που ήταν φτιαγμένο από τα χεράκια του…
-Ξεκινάμε λοιπόν γεμάτοι περιέργεια τη διαδικασία:
-Ω! Υπάρχει κάποιος εδώ; (Μετά, το ποτήρι απαντούσε άμεσα κινούμενο στα γράμματα από εδώ και από εκεί παρασέρνοντας κι εμάς εφόσον το αγγίζαμε όλοι μαζί και πιάσαμε τη μεταφυσική κουβεντούλα…)
Τέλος πάντων…μετά συνέβησαν τα εξής:
-Ω! Ξαναρωτώ! Υπάρχει κάποιος εδώ;
-Ναι! (απάντησε το ποτήρι, υποκινούμενο ίσως και από κάποιον «μυστήριον δάχτυλον»)
-Και τι είσαι;
-Γυναίκα! (εμ βέβαια, τι θα ήταν;)
-Και το όνομα σου;
-Ξανθή.
-Και τι έκανες εδώ Ξανθή;
-Την υπηρέτρια.
-Σβήσε λοιπόν, ω Ξανθή, τώρα το φως για να σε πιστέψουμε.
Φυσικά κανένα φως δεν έσβησε και έτσι σηκωθήκαμε και φύγαμε με μια διάθεση προς τον Ορέστη αρχικά περιπαιχτική που αν ήμασταν ακόμα πιο μικροί θα κατέληγε στο λεγόμενο (απ’ τα χρόνια του δημοτικού πια) περιβόητο «φατούρο» (σε κύκλο τώρα οι εξαπατημένοι, στη μέση το θύμα και μικρές συνεχόμενες φάπες).
Πέρασε αρκετή ώρα, γρήγορα το «φιάσκο» ξεχάστηκε και κατεβήκαμε να φύγουμε όλοι μαζί. Το σπίτι τού πάνω ορόφου θα έμενε για ακόμα μια νύχτα έρημο (η αλήθεια είναι ότι κάνεις δεν διανοείτο να μείνει μόνος του εκεί και λόγω της ευρύτερης γειτονιάς).
Ο Ορέστης κλείδωνε και εμείς ήμασταν στη μέση του δρόμου χαζεύοντας.
Στον πάνω όροφο, μέσα από τις γρίλιες φαινόταν ακόμα το φως του κεντρικού δωματίου που πάντα έμενε ανοιχτό…
Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν απ’ αυτές που, όταν πέρασαν, λες «εντάξει, έγινε ας μην το ξανασυζητήσουμε και το πολυψάχνουμε…γιατι οδηγούμαστε κατευθείαν στο τρελάδικο».
Ρίχνοντας αφηρημένες ματιές επάνω το φως μεγαλοπρεπώς έσβησε!!! Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι λίγο μετά ξανάναψε!!!
Εκεί, ανατριχιασμένοι καταλάβαμε πολύ καλά και εντελώς συνειδητοποιημένοι ότι κομμένες δια παντός παρόμοιες «δραστηριότητες».
«Μην ασχολείσαι με την άβυσσο γιατί και η άβυσσος μπορεί ν’ αρχίσει να ασχολείται μαζί σου.»
Μερικά χρόνια μετά και αφού όλα αυτά είχαν τελειώσει, διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι ένα φονικό συνέβη στο σπίτι εκείνο (σύζυγος σκότωσε σύζυγο).
Αυτά…
https://www.facebook.com/Gripen
