του Γιάννη Παναγόπουλου //
Αιθιοπικό Φεστιβάλ. Και τη στιγμή που λες «βαρέθηκα τα ποστ, τα άρθρα, τις διαδηλώσεις, τις αφίσες, τα συνθήματα στους τοίχους που μιλούν για μίσος, που αναλύουν το μίσος, που διαιρούν τη σκέψη ή που θέλουν να την ορίσουν» σκάει μια Κυριακή στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης όπου η αιθιοπική κοινότητα παρουσιάζει τον εαυτό της.
Την περασμένη Κυριακή η αγορά τής ίσως πιο όμορφης πλατείας της Αθήνας, ήταν γεμάτη κόσμο. Πολύχρωμο κόσμο, Έλληνες που μπλέκονταν με Αιθίοπες, με άλλους Αφρικανούς και ανταλλάσσοντας χαμόγελα, πίνοντας αιθιοπικό καφέ, αγοράζοντας προϊόντα αιθιοπικής καταγωγής – κατασκευής, τρώγοντας εδέσματα Αιθιοπικής κουζίνας.
Υπάρχει και εκείνη η Αθήνα που αναπτύσσεται πέρα από το μίσος. Υπάρχει και εκείνη η Αθήνα που δεν έχει ανάγκη την προστασία κανενός. Γιατί υπάρχει και εκείνη η μεριά της πόλης που γνωρίζει την αξία της φιλοξενίας.
•Στην Κυψέλη έχουν αναπτυχθεί κοινότητες μεταναστών που εκτός από το σώμα έφεραν και τον πολιτισμό τους. Και σε αυτό δεν βλέπω καμία σκληρότητα, καμιά αγωνία διεκδίκησης, καμία πρόθεση επιβολής στους άλλους. Ο καφές, η μουσική, τα ρούχα, η γαστρονομία δεν είναι όπλα. Είναι κλειδιά αναγνώρισης ανθρώπων σε ανθρώπους.
Στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, στο Αιθιοπικό Φεστιβάλ, κοιτώντας τα παιδιά, τις γυναίκες με τις παραδοσιακές φορεσιές ήταν σαν να σερφάρω στα κύματα μιας πόλης που έχει αποδεχτεί τον εαυτό της. Και θέλει να κάνει restart σ’ αυτό που ονομάζει πολιτισμό.
