Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Την προτελευταία φορά που τους είχα δει ήταν στο Rock In Athens. Το καλοκαίρι του 1985. Σ’ εκείνο το διήμερο φεστιβάλ, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, οι Stranglers αδικήθηκαν. Ναι ρε παιδί μου, έτσι πιστεύω. Σε απευθείας σύνδεση με τη μνήμη μου θυμάμαι πως έπαιζαν το “Midnight Summer Dream” και ενώ είχαμε «summer» δεν είχαμε «midnight». Ούτε καν νύχτα δεν είχαμε. Ανήβηκαν στη σκηνή λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Μπορείς ν’ ακούσεις το μάχιμο Nice ‘N‘ Sleazy σε ένα απόγευμα που εκπέμπει μόνο ειρήνη;
Η τελευταία φορά που είδα Stranglers ήταν μόλις πριν δύο νύχτες στο Piraeus 117 Academy. Πρώτη φόρα έμπαινα σ’ αυτό τον χώρο. Δεν ξέρω όταν κλείσει αν θα το θυμόμαστε σαν το δεύτερο «Ρόδον», αλλά αυτό έχει πραγματικά σημασία;
Η Αθήνα θέλει χώρους συναυλιών. Και ένας μεγέθους τύπου του Piraeus 117 Academy της έλειπε.
Οι Stranglers της χθεσινής βραδιάς και κάθε βραδιάς, όπου και αν εμφανίζονται, δεν προσφέρονται για ρίσκο. Έχουν δισκογραφία, έχουν τραγούδια, έχουν φήμη. Χρόνια τώρα, από τη σύνθεσή τους λείπει ο Hugh Cornwell (φωνή – κιθάρα) και χτες, αν δεν κάνω λάθος, έλειπε και ο πρώτος ντράμερ της μπάντας Jet Black.
Έφτασα στον χώρο της συναυλίας όταν έπαιζαν το “Midnight Summer Dream”. Ακριβώς τη στιγμή που στα πλήκτρα ο Dave Greenfield, ερμήνευε την εισαγωγή ενός υπέροχου κομματιού. Ενός ηχητικού πεντάλεπτου που σημαίνει τα πάντα για τη γενιά των σημερινών σαραντάρηδων που έμπλεξαν με το Βρετανικό Νέο Κύμα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ως τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Η βραδιά πέρασε με τους Stranglers να παίζουν τα greatest hits τους. Ο χώρος ήταν γεμάτος. Το κοινό γνώριζε τους λόγους που τους άκουγε.«Peaches», «No More Heroes», «Skin Deep», «Always the Sun», «Something Better Change». Από τη σκηνή έφευγαν τραγούδια και στιγμές που ακόμα και να ήθελες να τα ξεχάσεις δεν σε άφηναν.
Η συναυλία έκλεισε με την καλύτερη διασκευή που έγινε ποτέ από μπάντα στο «Walk On By» του Burt Bacharach.
Φεύγοντας από το κλαμπ, παίρνοντας πορεία για το σπίτι με έπιασα να σιγοτραγουδώ τους παρακάτω στίχους
Don’t you like the way I move when you see me?
Don’t you like the things that I say?
Don’t you like the way I seem to enjoy it?
When you shout things but I don’t care
Something’s happening and it’s happening right now
You’re too blind to see it
Something’s happening and it’s happening right now
Ain’t got time to wait
Το «Something Better Change» είναι ένας punk – rock «ύμνος». Το ύμνος το βάζω σε εισαγωγικά γιατί το Punk δεν είχε ούτε έχει κανένα σεβασμό στο είδος.
Ως φινάλε θα έλεγα πως θα θέλαμε μεγαλύτερη διάρκεια στη συναυλία. Τέλος πάντων… δεν μπορείς να τα έχεις όλα σ’ αυτόν τον κόσμο. Έτσι δεν είναι;
