Κώστας Στρατηγόπουλος. Από τους Stress στον Ψαραντώνη, όλοι ηχογράφησαν μαζί του

Από τους Λούη Κοντούλη και Γιάννη Παναγόπουλο

Εικόνα πρώτη.

Mπορείς να δεις τον Κώστα Στρατηγόπουλο και ως κινητή μονάδα αναμνήσεων του ελληνικού τραγουδιού. Ο κάποτε, μέσα δεκαετίας 1970, κιθαρίστας στην ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη, αποφάσισε να φτιάξει το δικό του στούντιο, Mini Farm – στην Αγία Παρασκευή τη δεκαετία του 1980. Οι Άγιοι Πάντες της ελληνικής μουσικής, από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου ως τους Libido Blume και τους Stress, ηχογράφησαν εκεί.

Εικόνα δεύτερη.

Ο Λούης Κοντούλης, κιθαρίστας στους Stress, βόλεψε το σώμα του στον καναπέ και πήρε την κιθάρα που βρίσκεται στα δεξιά του επίπλου. Άρχισε να παίζει ένα Ριφ που κάτι θυμίζει. Ο Στρατηγόπουλος των ρωτά «Ρε συ ποιο κομμάτι είναι αυτό;» κι ο Λούης απαντά «To «Walk Don’t Run» των Ventures. Γελάμε.

Εικόνα τρίτη.

Οι εποχές αλλάζουν. Το στούντιο του Στρατηγόπουλου πλέον βρίσκεται στην ορεινή Κυψέλη. Είναι, θα έλεγες, παροπλισμένο. Η κονσόλα είναι καλυμμένη για να μην σκονίζεται. Οι εποχές που καλλιτέχνες ηχογραφούσαν εδώ ο ένας μετά τον άλλο πέρασαν.

Εικόνα τέταρτη.

Ας το πούμε έτσι. Δεν μπορεί. Κάπου, κάποτε άκουσες μουσική που ηχογράφησε εκείνος ή ηχογραφήθηκε στο στούντιο του.

3-1 — Το 1981 σε περιοδεία με τον Θεοδωράκη, μαζί ήταν η Μαρία Φαραντούρη και ο Γιώργος Νταλάρας, βρεθήκαμε στην Κούβα. Όταν είδα τον Κάστρο σάλταρα στο μέρος του. Την φωτογραφία πήρε ένας φίλος. Την ίδια στιγμή που η φρουρά με τραβούσε για να απομακρυνθώ.

-Τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80 τα πράγματα ήταν πιο ήσυχα. Δεν υπήρχε το σημερινό καθεστώς της φρενίτιδας που προκαλεί η τεχνολογία. Όλοι επικοινωνούν με όλους και στην τελική κανένας δεν επικοινωνεί με κανένα. Στο στούντιό μου ηχογράφησαν από πανκιά μοϊκανοί μέχρι τον Ψαραντώνη. Δεν με ένοιαζε ποιος είναι καλύτερος του άλλου.

-Το μαράζι μου είναι πως ποτέ δεν έφτιαξα τη δική μου μπάντα. Δε λέω ήμουν τυχερός, πολύ τυχερός. Ως κιθαρίστας μπήκα εύκολα σε καλές δουλειές. Δούλεψα με Μίκη Θεοδωράκη, Μαρία Φαραντούρη. Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Γύρισα τα περισσότερα μέρη του κόσμου περιοδεύοντας μαζί τους.

-Στη Χούντα έλιωνα με Χέντριξ. Το καθεστώς δεν είχε απαγορεύσει την πώληση των δίσκων του. Ελάχιστοι μπορούσαν να τους αγοράσουν. Ένας δίσκος τότε κόστιζε 220 δραχμές, το χαρτζιλίκι που έπαιρνα από το σπίτι ήταν μόλις 2.

-Μεγάλωσα στη Σύρο. Όταν κάποια στιγμή άκουσα τον ήχο της κιθάρας εκστασιάστηκα. Τα πρώτα ακόρντα μού τα σχεδίασε σε ένα διπλό φύλλο τετραδίου στην Ερμούπολη μεγαλύτερος συμμαθητής μου. Την προηγούμενη τον είχα ακούσει να παίζει το “Lessons in Love” του Cliff Richard και των Shadows. Ρε ματζόρε. Λα Ματζόρε.

-Ήμουν 22 ετών και είχα μόλις δώσει εξετάσεις για να πάρω άδεια δικηγόρου όταν, βγαίνοντας από τον Άρειο Πάγο που τότε βρισκόταν στην Πανεπιστημίου, τυχαία τράκαρα τον Φώντα, έναν φίλο μου ντράμερ να μου προτείνει: «θέλεις να παίξεις κιθάρα για την Πόπη Αστεριάδη σε μπουάτ στην πλάκα;». Δεν είχα παίξει ποτέ κιθάρα σε κοινό. Το έκανα.

-Κάποια στιγμή το 1975 έφυγα τουρνέ μαζί με την Μαρίζα Κωχ, γκεστ τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. Οι Έλληνες στην Οδησσό και τη Μόσχα μάς υποδέχτηκαν σαν θεούς. Έρχονταν κάτω από τη σκηνή και συνωστίζονταν μόνο και μόνο για να πιάσουν το ρεβέρ του παντελονιού μου.

-Το 1977 χήρεψε θέση στην ορχήστρα του Θεοδωράκη. Ο κιθαρίστας του έφυγε για ένα πείσμα. Παρεξηγήθηκε με τον μπουζουξή του τον Λάκη τον Καρνέζη. Ρώτησε τον Καρνέζη: «Λάκη ποιος είναι καλύτερος κιθαρίστας, εγώ ή ο Αντώνης ο Βαρδής;» Ο Καρνέζης απάντησε «Ο Βαρδής» και εκείνος αποφάσισε να φύγει από το σχήμα του Μίκη. Την ίδια χρονιά μια φίλη μού είπε να περάσω οντισιόν από τον Θεοδωράκη. Το έκανα. Μπήκα στον χώρο με τον αέρα του τύπου: “εγώ παιδιά ακούω μπλουζ και ροκ, εσείς δεν αξίζετε μία μπροστά μου”. Πήγα ήρεμος. Το παράξενο με όλη την ιστορία ήταν πως δεν γνώριζα κανένα κομμάτι του Θεοδωράκη γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν γούσταρα καθόλου τη μουσική του.

kostas_3-1 — Η οντισιόν για να μπω στην Ορχήστρα του Θεοδωράκη έγινε σε ένα ΄θεατρο στην Πατησίων. Δεν γνώριζα να διαβάζω μουσική. Μου είπαν απλά να παίξω κάτι. Το έκανα. Ήταν αρκετό για να φύγουμε λίγες μέρες μετά περιοδεία.

–Δεν γνωρίζω μουσική. Δεν έχω ιδέα που σε ποια γραμμή του πενταγράμμου γράφεται το σολ. Σ’ εκείνη την οντισιόν δεν με ρώτησαν αν γνωρίζω να διαβάζω μουσική. Μου είπαν να παίξω ένα κομμάτι. Το έπαιξα. Ε, από εκείνη τη στιγμή και μετά μια μεγάλη πόρτα άνοιξε. Αργότερα έπαιξα με τη Φαραντούρη, τον Μικρούτσικο και άλλους.

-Το 1974 βρέθηκα να παίζω κιθάρα στο κλαμπ Σούσουρο στην Πλάκα. Ήμασταν, εκτός των άλλων, μαζί με τον Γιάννη τον Ζουγανέλη, τον Σάκη τον Μπουλά και τον Νικόλα τον Άσιμο. Έπαιρνα 80 δραχμές την εβδομάδα. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού λεγόταν Λοΐζος (καμία σχέση με τον συνθέτη), ήταν πρώην πυγμάχος. Ο Άσιμος μια μέρα μας είπε πως δεν πρέπει να συνεχίσουμε να παίζουμε στο μαγαζί του γιατί θέλει να αυξήσει το εισιτήριο. Έρχονταν Χριστούγεννα και ήθελε να πάρει περισσότερα από τον κόσμο. Τη βραδιά που ο Άσιμος μάς είπε να μην παίξουμε, παίξαμε. Καθόταν όλο το βράδυ έξω από το μαγαζί βρίζοντας και λέγοντας στον κόσμο να μην μπει μέσα. Όταν τελειώσαμε το πρόγραμμα ήρθε και μας βρήκε. Είπε κάτι σαν: “Mε εσάς δεν έχω πρόβλημα αλλά με τον Μαλάκα (σ.σ. τον Λοΐζο) έχω”. Έγινε της παλαβής. Ο Μπουλάς μπήκε στη μέση για να μην πλακωθεί ο Λοΐζος με τον Άσιμο.

-Αρχές 1980 έστησα το πρώτο μου στούντιο Mini Farm στην Αγία Παρασκευή.

-Λούης Κοντούλης, Stress: “Εμείς το 1982 είχαμε ήδη τα πρώτα μας κομμάτια. Και ο Νίκος Κοντογούρης μάς προέτρεψε να πάμε στο στούντιο του Κώστα να τα γράψουμε. Από την Αργυρούπουλη που μέναμε αλλάξαμε δύο λεωφορεία για να φτάσουμε Αγία Παρασκευή και μετά το κόψαμε με το πόδι για να φτάσουμε στο στούντιο. Μαζί κουβαλούσαμε και τα όργανά μας. Όταν αρχίσαμε να γράφουμε τον δίσκο ήμουν 18 ετών. Ο ντράμερ μας 15.”

-Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τραγουδιστή από μια μπάντα που λέγονταν Ξεχασμένη Προφητεία. Μοϊκάνος, γεμάτος τατουάζ, χαλκάδες στη μύτη. Ηχογραφούσε με την μπάντα όταν κάποια στιγμή βγήκε από τον χώρο ηχογράφησης. Μου είπε με φυσική ευγένεια: “Σε παρακαλώ, μπορείς να βάλεις λίγο βάθος στη φωνή;». Ένας τύπος που νόμιζες πως θα σου πιει το αίμα για πλάκα ήταν ένας άνθρωπος που σεβόταν τον χώρο που βρισκόταν, τους ανθρώπους που θα συνεργαζόταν στο μάξιμουμ. Αξέχαστος έτσι;

-Η δημοφιλία του στούντιο εκτοξεύτηκε όταν ο Παπακωνσταντίνου μού είπε πως θα ήθελε να ηχογραφήσουμε, ντέμο, με τον Βασίλη Δερτιλή το τραγούδι «Άσε με να κάνω λάθος». Αρχικά ήθελε μια δοκιμαστική ηχογράφηση για να την ακούσει ο Μάτσας. Έγραψα το κομμάτι πρόχειρα. Μπάσο έπαιξε ο Πατεράκης. Δεν είχαμε ντράμερ. Βάλαμε ένα ντραμ μασίν να κρατά τον ρυθμό. Μέσα σε δύο ώρες το κομμάτι ήταν έτοιμο. Ο Παπακωνσταντίνου το πήρε, έφυγε και μετά από είκοσι μέρες με πήρε τηλέφωνο. Με ρώτησε αν έχω κρατήσει τις αρχικές ταινίες του τραγουδιού. Του είπα «Δεν μου είπες να τις πετάξω; E, τις πέταξα». Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε άλλο στούντιο, ακριβότερο από το δικό μου. Όμως, εκείνο το συγκεκριμένο κομμάτι κρατήθηκε και μπήκε ως είχε. Ήταν μόνο μια πρόχειρη ηχογράφηση που ακούστηκε τόσο μα τόσο καλά που τη λες και μοναδική.

-Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ηχογραφήσεις που έκανε στο Red House, το στούντιο που έφτιαξα μετά το Mini – Farm, o Ψαραντώνης. Γράφαμε live. Όχι ο κάθε μουσικός ξεχωριστά. Όταν τελείωνε η ηχογράφηση ενός τραγουδιού σηκωνόταν και χόρευε. Αν δεν του έβγαινε ο χορός απλά το ξαναηχογραφούσαμε. Και θα το ξαναγηχογραφούσαμε, ανεξάρτητα από το πόσο τέλεια ακουγόταν, ως τη στιγμή που εκείνος θα αισθάνονταν πως μπορούσε να χορέψει πάνω του.

-Εδώ και έναν χρόνο το στούντιο δεν τραβάει. Η εποχή άλλαξε. Το λέω και το ξαναλέω, τυχερός είμαι. Ήμουν πάντα εκεί την κατάλληλη στιγμή. Μεγάλωσα πια.