Από την Ντέμη Αυλωνίτη //
Η ταινία “Suffragette”, σε σενάριο της Άμπι Μόργκαν και σκηνοθεσία της Σάρας Γκάβρον, με τις Κάρεϊ Μάλιγκαν, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Αν Μαρί Νταφ και Μέριλ Στριπ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, είναι ακριβώς αυτό που έχει πει η τελευταία: μια ιστορία την οποία «θα πρέπει να γνωρίζει κάθε κόρη και κάθε γιος να έχει στην καρδιά του».
Λονδίνο 1912: Οι γυναίκες δεν έχουν ούτε την ιδιοσυγκρασία ούτε το ισορροπημένο μυαλό για να παίρνουν πολιτικές αποφάσεις, το έκαναν οι πατεράδες και οι αδερφοί τους γι’ αυτές. Έτσι πρέσβευε η κυβέρνηση τότε, η οποία πάλευε με κάθε σκληρό τρόπο να κοπάσει τις απαιτήσεις των γυναικών (για να μη γίνουν ποτέ στην πορεία βουλευτές, υπουργοί κτλ). Αιτήματα τα οποία αν ικανοποιούνταν «θα κλόνιζαν την κοινωνικοπολιτική δομή» της χώρας. Τους αγώνες των γυναικών, οι οποίες τόλμησαν να υψώσουν το κεφάλι για να κερδίσουν την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα και το δικαίωμα στη ψήφο, παρουσιάζει εξαιρετικά η ταινία “Suffragette”. Ονομασία που προκύπτει από το ομώνυμο κίνημα με αρχηγό την Emmeline Pankhurst, η οποία έκανε επί χρόνια έκκληση για μια εθνική εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής.
Στη γοητευτική ιστορία που σκηνοθέτησε η Σάρα Γκάβρον αποδίδοντας μοναδικά το κλίμα της εποχής παρακολουθούμε μια ομάδα (τρεις ηρωίδες πιο συγκεκριμένα) από τις αμέτρητες εργαζόμενες γυναίκες που εντάχθηκαν στο κίνημα. Κεντρικό πρόσωπο είναι η 24χρονη Μοντ Γουότς (Κάρεϊ Μάλιγκαν), η οποία δουλεύει στα πλυντήρια Γκλάσχαους στο Μπέθναλ Γκριν κάτω από άσχημες συνθήκες. Κάθε Δευτέρα και Παρασκευή αρχίζει να πηγαίνει στο φαρμακείο της Έντιθ Ελίν (Έλενα Μπόναμ Κάρτερ) όπου συναντιόντουσαν μυστικά μερικές σουφραζέτες. Ανάμεσά τους και η ταραξίας Βάιολετ Μίλερ (Αν Μαρί Νταφ), συνάδελφος της Μοντ.
Σιγά σιγά η Γουότς γίνεται μέρος της ομάδας – από τις ειρηνικές τους συναντήσεις έως τις συμπλοκές και τις ακραίες μεθόδους/συμπεριφορές τους (πετούν πέτρες, κόβουν τηλεγραφικά καλώδια, σπάνε ταχυδρομικά κουτιά και βιτρίνες), τις οποίες αναγκάζονται να υιοθετήσουν καθώς περιφρονούνται. Επιθυμεί πλέον να διεκδικήσει τόσο αυτά που δικαιωματικά της ανήκουν, που στην πορεία έρχεται αντιμέτωπη και με την οικογένειά της. Ο σύζυγός της Σόνι (Μπεν Γουίσοου) αναγκάζεται να την αφήσει στον δρόμο και να δώσει τον γιο τους για υιοθεσία καθώς του είναι αδύνατο να αναλάβει γυναικεία καθήκοντα και υποχρεώσεις. Οι τρεις γυναίκες, με άλλες σουφραζέτες, φυλακίζονται, κάνουν απεργίες πείνας, φωνάζουν. Για να σεβαστούν τον νόμο, θέλουν να τις σεβαστεί κι αυτός. Αλλά μάταια. Τα νομοσχέδια δεν άλλαζαν.
Αρχηγός του κινήματος των σουφραζετών, είναι η ακτιβίστρια Πανκχερστ (Μέριλ Στριπ), η οποία κρύβεται αλλάζοντας συνεχώς διευθύνσεις, για να αποφύγει τη σύλληψη. Στην ταινία τη βλέπουμε σε μια μεγάλη διαδήλωση όπου είναι κεντρική ομιλήτρια. Είναι μια γυναίκα που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των γυναικών επί 50 χρόνια. Τους έλεγε να μην εγκαταλείπουν τον αγώνα και να ορίσουν τη μοίρα τους. Ακόμη κι αν το τίμημα ήταν η ίδια η ζωή τους. Όταν έρχεται ο θάνατος μιας σουφραζέτας, αυτός της Emily Davinson (Νάταλι Πρες), εφιστά την παγκόσμια προσοχή. Για την ακατάπαυστη πάλη των γυναικών για ψήφο. Ο αγώνας αυτός είχε οδηγήσει πάνω από χίλιες Βρετανίδες στη φυλακή. Το αποτέλεσμα στην πορεία των χρόνων; Το 1918 εμφανίστηκαν οι πρώτες Βρετανίδες ψηφοφόροι, υπό περιορισμούς όμως, όπως το να είναι άνω 30 ετών. Το 1925 οι μητέρες αποκτούν δικαιώματα πάνω στα παιδιά τους. Και το 1928 επιτυγχάνουν τα ίδια δικαιώματα ψήφου με τους άντρες. Στην Ελλάδα επιτράπηκε στις γυναίκες να πάνε στις κάλπες το 1952.
