Swinging Athens- Της Χρύσας Κεπελή (Επιμέλεια: Ρομίνα Ξύδα) //
Swinging Athens – Αμέτρητα χρόνια σχέση. Έντονη και παθιασμένη. Και «έντιμη» και ορκισμένα παντοτινή. Χωρίς στραβοτιμονιές. Όλα συνεννοημένα, ομολογημένα, συνομολογημένα, τακτοποιημένα. Όλα; Ακόμη και το «κέρατο», που στην περίπτωσή μας δεν το λες κέρατο, το να δοκιμάσεις την αντοχή μιας σχέσης στο σεξ σε συνεννόηση με το ταίρι σου κέρατο δεν είναι.
Αποφασίσαμε _ έτσι για πλάκα, έτσι για τη γοητεία της αλλαγής ή της εμπειρίας _ να τα φορέσουμε «κοινή συναινέσει» ο ένας στον άλλον, υπό τη μορφή του swinging η αλλιώς της ανταλλαγής ερωτικών συντρόφων.
Μια απόφαση που κανείς μας δεν γνώριζε πως ουσιαστικά ποντάραμε τη φαινομενική αρμονία της σχέσης μας σε υψηλού κινδύνου ρίσκο.
Μεσάνυχτα. Εγώ κι ο Μιχάλης, περνάμε το κατώφλι ενός «διάσημου» για swinging «toys» bar της Αθήνας.
Χαμηλός φωτισμός, μυρωδιά αλκοόλ, πρόσωπα χαμηλωμένα, πνιγμένα στην κάπνα, βλέμματα που σε κοζάρουν από πάνω ως κάτω.
Παραγγέλνουμε ποτά. Καθόμαστε στο bar. Δέκα λεπτά αργότερα ένα ζευγάρι γύρω στα σαράντα μας πλησιάζει προκειμένου να διαπραγματευτούμε ανοιχτά και γρήγορα την «προχωρημένη» μας… συνουσία: «Σπίτι μας ή στο δικό σας», ρωτάει ο άντρας. «Αν και το ξενοδοχείο είναι πάντα η καλύτερη λύση. Δεν αφήνει αποτυπώματα, ούτε κρατάει αποδείξεις…»
Επιλέγουμε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Απρόσωπο, αποστειρωμένο, απαλλαγμένο από ίχνη ταυτότητας. Ξαπλώνω με τον σαραντάρη κι ο Μιχάλης με την γυναίκα του.
Νιώθω άβολα αλλά η θέα του δικού μου με μια άλλη γυναίκα με ωθεί σε ένα τρελό παιχνίδι ανταγωνισμού που καταργεί κάθε όριο.
Κάνω τα πάντα και τον αφήνω να μου κάνει τα πάντα για να δείξω ότι μπορώ να περάσω και με κάποιον άλλον καλά. Της κάνει τα πάντα και την αφήνει να του κάνει τα πάντα για να μου δείξει ότι μπορεί να περάσει και με μία άλλη καλά.
Η συνουσία του απόλυτου παραλογισμού δεν έχει αισθήματα ούτε βαθιές ηδονές. Εκτός από εκείνη της απόλυτης επικράτησης πάνω στον άνθρωπο που υποτίθεται ότι αγαπάς, με χίλια ερωτικά παιχνίδια στη αγκαλιά ενός ξένου…
Γυρνάμε στο σπίτι. Κανείς από τους δυο μας δεν είναι ίδιος. Κανείς από τους δυο μας δεν θα είναι ποτέ ίδιος.
Οι μέρες περνάνε και στο κρεβάτι μας επικρατεί απόλυτος πάγος. Που δεν σπάει με αγκαλιές, δεν λιώνει με φιλιά και δεν μετατοπίζεται με όρκους αιώνιας αγάπης.
Κάθε φορά που με πλησιάζει έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα του με εκείνη στην αγκαλιά του. Και κάθε φορά που τον πλησιάζω, ζωντανεύει στο δικό του μυαλό η δική μου εικόνα με έναν άλλον άντρα επάνω μου.
Τζίφος ο πειραματισμός, κάλπικη η απελευθέρωση, τελειωμένη η σχέση μας. Το συζητάμε βράδια αμέτρητα μπας και μπορέσουμε να σώσουμε την λαβωμένη μας σχέση. Όχι. Δεν μπορούμε. Η εικόνα της συνομολογημένης μας απιστίας δεν θα σβήσει ποτέ…
Χωρίζουμε. Δέκα χρόνια σχέσης στον αέρα για ένα βράδυ που στην τελική δεν ευχαριστήθηκε κανείς από τους δύο μας. Σκέφτομαι πολλά. Σμπαραλιάζω το μυαλό μου από σκέψεις με κυρίαρχη εκείνη που υπαγορεύει πως κάθε πράγμα που το κάνεις χωρίς το παραμικρό συναίσθημα, γυρνάει μπούμερανγκ και σε καταστρέφει.
Ακόμη και η απιστία θέλει τους όρους της για να συγχωρεθεί. Θέλει την οργή της, το πάθος της, τη δυστυχία σου, την αδυναμία σου, την τρέλα σου, τον πιο βαθύ σου φόβο. Αν προσποιηθείς ότι δεν την φοβάσαι, ότι είσαι υπεράνω και πάνω από αυτήν θα σε τσακίσει. Έτσι ακριβώς, όπως τσάκισε κι εμάς…
