Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Σήμερα γνωρίζω γιατί είπε: «To Χαλάνδρι με έχει αγκαλιάσει». Ο Αργύρης έχει έμφυτη καλοσύνη. Έχει επίσης βλέμμα που σπινθηροβολά ζωή. Και αν σφίξεις το χέρι του έχει παλάμη μαλακή σαν μαξιλάρι. Είναι ένας από τους πωλητές του περιοδικού δρόμου Σχεδία. Συναντηθήκαμε στη συμβολή των πεζοδρόμων Χαϊμαντά και Πλάτωνος. Εδώ και δύο χρόνια το ίδιο σημείο για εκείνον είναι κάτι σαν το κέντρο της γης. Τον αναγνωρίζεις εύκολα. Όπως κάθε πωλητή τού σημαντικότερου περιοδικού της χώρας. Φορά το κόκκινο γιλέκο. Στα δεξιά του υπάρχει μια ταυτότητα που γράφει τα στοιχεία του περιοδικού και τα δικά του.
-«Από κάπου σε ξέρω. Δεν μπορώ να θυμηθώ από πού» είπε.
-«Και μένα κάτι μου λέει το πρόσωπο σου. Μήπως από τον στρατό;».
-«Μπορεί να ήταν και από το συνέδριο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ο Τσίπρας αγόρασε περιοδικό από μένα. Εκεί βρέθηκα μέσω του κύριου Θάνου. Μου είπε αν θέλω να με καλέσουν και εγώ του είπα ναι».
Ο Αργύρης δεν θέλει να απαντήσει την πρώτη ερώτηση: «Πώς έφτασε ως τη Σχεδία».
-«Θέλω να ξεκινήσουμε από τη στιγμή που βγήκα στον δρόμο» λέει. «Έφυγα ή με διώξανε από το σπίτι μου το Πάσχα του 2011. Από τότε ως σήμερα δεν έχω καμία επικοινωνία με την γυναίκα ή τα παιδιά μου. Το πρώτο βράδυ εκτός σπιτιού το πέρασα στο Λιμάνι του Πειραιά».
-Και το δεύτερο;
-«Πάλι εκεί. Έμεινα για πέντε μήνες στο λιμάνι. Έτρωγα από το συσσίτιο της εκκλησίας. Συντηρήθηκα από τις κοινωνικές δομές που αναπτύχθηκαν εκεί στον Πειραιά. Άρχισα να ψάχνω δουλειά αλλά, όπως και σήμερα έτσι και τότε, δεν υπήρχε τίποτα. Ποιος θα πάρει εμένα; Είμαι 49 ετών. Ακόμα και για να μοιράσω φυλλάδια, το πιο απλό πράγμα του κόσμου δηλαδή, πρέπει να έχω μέσο. Έφτασαν σε σημείο να μου προτείνουν να το κάνω με 1,5 ευρώ την ώρα. Το πιο φτηνό ωρομίσθιο είναι 3. Για μένα θα ήταν 1,5. Κάποια στιγμή χτύπησα την πόρτα της λαχαναγοράς. Ήταν αδύνατο να με πάρουν. Τα πόστα ήταν γεμάτα από ξένους. Πακιστανούς, Ινδούς, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ένας γνωστός μού είπε πως έπαιρναν 12 ευρώ την μέρα. Δούλευαν από τις τρεις τα ξημερώματα έως το επόμενο βράδυ στις 11. Οι ίδιοι που ζήτησα δουλειά είπαν πως ήταν κοροϊδία να το κάνω αυτό. Υπάρχει και ένα σωματείο εκεί. Δεν βρήκα άκρη. Κάποια στιγμή, έναν-δύο μήνες πριν βγει το περιοδικό, ήμουν στον Φάρο του Ψυχικού στην Εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Πέρασε ένας σκηνοθέτης που ήταν και εκείνος άνεργος. Τάκη τον λένε. Δεν θυμάμαι το επίθετο του. Καλή του ώρα όπου και αν είναι. Μου είπε: «Ξέρεις βγαίνει ένα περιοδικό που μπορεί να σου δώσει κάτι. Θέλεις να πας να γραφτείς; Το έκανα. Ξεκίνησα. Ήμουν από τους πρώτους που το πούλησαν. Η «Σχεδία» μού έδωσε ώθηση να σταθώ στα πόδια μου. Το περιοδικό κάνει 3 ευρώ. Παίρνω τα μισά. Τα άλλα μισά πάνε για την έκδοσή του, το τύπωμά του, τα γραφεία του.
– Τα χρήματα που παίρνεις από το περιοδικό σε φτάνουν για να ζήσεις;
-Παράπονο δεν έχω. Είναι ένα ψεύτικο μεροκάματο. Αλλά είναι μεροκάματο. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει δουλειά έξω και τα 5 ευρώ ή τα 10 ευρώ που θα βγάλεις, για παράδειγμα, είναι κάτι. Δεν μιλώ μόνο για μένα. Για σκέψου, ένα πακέτο μακαρόνια κάνει μισό ευρώ και άλλο μισό μια φρατζόλα. Με πέντε ευρώ μπορείς να φας εσύ και το παιδί σου κάτι. Αν είσαι άνεργος σκέφτεσαι ακόμα και το ευρώ. Το περιοδικό σού δίνει μια ώθηση να σταθείς στα πόδια σου. Δεν σου λέει πως θα βγάλεις, ξέρω γω, εκατομμύρια.
-Το δικό σου το αύριο πώς το βλέπεις;
-Θα ήθελα να βρω μια δουλειά. Για να ασφαλιστώ κιόλας. Είμαι ανασφάλιστος. Τώρα έχω την πρόνοια αλλά στην ουσία δεν φτάνει αυτό. Αύριο μεθαύριο δεν θα έχω σύνταξη. Έχω κάπου στα 7.500 ένσημα. Αυτό είναι όλο. Δεν μου λέει όμως κάτι. Αν, χτύπα ξύλο, αρρωστήσω και πρέπει να πάω στο νοσοκομείο τι θα γίνει; Εκεί θα με καλύψει η πρόνοια; Δεν νομίζω πως μπορεί. Ξέρεις, για τα φάρμακα που παίρνω πρέπει να πηγαίνω στο νοσοκομείο. Το φαρμακείο του όμως είναι ανοιχτό κάθε Πέμπτη. Αν χτυπήσω για παράδειγμα Παρασκευή και δεν έχω λεφτά, πώς θα πάρω τα φάρμακα που θα χρειαστώ; Πρέπει να περιμένω μέχρι την άλλη Πέμπτη να ανοίξει το φαρμακείο και αν τα έχει να τα πάρω. Εδώ και δύο χρόνια είμαι μόνο στο Χαλάνδρι. Πριν τριγυρνούσα, πήγαινα παντού. Όπου με έστελνε το γραφείο του περιοδικού. Το Χαλάνδρι με έχει αγκαλιάσει. Αναφέρομαι στους πάντες, από τον Δήμαρχο της πόλης και τον πρώην και τον νυν μέχρι και τον τελευταίο άνθρωπο της.
