κείμενο και εικόνες Σίσσυ Φραγκιαδάκη //
Την τελευταία εβδομάδα προετοίμαζα τον γιο μου για την πορεία και του εξηγούσα πόσο απαραίτητο είναι να συμμετέχουμε. Του είπα πόση δύναμη έχει στα χέρια του να βοηθήσει αυτόν τον κόσμο. Του ζήτησα συγγνώμη για το πόσο έχουμε κακοποιήσει τη Γη και ότι οι πόροι τελειώνουν. Θάλασσες όπως τις ήξερε θα πεθάνουν, ζώα θα εξαφανιστούν και πολλά απ’ τα τρόφιμα που έχουμε σε λίγο δεν θα υπάρχουν – τουλάχιστον όχι όπως τα ξέρουμε. Τίποτα δεν έδειχνε να τον συγκινεί να πάει κάπου που δεν ήξερε τι είναι, έτσι του υποσχέθηκα ότι αν έρθει θα του αγοράσω ένα application για το τάμπλετ. Να πω επίσης πως όλη την εβδομάδα βομβάρδισα το σχολείο του για να συμμετέχει αλλά δυστυχώς ούτε καν το ανέφεραν.
Έφτιαξα λοιπόν πλακάτ, φορέσαμε πράσινα και φτάσαμε στο Σύνταγμα. Μόλις φτάσαμε άκουσα από ένα τεράστιο stage μια λαϊκή τραγουδίστρια να δολοφονεί το πεντάγραμμο με τέτοια ένταση που καπέλωνε τα συνθήματα των παιδιών. Τα παίρνω στο κρανίο, πάω στο booth των ηχοληπτών και βρίσκω έναν ημισελέμπριτι να χορεύει, τον αρπάζω και αρχίζω να ωρύομαι! Μου λέει «τα παράπονα στους διοργανωτές», βλέπει ότι έχει πεταχτεί η φλέβα και με πλησιάζει και μου λέει συνωμοτικά ότι είναι soundcheck για εκδήλωση για τους πρόσφυγες. Σε ποιον; Σε εμένα… Αφού του λέω ότι η σκυλού δεν έχει σχέση με τους πρόσφυγες και ότι το παιδί δεν θέλω να ακούει τέτοια στην πορεία, τον στολίζω. Προχωράω, κάνω κάποιες ανάρμοστες κινήσεις στην τραγουδιάρα και σε 2´ σταματησε αυτό το αίσχος. Ανεβαίνω τα σκαλιά κι αμέσως νιώθω μια γαλήνη απ’ τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών που, για λίγο, ένιωσαν μέρος της λύσης, ήθελαν ν’ ακουστούν και το έκαναν με τον πιο ευφάνταστο, αθώο και ευγενικό τρόπο.
•«Δεν πήγα στο σχολείο για να ’ρθω εδώ, τη Γη να βοηθήσω από τούτο τον χαμό»
Καθώς ο παλμός κλιμακωνόταν αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς Ερμού, ξανάρχισε το soundcheck με τα σκυλάδικα, τους ξαναστολίζω, σταματάνε κι εκεί αρχίζει το καλό: κατεβαίνοντας την Ερμού τα παιδιά φώναζαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους κάνοντας θόρυβο, βγάζοντας τον κόσμο απ’ τα μαγαζιά να χειροκροτήσει και να φωνάξει μαζί τους. Ανεβήκαμε την Κολοκοτρώνη και γιαγιάδες έκλαιγαν από συγκίνηση, ο παλμός ανέβαινε, τα συνθήματα «Δεν πήγα στο σχολείο για να ’ρθω εδώ, τη Γη να βοηθήσω από τούτο τον χαμό», «Εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές», «Θέλουμε αλλαγή» και άλλα πολλά.
•Στρίβοντας στη Σταδίου μπήκαν στην πορεία και περαστικοί κι άρχισαν να φωνάζουν μαζί μας. Μόλις φτάσαμε στο City Link συνειδητοποιήσαμε ότι τα luxury καταστήματα ρούχων είχαν κατεβάσει ρολά, απ’ τον φόβο μην κάνουν ζημιές τα 8χρονα και τα 12χρονα
Στρίβοντας στη Σταδίου μπήκαν στην πορεία και περαστικοί κι άρχισαν να φωνάζουν μαζί μας. Μόλις φτάσαμε στο City Link συνειδητοποιήσαμε ότι τα luxury καταστήματα ρούχων είχαν κατεβάσει ρολά, απ’ τον φόβο μην κάνουν ζημιές τα 8χρονα και τα 12χρονα. Γι’ αυτούς βλέπεις εμείς είμαστε χίπηδες, αναρχοάπλυτοι, που αφήσαμε δουλειές και σχολεία με σκοπό να ταράξουμε τη ρουτίνα τους. Αυτοί μας κοιτούσαν με νεύρα. Η συγκέντρωση συνεχίστηκε με μεγαλύτερο όγκο στην πλατεία, ενώ εμείς αφού μοιράσαμε τα πλακάτ σε παιδάκια που καταχάρηκαν, φύγαμε γιατί του γιου μου ήταν η πρώτη του πορεία και πόνεσαν τα ποδαράκια του και κρύωνε. Όσο μπορούμε θα είμαστε εκεί κι ελπίζω σε μια απ’ τις επόμενες ο γιος μου να έρθει χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα.
