του Μάρκου Ψυχάρη //
Συγκριτικό πλεονέκτημα. Νόμος και γνωριμίες. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου και η πρόθεση για βόλεμα της κόρης της – στη βουλή – δεν είναι καθόλου μόνη. Την σιγοντάρει ένα ολόκληρο σύστημα που δεν έχει μάθει να παράγει πολιτική, δεν έχει μάθει να λύνει ζητήματα πραγματικής πολιτικής. Μοιάζει περισσότερο με επόπτη εφαρμογής πακέτων αποφάσεων που έρχονται από τις Βρυξέλλες. Είναι υποκριτικό να λέμε πως αυτή η δόλια, ανέντιμη συμπεριφορά ολόκληρης πολιτικής τάξης αρχίζει και τελειώνει στις δικές της πράξεις.
Φονταμενταλιστές της λοβιτούρας. Η αδιάκοπη περιπτωσιολογία έχει ορίσει ένα δυστοπικό πεδίο δράσης με κρυφές ιεραρχίες, με κρυφή ατζέντα, που λειτουργεί εις βάρος των πολλών άσχετα αν χρηματοδοτείται, νόμιμα, από εκείνους. Όταν αναρωτιόμαστε γιατί αδειάζει η Ελλάδα από IQ ας σκεφτούμε πρώτα πως δεν το κάνει μόνο για καλύτερα μεροκάματα.
•Όμως το πράγμα τελειώνει εδώ; Όχι βέβαια. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου, άνθρωπος που δεν έχει πρόβλημα να λειτουργήσει με κριτήριο το βόλεμα της κόρης της, έχει υπάρξει υπουργός και μάλιστα σε κρίσιμο χαρτοφυλάκιο. Eκεί τι έκανε; Η ευθύνη προσπέρασε τις λοκάλ υποκειμενικότητές της;
Η ντόπια βιοτεχνία της επικοινωνίας κάνει πάρτι με τη γραφικότητά της. Το υπερήλικο μποέμ και η προσποιητή επιφανειακή της ηρεμία παράγει μιντιακή δράση. Εννοείται πως το πολιτικό σύστημα που την καταγγέλλει είναι πηγμένο στην υποκρισία και ταγμένο στην ίδια καθυστερημένη λογική. Μόνο που αυτοί που θέλουν να αποσιωπήσουν το ζήτημα, να το καταπιούν αμάσητο, τι είναι;
