Τα τατουάζ έχουν πάψει να αποτελούν κώδικες αναγνώρισης, ταυτοποίησης, πιστοποίησης του υποκόσμου. Υπάρχει μια νέα λογική. Λέει πως αν σκοπός της τέχνης είναι να προκαλέσει θεατές, να προκαλέσει διάλογο ανάμεσα σε ανθρώπους, τότε ακόμα και ένα τατουάζ μπορεί να θεωρηθεί έργο τέχνης. Εννοείται πως η κουβέντα γύρω από το θέμα δεν είναι πόσοι άνθρωποι μιλούν για τα τατουάζ αλλά ποιοι άνθρωποι μπαίνουν σε διάλογο γι’ αυτά.
Ο Cristian Petru Panaite ζει στη Νέα Υόρκη. Επιμελείται εκθέσεις τέχνης για το New York Historical Society. Ο Panaite δηλώνει πως αν υπάρχει κόσμος που θέλει να προβάλλει τα τατουάζ του ως έργα τέχνης τότε δεν μπορούμε να αρνηθούμε την πρόθεσή του. Πρέπει να τα δούμε ως τέχνη. Ο ίδιος άνθρωπος έχει διαλέξει τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση με τίτλο «Tatooed New York». Είναι μια απόπειρα ντοκουμενταρίσματος της κουλτούρας των τατουάζ στη Νέα Υόρκη από τη δεκαετία του 1920 στο σήμερα.
-Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που έλκονται από την εικόνα. Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που δεν έχουν, απλώς, τατουάζ. Μιλάμε για ανθρώπους που παρακολουθούν τις δουλειές καλλιτεχνών που δημιουργούν τατουάζ στα σώματα άλλων και αποφασίζουν αν θέλουν να πάρουν κάτι από το στυλ τους στα σώματά τους. Το ίδιο δεν κάνουν και οι συλλέκτες έργων τέχνης όταν θέλουν να αποκτήσουν έναν, για παράδειγμα, πίνακα;
O Bruno Levy κάνει τατουάζ. Τα θεώρει ως μια από τις πιο αγνές μορφές τέχνης. Όταν λέει: «Τα τατουάζ είναι μια παντοδύναμη οπτική γλώσσα», οι περισσότεροι συμφωνούμε. Ο Levy θεώρει πως ένα τατουάζ κυκλοφορεί στον κόσμο διαρκώς. Είναι μοναδικό. Και πεθαίνει την ίδια στιγμή που θα πεθάνει και ο κάτοχος του.
-Κάθε τατουάζ είναι μοναδικό. Και αυτό γιατί οι τατουατζήδες δεν είναι μηχανές.
Κάθε τατουάζ έχει το συντακτικό του. Και ο Panaite δηλώνει: «Στα τατουάζ υπάρχουν τάσεις. Υπάρχει διάλογος απόψεων όπως σε κάθε άλλη μορφή τέχνης. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν καλό λόγο γιατί να θεωρηθούν ως κάτι άλλο από τέχνη».
