Του Νικηφόρου Γκολέμη //

Εβδομάδα κατά βάση εξωτερικού ενδιαφέροντος αυτή που μας αφήνει, με το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών να φέρνει νέα δεδομένα στο πολιτικό προσκήνιο και τις επερχόμενες διαπραγματεύσεις για το Brexit.

-Οι εκλογές της Πέμπτης στο Ηνωμένο Βασίλειο επιβεβαίωσαν τις προβλέψεις που ήθελαν την Τερέζα Μέι να χάνει την αυτοδυναμία. Γεγονός που ήρθε ως φυσικό επακόλουθο των καταστροφικών χειρισμών, στους οποίους προέβη η επικεφαλής των Τόρις κατά το προηγούμενο διάστημα. Βλέποντας τους Εργατικούς να έχουν αποξενωθεί από ένα σημαντικό μέρος της εκλογικής τους βάσης και να βρίσκονται στις δημοσκοπήσεις 20 και πλέον ποσοστιαίες μονάδες πίσω από το κόμμα της, η Μέι διείδε την ευκαιρία… παράτασης της πρωθυπουργικής θητείας για πέντε ακόμα χρόνια και δεν την άφησε να πάει χαμένη. Αποφάσισε να ρισκάρει, αλλά τελικά το ζάρι μάλλον την πρόδωσε.

-Οι Βρετανοί (οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν πάει στην κάλπη πιο πολλές φορές κι από εμάς) δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα με την ιδέα ακόμα μίας εκλογικής αναμέτρησης για τα μάτια της Τερέζας. Η τελευταία δεν έκανε και κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος και μοιραία η κεκτημένη από τον Κάμερον αυτοδυναμία των Συντηρητικών πήγε περίπατο. Για να συμβεί αυτό, έπρεπε βέβαια η Μέι να διεξαγάγει και μια από τις χειρότερες προεκλογικές εκστρατείες στην ιστορία, αρνούμενη πεισματικά να πάρει μέρος σε κανονική τηλεμαχία με τους αντιπάλους της και παίζοντας το χαρτί του «τάξη κι ασφάλεια», την ώρα που δεχόταν δύο τρομοκρατικά χτυπήματα στην καρδιά της χώρας της. Το μεγαλύτερο αυτογκόλ ήρθε όμως στο πεδίο των κοινωνικών παροχών, όπου η Μέι αναγκάστηκε λόγω των αντιδράσεων να ανακρούσει άμεσα πρύμναν και να αποσύρει από το προεκλογικό της πρόγραμμα το σχέδιο για αύξηση των εισφορών των ηλικιωμένων, πλήττοντας όχι τόσο το κοινωνικό της προφίλ (αυτό ήταν ούτως ή άλλως ανύπαρκτο) όσο την εικόνα της αποφασιστικής και ισχυρής πολιτικής προσωπικότητας που προσπαθούσε να εισαγάγει. Στο τέλος της ημέρας, η Μέι υπέστη την απόλυτη ταπείνωση, αναγκαζόμενη να διαπραγματευτεί τον σχηματισμό κυβέρνησης με τους – σχεδόν παρακρατικούς – Βορειοϊρλανδούς του DUP, ώστε να μην οδηγηθεί σε ακόμα μία εκλογική αναμέτρηση. Η διαφαινόμενη επιτυχία των διαπραγματεύσεων ωστόσο δεν είναι αρκετή για να αποτρέψει την εσωστρέφεια στους Συντηρητικούς ούτε να αποσιωπήσει το γεγονός ότι η Μέι έφερε στο κόμμα μια νίκη σαν… ήττα.

-Στην αντίπερα όχθη, οι Εργατικοί μπορούν να καμώνονται ότι πέτυχαν μια ήττα σαν νίκη, αφού αύξησαν τον αριθμό των εδρών τους στη Βουλή των Κοινοτήτων, ενώ παράλληλα απέφυγαν το εκλογικό στραπάτσο που προμήνυαν οι δημοσκοπήσεις κατά την περίοδο προκήρυξης των εκλογών. Το μεγάλο στοίχημα ωστόσο για τον Τζέρεμι Κόρμπιν παραμένει η διατήρηση της εσωκομματικής συνοχής, αφού για την πλειονότητα των υψηλά ισταμένων των Εργατικών, ο Κόρμπιν είναι τουλάχιστον ανεπιθύμητος. Με τις αλλοπρόσαλλες κινήσεις του, ο επικεφαλής των Εργατικών έχει καταφέρει να είναι υπερβολικά αριστερός για τους κεντρώους ψηφοφόρους και υπερβολικά συστημικός για το σύνολο της εργατικής τάξης. Τα πράγματα θα ήταν ίσως διαφορετικά εάν δεν επέλεγε να «παίξει» στην πολιτική ρουλέτα του Κάμερον και να πάρει ξεκάθαρη θέση στο δημοψήφισμα του Brexit, ένα δημοψήφισμα που είχε ως στόχευση το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών στο εσωτερικό των Τόρις. Με την απόφασή του να στηρίξει δυναμικά το Bremain, ο Κόρμπιν όχι μόνο βρέθηκε στο στρατόπεδο των ηττημένων και πήρε μερίδιο στην αποτυχία, αλλά απέτυχε να εντοπίσει το πραγματικό διακύβευμα για την πλατιά εργατική μάζα που εκείνη την περίοδο συνοψιζόταν στο απλό και περιεκτικό «ούτε με τον Τζόνσον, ούτε με τις Βρυξέλλες». Αν και ο Βρετανός εργαζόμενος δεν επρόκειτο να δει «άσπρη μέρα» ούτε από τα συμφέροντα της γραφειοκρατούμενης ΕΕ ούτε από τη συντηρητική πτέρυγα των πατριωτών του γλυκού νερού, ο Κόρμπιν προσπάθησε να τον πείσει ότι με την πρώτη επιλογή θα χάσει λιγότερα, με αποτέλεσμα ο ίδιος στο τέλος να τα χάσει όλα.

-Η εκλογική του ανάταση την Πέμπτη μπορεί να εμπνέει αισιοδοξία στο εσωτερικό των Εργατικών, η αλήθεια όμως είναι ότι η ρήξη του Κόρμπιν με την εργατική τάξη είναι βαθιά και θα μπαίνει εμπόδιο σε κάθε επιδίωξη για σοβαρή εκλογική επιτυχία. Μπορεί οι στρατιές νεαρών ψηφοφόρων που «γαλουχούνται» στα social media (οι Εργατικοί και ο Κόρμπιν προσωπικά έχουν ιδιαίτερα δραστήρια παρουσία) να προσήλθαν μαζικά στις κάλπες, γλιτώνοντας προσωρινά τον Κόρμπιν από άλλη μια ταπεινωτική ήττα, μακροπρόθεσμα όμως ο δρόμος της ρήξης με τα εργατικά συμφέροντα που επέλεξε ο 68χρονος πολιτικός διαφαίνεται ότι θα αποβεί μοιραίος και θα φράζει την πορεία προς την εξουσία. Διότι πρωθυπουργοί του… facebook γίνανε πολλοί. Πρωθυπουργός από το facebook όμως, ουδείς.

 

Υ.Γ. Επίσημη τελετή στο Δίστομο χθες για την επέτειο της σφαγής από τους Ναζί. Επιτέλους το ελληνικό κράτος οφείλει να σεβαστεί τους δικαστικούς αγώνες δεκαετιών των συγγενών των θυμάτων και να βγάλει από τη ναφθαλίνη την αρεοπαγιτική απόφαση δικαίωσής τους για αποζημιώσεις συνολικού ύψους 28 εκατομμυρίων ευρώ. Όχι φυσικά προβαίνοντας στην αναγκαστική εκτέλεση, αλλά χρησιμοποιώντας την απόφαση ως έναυσμα για τη διεξαγωγή ουσιαστικών διαπραγματεύσεων, μακριά από κορώνες… συμψηφισμών του ελληνικού χρέους και άλλα απίθανα. Συζητήσεις που θα έχουν ως αποκλειστικό στόχο την ικανοποίηση των συγγενών των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας. Η απόφαση της Χάγης το 2012 δεν αποτελεί εμπόδιο σε μια τέτοια κίνηση, αντιθέτως επικροτεί τη συνεννόηση για τέτοιου είδους ζητήματα.