του Δημήτρη Νάκη

“Στα περισσότερα κάστινγκ μου έχουν δοθεί πολλές ευκαιρίες για ρόλους σε θρίλερ ή εκείνης της χαζούλας ξανθιάς. Εμένα δεν μου αρέσουν τα καλούπια, είμαι τύπος extreme sports.” H Tess Spentzos αποκαλύπτεται. Δεν έχει πρόβλημα να τσαλακώσει την εικόνα της. Δεν είναι καθόλου εύθραυστη. Είναι απόγονος της γνωστής κινηματογραφικής οικογενείας. Έχει διεθνή καριέρα ως ηθοποιός, μοντέλο, κινηματογραφίστρια. Έχει πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως: Eden is West του Κώστα Γαβρά, Emma Blue, Born Dead, Young Alexander, Saw IV καθώς και σε πολυάριθμες τηλεοπτικές παραγωγές, πολλές από αυτές στον Καναδά όπου και βρίσκεται το δεύτερο σπίτι της. Δώσαμε ραντεβού στην καρδιά της Αθήνας, στον ιστορικό κινηματογράφο Ideal, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειάς της.  Φτάνοντας εκεί τη συνάντησα στην είσοδο. Και μιλούσε στο τηλέφωνο όταν της φίλησα το χέρι. Ήμουν τυχερός που ήταν απασχολημένη. Είχα χρόνο να την παρατηρήσω.  Η Tess είναι μια λαμπερή γυναίκα. Όταν η τηλεφωνική της συνομιλία τελείωσε, έστρεψε το βλέμμα της πάνω μου ρωτώντας: “Καπνίζεις;” “Ναι” απάντησα. “Α ωραία… και εγώ, αλλά κακή συνήθεια το τσιγάρο. Πάμε εδώ δίπλα, έχει ωραίο καφέ θα είμαστε άνετα.” Το χαμόγελο, η απλότητα και η αμεσότητά της με κέρδισε εύκολα. Ένιωσα σαν να τη γνώριζα χρόνια. Μιλήσαμε λίγο. Την άφησα να δει τις ερωτήσεις που ετοίμασα για τη συνέντευξή μας. Αυτή η συνέντευξη ξεκίνησε μ’ εκείνη να χαμογελά. Γιατί άραγε;

-Τι σε φέρνει στην Ελλάδα;

-Με φέρνει η έμπνευση μιας γυναίκας κινηματογραφίστριας, της Μαρίας Δαλάκος. Θέλει να δημιουργήσει μια ταινία σπονδή στη γυναικεία ανεξαρτησία. Μια προοδευτική ματιά για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία που αντλεί τη δύναμή της μέσα από μια διαδρομή που ακολουθεί ανακαλύπτοντας τις ρίζες της. Έχει καλό μπάτζετ, ξένους συντελεστές και παραγωγή. Αλλά θέλει να υποδυθούν τους ρόλους Έλληνες ηθοποιοί αφού και η ταινία έχει την Ελλάδα σαν σημείο αναφοράς. Τα γυρίσματα θα γίνουν στην Κρήτη αλλά και στο εξωτερικό.

-Ποιο θα είναι όνομα της ταινίας;

-Red Door and Lemon Tree.

-Ποιον ρόλο θα υποδυθείς;

-Της πρωταγωνίστριας αν μου τον εμπιστευθεί. Έχω έρθει στην Αθήνα για το κάστινγκ.  Ευχήσου μου καλή τύχη.

-Θα σε έχουν ρωτήσει πολλές φορές αλλά τι σε έκανε πραγματικά να ασχοληθείς με τον κινηματογράφο;

-Από μικρή ήταν το όνειρό μου κι επίσης το υγιές μικρόβιο της τέχνης που κόλλησα από την οικογένεια. Η παιδική μου χαρά ήταν η αίθουσα προβολής του Ideal. Θυμάμαι ήμουν μια σταλιά και κοιτούσα έκθαμβη πώς αλλάζει η μπομπίνα. Ένιωθα μια ευλάβεια για αυτό το χώρο. Όταν ξεκινούσε η προβολή όλοι σώπαιναν και άρχιζε η ζωή σε έναν κόσμο μαγικό. Πάντα αναρωτιόμουν πώς θα ήταν αν υποδυόμουν και εγω ρόλους. Τελικά, όταν μεγάλωσα, ήταν το πιο φυσιολογικό για μένα, είχα πάντα αυτή την αίσθηση «Σινεμά ο Παράδεισος».

-Τι άλλο θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;

-Θυμάμαι τα τακτικά ταξίδια με τον πατέρα μου στις Κάννες για τις απονομές ή για τα δικαιώματα κάποιας ταινίας. Δείπνο με γνωστούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα αναμνήσεις και πειθαρχία. Είναι οικογενειακό μας χούι αυτό. Κάποια στιγμή, όταν είχε έρθει ο Ντάνιελ Ντέι Λιούς φιλοξενούμενός μας στην Ελλάδα για την πρεμιέρα μιας ταινίας του, λίγο έλειψε να τη χάσω. Και αυτό γιατί έπρεπε να έχω τελειώσει με τα διαβάσματα για να πάω. Έχω μια φωτογραφία από  κάποιο φεστιβάλ που ήμουν  μικρό κοριτσάκι και με έχει στην αγκαλιά του ο Κόπολα. Δίπλα μας ήταν η μητέρα μου. Μας κοιτούσε γεμάτη καμάρι.

-Είσαι ηθοποιός, μοντέλο, κινηματογραφίστρια τι είδους δυσκολίες έχεις αντιμετωπίσει στη δουλειά σου;

-Κοίτα, σε γενικές γραμμές ήμουν τυχερή και δε μου έχουν συμβεί απρόβλεπτες καταστάσεις. Υπάρχει όμως μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω. Εμφανιζόμουν σε μια ελληνογαλλική παραγωγή. Περιμένοντας στο πλατό πήρα οδηγία από τον σκηνοθέτη να πάω στο βεστιάριο και μετά στο μακιγιάζ γιατί θα έπαιζα στην επόμενη σκηνή. Έφτασα εκεί βιαστικά και λέγοντας στους ανθρώπους εκεί “πρέπει να με ετοιμάσετε, έχω σκηνή” εισέπραξα ένα χαριτωμένο Non γαλλιστί. Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δεν είχα χρόνο να το ψάξω. Επρεπε να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.

-Τι έκανες;

-Αυτοσχεδίασα. Μακιγιαρίστηκα μόνη. Πες το θράσος. Θεωρώ ότι το αποτέλεσμα που έβγαλα ήταν πολύ καλύτερο από εκείνο που θα έβγαζαν απρόθυμοι για συνεργασία άνθρωποι.

Δεν πτοήθηκες από την άρνησή τους;

-Δεν μου έδωσα περιθώρια, έπρεπε να είμαι συνεπής στο ρόλο που μου είχε ανατεθεί. Παίρνω πολύ σοβαρά τη δουλειά μου, στο τέλος πήγαν όλα μια χαρά.

-Μίλησέ μας για τις προσδοκίες σου. Ή καλύτερα διάλεξε μέσα από αυτές εκείνη που φτάνει πρώτη στη σκέψη σου και θέλεις να γίνει πραγματικότητά άμεσα….

-Να γυρίσω δικιά μου ταινία στην Ελλάδα για την Ελλάδα. Αρχικά σκέφτομαι τον εαυτό μου πίσω από την κάμερα αλλά και ένα πέρασμα σαν γκεστ δε θα με πείραζε (γελάει). Εντάξει, σοβαρά τώρα, θεωρώ ότι η προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό είναι πολύ σημαντική υπόθεση. Κάθε φορά που αναγνωρίζεται η αξία μιας ελληνικής ταινίας, των Ελλήνων ηθοποιών ή σκηνοθετών, νιώθω πολύ περήφανη. Εύχομαι να αφήσω και εγώ το λιθαράκι μου, αυτό θα το’ θελα.

-Ας το πούμε έτσι, τι “γένος” έχει η δουλειά σου. Εύκολο; Δύσκολο;

-Να σου πω. Πρώτα από όλα χρειάζεται πολλή υπομονή και πολλή δουλειά για να πάρεις όσα μπορείς, να διεκδικήσεις όσα μπορείς στο χώρο της επικοινωνίας. Πολλές φορές μέχρι την επόμενη ταινία ή φωτογράφιση μεσολαβεί ένα εύλογο διάστημα. Προσπαθώ να μην αφήνω το χρόνο μου ανεκμετάλλευτο. Παρακολουθώ μαθήματα υποκριτικής γιατί θέλω να μαθαίνω καλύτερα τον εαυτό μου και τις δυνατότητες μου. Με ιντριγκάρει, αν μπορώ να το πω έτσι, να ανακαλύπτω νέους τρόπους που θα με βοηθήσουν να αποδώσω πιο πιστά ένα ρόλο που θα κληθώ να υποδυθώ. Διαρκώς πηγαίνω σε κάστινγκ που με ενδιαφέρουν γιατί ποτέ δεν ξέρεις.

-Το όνομά σου είναι ευρέως γνωστό. Θέλεις να μας περιγράψεις μια σκηνή, μια οποιαδήποτε σκηνή, στην πραγματική όμως ζωή ,που λέγοντάς το συνέβη κάτι που σε συγκίνησε, σε εντυπωσίασε από κάποιον που το άκουσε;

-Θα σου πω κάτι που μου συνέβη πριν δύο χρόνια. Μια Κυριακή πηγαίνω για βόλτα στο Μοναστηράκι. Κοντά στην είσοδο του σταθμού συναντώ έναν παππούλη που πουλάει παλιές δεκάρες και δραχμές. Στέκομαι λοιπόν και διαλέγω, το συνηθίζω ξέρεις για να τις χαρίζω σαν σουβενίρ όταν ταξιδεύω εκτός Ελλάδας. Πάνω στη συζήτηση που ανοίγεται αναφέρω το όνομά μου, ο άνθρωπος μένει κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό και βουρκώνει. Τι πάθατε τον ρωτώ έκπληκτη και μου αποκρίνεται κοριτσάκι μου έχω δουλέψει για τον παππού σου, κάποτε ήμουν ηχολήπτης σε πολλές ταινίες του. Δύσκολος άνθρωπος και τελειομανής πολύ επαγγελματίας, του είχα πολύ σεβασμό μου λέει φανερά συγκινημένος. Τελικά η κατάληξη ήταν να μην δέχεται με τίποτα να τον πληρώσω, σχεδόν τσακώθηκα. Αποτέλεσμα έμεινα άφωνη με μια χούφτα γεμάτη κέρματα. Πραγματικά συγκινήθηκα.

-Τι είδους ρόλους θα ήθελες να υποδυθείς στο μέλλον;

-Σου μίλησα πριν για το στερεότυπο της κλασικής ξανθιάς και ότι με προτιμούν σε θρίλερ. Νομίζω ότι θα ήμουν καλή και σε action ταινίες. Να σου πω και κάτι αντιφατικό, η αλήθεια είναι θα ήθελα να δοκιμαστώ και σε δραματικούς ρόλους, έχω μια τέτοια τάση. Για μένα η υποκριτική δεν έχει στεγανά ούτε ρόλους που μου πάνε, υπάρχει πάντα η πρόκληση να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό και αυτό να μεταφράζεται σε μια καλή και δυνατή ερμηνεία.

-Νομίζω ότι φτάσαμε στο τέλος. Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι;

-Ναι νομίζω πως έχω, λόγω επαγγέλματος ταξιδεύω πολύ συχνά και διαρκώς γνωρίζω καινούργια μέρη και ανθρώπους. Τολμώ να πω ότι τη φιλοξενία της Ελλάδας δε την έχω αισθανθεί πουθενά αλλού τόσο έντονα. Η ιδιοσυγκρασία μας ως Έλληνες μάς κάνει να ξεχωρίζουμε όπου κι αν βρεθούμε. Νιώθω ευγνώμων που είμαι Ελληνίδα και βρίσκομαι εδώ που γεννήθηκαν οι Μούσες, το Θέατρο, οι Τέχνες. Η κληρονομιά μας είναι αμύθητη και αυτή δεν μπορεί να μας τη στερήσει κανείς, μόνο να τη θαυμάσει με δέος. Ελπίζω το μέλλον μας να δανειστεί από το παρελθόν μας για ένα καλύτερο αύριο.

-Σε ευχαριστώ  Tess.

-Και εγώ σ’ευχαριστώ Δημήτρη.